Ενα εικοσιτετράωρο άντεξε το «θετικό επικοινωνιακό αποτύπωμα» του ανασχηματισμού που είχε προεξοφληθεί περίπου ως «η μεγάλη επανεκκίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη». Μετά ήρθε η παραίτηση του (υπουργού για 33 ώρες) Αρίστου Δοξιάδη για να καταγράψει ο πρωθυπουργός ένα ακόμη αρνητικό ρεκόρ, μαζί με εκείνο του πιο τερατώδους σχήματος της Μεταπολίτευσης. Και συνεχίστηκαν με τις αποκαλύψεις για το παρελθόν του υφυπουργού Ενέργειας Νίκου Τσάφου.
Δεν είναι μόνο τα 62 μέλη που ευτελίζουν τον ανασχηματισμό αλλά και η έλλειψη εσωτερική ομοιογένειας και πολιτικού στόχου της κυβέρνησης, πέρα από το ότι «σερνόμαστε για να μείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στην εξουσία αφού η αντιπολίτευση δεν ανακάμπτει». Είναι ενδεικτικό ότι ως κομβικό στοιχείο προβάλλεται επικοινωνιακά η αντιπροεδρία του Κωστή Χατζηδάκη -ενός πολιτικού που έχει διακριθεί για την ιδεοληπτική του εμμονή στις νεοφιλελεύθερες ιδιωτικοποιήσεις- που θα δώσει «πολιτικότητα» στο επιτελικό κράτος. Εντελώς στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που του υποδεικνύει η κοινωνία είτε με τις κινητοποιήσεις είτε με τη συνολική απαξίωση της κυβέρνησης και του Κ. Μητσοτάκη στις δημοσκοπήσεις.
Δίχως εναλλακτικές
Με τον ανασχηματισμό ο Κ. Μητσοτάκης εξάντλησε και το τελευταίο όπλο που είχε στη φαρέτρα του και πλέον έχει ξεμείνει από εναλλακτικές. Οι βασικές του πολιτικές έχουν καταρρεύσει, στην οικονομία, στην ακρίβεια, στο ενεργειακό, στην ασφάλεια, στη διοίκηση στο κοινωνικό κράτος, οδηγώντας στην κοινωνία του ενός τρίτου.
Ακόμη χειρότερα πηγαίνει ο Κ. Μητσοτάκης στην εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει στην πόντιση καλωδίου πέρα από τα έξι μίλια για την ενεργειακή σύνδεση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ λόγω της απειλής πολέμου της Τουρκίας, ενώ δεν αρθρώνει λόγο για τη Συρία για να μην δυσαρεστήσει την Άγκυρα. Τα ήρεμα νερά οδήγησαν σε δορυφοροποίηση της Ελλάδας. Με την ταύτιση με τον Ζελένσκι ο Κ. Μητσοτάκης έφτιαξε εχθρικές σχέσεις με τη Ρωσία, ενώ Βερολίνο, Παρίσι και Λονδίνο τον περιφρόνησαν επιδεικτικά αφήνοντάς τον έξω από όλες τις συνεννοήσεις για την επόμενη ημέρα της Ουκρανίας. Η χώρα εμφανίζεται σαν παρίας του διεθνούς συστήματος. Με την ταύτιση με το καθεστώς Μπάιντεν έχει εχθρικές σχέσεις με το καθεστώς Τραμπ και αγωνιά για την επόμενη διαρροή για τα λεφτά της USAID που μπορεί να έχουν συνέπειες όπως στη Γερμανία και στην Αγγλία.
Οσα λέει ο πρωθυπουργός στις επισκέψεις του στα υπουργεία είναι επανάληψη ανεκπλήρωτων υποσχέσεων του παρελθόντος που κανέναν δεν πείθουν πλέον. Ακόμη χειρότερα, η κοινωνία πια δεν τον ακούει, του έχει γυρίσει την πλάτη. Ενδεικτικές είναι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις. Μετά την εκτίμηση ψήφου οι δημοσκόποι ανακάλυψαν και τη διακύμανση της εκτίμησης (!) και η Opinion Poll τον φέρνει στο 26,1% με 31,5% για να τον βγάλει μεσοσταθμικά στο 28,1%. Ξεκινώντας από πρόθεση ψήφου 23,6%. Τι άλλο να κάνει; Είναι εντυπωσιακό πως, παρότι το ούτως ή άλλως αναξιόπιστο εργαλείο της εκτίμησης ψήφου κατέρρευσε παταγωδώς στις ευρωεκλογές (που έφερνε τη Ν.Δ. στο 33%-35%, για να κάτσει στο 28,3%), οι φιλότιμοι... δημοσκόποι επιμένουν να το χρησιμοποιούν για να βγάζουν τα ποσοστά που θέλει το Μαξίμου. Η πραγματική εικόνα είναι ότι η Ν.Δ. έχει πέσει στην πρόθεση ψήφου γύρω στο 20%-23%. Η δημοσκόπηση της εταιρίας Good Affairs για την εφημερίδα Το Βήμα της έδωσε 19,2%. Ακόμη και στην αμφίβολη εκτίμηση ψήφου της έδωσε 25,2%. Είναι θέμα χρόνου οι δημοσκοπήσεις να δείξουν ότι κινείται πλέον με το 10 μπροστά.
Παρακμή
Είναι παρακμιακό το εσωτερικό περιβάλλον στο κόμμα της Ν.Δ. Οι βουλευτές στην πλειονότητά τους διαφωνούν με το σύνολο ή επιμέρους πτυχές της πολιτικής του Κ. Μητσοτάκη, όμως παρ’ όλα αυτά συνωστίζονταν στον προθάλαμο του Μαξίμου για τον ανασχηματισμό και εξακολουθούν να σηκώνουν το χέρι στις ψηφοφορίες όποτε τους κάνουν σήμα. Οι κατά καιρούς διαφοροποιήσεις τους έχουν γνώμονα μόνο το πώς θα απευθυνθούν στις εκλογικές τους πελατείες ή θα παζαρέψουν κάτι με το Μαξίμου.
Ισως το τελευταίο project του Κ. Μητσοτάκη είναι το επόμενο εξοπλιστικό πρόγραμμα δωδεκαετούς διάρκειας. Οι πληροφορίες το φέρνουν στα 25-30 δισ. και ενώ ήδη το 2021-2025 έχουν δαπανηθεί περί τα 13,5 δισ. Fake πατριωτισμός σε βάρος της κοινωνίας και business από κοινού με τον Νίκο Δένδια, που φιλοδοξεί να διαδεχθεί τον Μητσοτάκη, δίχως στα έξι χρόνια να έχει αρθρώσει μία διαφωνία. Ούτε καν όταν έγινε στόχος παρακολούθησης. Ο πρωθυπουργός αγωνιωδώς αναζητεί πρόσβαση στο περιβάλλον Τραμπ για να γίνει δεκτός στον Λευκό Οίκο και να πουλήσει στο εσωτερικό ότι αποκαθιστά τις σχέσεις με το νέο καθεστώς. Πληροφορίες που κυκλοφορούν στο παρασκήνιο κάνουν λόγο για πολλά εκατομμύρια δολάρια κρατικού χρήματος μέσω επιχειρηματιών για να κινηθεί το σωστό lobbing.
Σενάρια διαδοχής
Μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο τα μόνα που ανθούν είναι τα σενάρια διαδοχής του Κ. Μητσοτάκη: θα είναι εν πλω ή θα οδηγήσει σε εκλογές και θα αποσυρθεί αμέσως μετά. Στο υποθετικό σενάριο των εκλογών η Ν.Δ. αν είναι πρώτη, θα αναζητήσει κυβερνητική συνεργασία. Όποιον και αν βρει όμως -μάλλον το πρόθυμο ΠΑΣΟΚ-, ο πρώτος όρος θα είναι να μην είναι πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης. Ωστόσο αυτό είναι το ασθενέστερο σενάριο. Το επικρατέστερο που κερδίζει έδαφος είναι η αλλαγή εν πλω. Έχει ακόμη δυσκολίες. Μπορεί ο Κ. Μητσοτάκης με την αντιπροεδρία να δίνει τη σκυτάλη στον Κωστή Χατζηδάκη, αλλά οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας -τα μεγάλα επιχειρηματικά κέντρα- και δευτερευόντως της παράταξης δεν έχουν συμφωνήσει ακόμη για να δώσουν σήμα στους βουλευτές. Αλλά ούτε και για τον Ν. Δένδια υπάρχει ομοφωνία των πέραν του μητσοτακικού στρατοπέδου. Αυτή η συνθήκη σε συνδυασμό με την αδυναμία της αντιπολίτευσης δίνει χρόνο στον Κ. Μητσοτάκη.
Με τη συμπεριφορά του στην Προανακριτική έδειξε ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός και δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο αποχωρώντας.
