Αναμενόμενο το ποτάμι της μνησικακίας και της ποταπότητας μετά την παραίτηση Τσίπρα, αλλά οι σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες δεν είναι μιας χρήσης. Να υπενθυμίσω ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος ηττήθηκε στις εκλογές του 1920, δεν βγήκε ούτε ο ίδιος βουλευτής και αναγκάστηκε να ξενιτευτεί (και καλώς έπραξε). Το 1928 επανέκαμψε για μια νέα τετραετία. Και ο Καραμανλής ξενιτεύτηκε και με ψευδώνυμο, και το κόμμα του υπέστη αλλεπάλληλες ήττες αλλά επανήλθε για μια νέα περίοδο. Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα στο διεθνές στερέωμα, γιατί πολιτικοί με αύρα, παρά το γεγονός ότι γίνονται αντικείμενο αμφισβητήσεων και επιθέσεων, δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Και ο Τσίπρας είναι ένας πολιτικός με αύρα, με αναμενόμενα τα διχασμένα συναισθήματα απέναντί του. Οι εκλογές δεν είναι μονομαχία ισχυρών ανδρών, αλλά ένα γινόμενο πολύ πιο σύνθετων δυνάμεων.
Καλά έκανε που παραιτήθηκε και θα έλεγα ότι το καλύτερο είναι να αποσυρθεί για ένα χρονικό διάστημα προκειμένου να βγουν νέες δυνάμεις και προσωπικότητες. Όσο λιγότερο θα αναμειχθεί στις επόμενες εξελίξεις, τόσο το καλύτερο (και τόσο λιγότερη η προσωπική φθορά). Το ίδιο, κατά τη γνώμη μου, ισχύει για όλη την παλιά φρουρά του ΣΥΡΙΖΑ.
Η νέα ηγεσία δεν μπορεί να προέλθει από τον κομματικό πυρήνα, όσο κι αν το στύψει κανείς. Το παιχνίδι πρέπει να ανοίξει ευρύτερα σε πεδία αναπεπταμένα. Προσωπικότητες με πολιτικό ένστικτο, συγκρότηση και τόλμη υπάρχουν στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Και αυτές, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να βγουν μπροστά.
Οι καιροί, και μάλιστα τι καιροί (!), έχουν πολλά γυρίσματα.