Παρά την απόσταση που μας χωρίζει ακόμα από την πρώτη κάλπη, η αναγγελία της ημερομηνίας των εκλογών από τον πρωθυπουργό συνοδεύτηκε από τη φανερή ανησυχία για το αποτέλεσμα και την κατάταξη των δύο πρώτων κομμάτων.
Το αποτέλεσμα που θα βγάλει η πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής φαίνεται ότι δεν φοβίζει απλώς, αλλά δείχνει να πανικοβάλλει το Μαξίμου.
Η ρευστότητα που διαπιστώνεται σε όλες τις μετρήσεις, ιδιαίτερα μετά την τραγωδία των Τεμπών, αλλά και η ραγδαία πτώση των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες εξελίξεις.
Τι φοβάται στην πραγματικότητα ο Κ. Μητσοτάκης;
Οτι μπορεί να αναγκαστεί να αποχωρήσει ακόμα και χωρίς να χάσει καθαρά στην πρώτη κάλπη. Αυτό που μέχρι χθες συζητιόταν χαμηλόφωνα και κρατιόταν με το ζόρι στα παρασκήνια της Πειραιώς τώρα συζητιέται φωναχτά, όπως έδειξε το επεισόδιο Δένδια-Γεωργιάδη την περασμένη εβδομάδα.
Οσο και να ξορκίζουν την πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής ο Κ. Μητσοτάκης και τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης προβάλλοντας παραδείγματα «τραβηγμένα από τα μαλλιά» τόσο επιβεβαιώνουν τον πανικό τους.
Οι δηλώσεις ότι η κάλπη της απλής αναλογικής μπορεί να οδηγήσει σε ακυβερνησία με μοναδική αναφορά στο παράδειγμα της Βουλγαρίας, όταν 18 στις 26 ευρωπαϊκές χώρες έχουν κυβερνήσεις συνεργασίας, όχι μόνο αδυνατίζει ακόμα περισσότερο το εκβιαστικό δίλημμα του «αυτοδύναμου Μητσοτάκη», αλλά η εμμονή σε αυτό μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ.
«Δρόμο άλλαξε ο αέρας», που λέει και ένα γνωστό τραγούδι. Από το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που επιχειρείται να αναβιώσει -με μεγάλη αποτυχία μέχρι στιγμής- με κάθε τρόπο, προκειμένου να έχουμε μια επανάληψη του 2019, τους τελευταίους δύο μήνες φαίνεται να έχει αποκτήσει μεγάλο προβάδισμα το πρόταγμα «να φύγει ο Μητσοτάκης».
Αυτό που ανιχνεύεται πλέον σε δημοσκοπήσεις φανερές και κρυφές δεν είναι μόνο η ραγδαία πτώση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά του ίδιου του πρωθυπουργού. Εκεί οφείλονται και οι επιθέσεις της τελευταίας περιόδου σε πολιτικούς αντιπάλους και η ισοπεδωτική αντιμετώπιση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ν. Ανδρουλάκη.
Ας έχουμε, ωστόσο, κατά νου ότι αποστροφή στο πρόσωπο του Μητσοτάκη δεν συνιστά αυτομάτως πολιτική θέση ή μετατόπιση από προηγούμενες επιλογές. Θέλει δουλειά η οργή να γίνει επιλογή και νέα πολιτική θέση, όπως έχουν δείξει εκλογικά παραδείγματα της τελευταίας δεκαετίας.
