Αφού ώδινεν Μητσοτάκης επί έτη και έτη και έτεκεν την 21η Μαΐου ως ημερομηνία της εκλογικής του ήττας, ας προσπαθήσουμε να περιγράψουμε με χρώματα την πραγματικότητα που έχει επιβάλει η κυβέρνηση του επιτελικού κράτους και του ίδιου.
Νομίζω πως το πιο ταιριαστό θα ήταν το «Μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο». Δάνεια περιγραφή από την ομότιτλη νουβέλα του Θανάση Βαλτινού. Οι ομοιότητες όμως της πραγματικότητας με την υπέροχη αυτή νουβέλα σταματούν, απλώς, στον δανεισμό του τίτλου της. Και εκείνο που απομένει είναι αυτό το βαθύ, βαθύτατο μπλε που μας περιβάλλει και δεν ορρωδεί προ ουδενός, προσπαθώντας ολοένα πιο απειλητικά, ολοένα πιο κυνικά και πιο ξέφρενα, να βυθίσει τα πάντα, την ίδια τη Δημοκρατία στον ζόφο του μαύρου. Το μαύρο που βρίσκεται κάτω από τις λέξεις του Μητσοτάκη. Όσα χρώματα κι αν αναφέρει, όλα βρίσκονται μέσα στην ομοχρωμία, στη θηριώδη ομοχρωμία επιδίωξης του ξέφραγου κέρδους, της ανέλεγκτης και ανεξέλεγκτης εξουσίας, της ύβρεως εναντίον της ζωής, όπως οδυνηρότατα κατέδειξε η πρόσφατη τραγωδία των Τεμπών. Όσο και να μιλάει για χρώματα ο πρώην πρωθυπουργός (γιατί πρώην είναι και το ξέρει), από κάτω χάσκει το μαύρο της απειλής.
Μόνο που το μαύρο δεν είναι χρώμα. Το μαύρο είναι αχρωματικό χρώμα, δηλαδή η απουσία χρώματος. «Το μαύρο», λέει ο μεγάλος Βασίλι Καντίνσκι, «είναι ένα τίποτα χωρίς δυνατότητες. Ένα νεκρό τίποτα μετά τον θάνατο του ήλιου, μια αιώνια σιωπή χωρίς καν την ελπίδα ενός μέλλοντος». Δεν θα μπορούσε να ταιριάξει με πιο μεγάλη ακρίβεια η περιγραφή του μαύρου από τον Καντίνσκι με αυτό που προσπαθεί να εγκαταστήσει ως πραγματικότητα ο εσμός των κυβερνώντων (και όχι μόνο των κυβερνητών) με επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που δρα όχι ως αιρετή κυβέρνηση δημόσιων λειτουργών (υπόχρεων σε παραγωγή έργου υπέρ του λαού), αλλά ως πολιτικός βραχίονας του βαθέος συστήματος.
Του συστήματος, οι κατασκότεινες πτυχές του οποίου βρίσκονται στο άβατο των πιο σκοτεινών διαδρόμων του: εκεί όπου συνεδριάζουν τα ανώνυμα επιτελεία και τα ζοφερά κονκλάβια. Αυτά που παίρνουν τις εκτός ελέγχου, εκτός λογοδοσίας, εκτός νομιμότητας αποφάσεις. Εκεί όπου απεργάζονται την κατίσχυση όλων αυτών που πασχίζουν τη ζωή τους, με αγωνία, αλλά και με όνειρο. Εκεί κινδυνεύει η ζωή σε όλο το μήκος, το ύψος, το πλάτος και κυρίως στο απροσμέτρητο βάθος. Εκεί καταργείται με απλές συμφωνίες και απλούστερη ομερτά το φωτεινό βαθύψυχο των ανθρώπων. Σ’ αυτούς τους σκοτεινούς διαδρόμους επωάζεται και ξεπηδάει στη ζωή μας όλη η αισθητική, ηθική και λογική βία που μας συνθλίβει ολοένα και πιο πολύ, απειλώντας να μεταβάλει την κοινωνία σε ένα πελώριο σύμπλεγμα του Λαοκόοντος.
Αυτό το σκοτεινό «μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο» εννοεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν διατυμπανίζει πως «οι αποφάσεις δεν μπορούν να χάνονται μέσα σε διαδρόμους κομματικών παζαριών». Αν δεν ήταν αυτός που μονότονα επαναλαμβάνεται, αποδεικνύοντας με κάθε τρόπο και κάθε ευκαιρία τη θανατοπολιτική του νεοφιλελευθερισμού, θα ήταν απλώς μια χυδαία και αβαθής άποψη για τη λειτουργία και την ποιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Και ακόμα μία στρεψόδικη αντιστροφή των εννοιών.
Αυτή η στρεψόδικη αντιστροφή που θεωρεί τον δημοκρατικό διάλογο μπροστά στα μάτια της κοινωνίας και τα αποτελέσματά του ένα χάος ασύντακτο (αντίθετο ακόμα και στην έννοια του ίδιου του χάους), έναν απέραντο δαίδαλο όπου χάνει η μάνα το παιδί. Όμως η μάνα το παιδί της το έχασε όχι από δημοκρατικό διάλογο, αλλά μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους που έβαλαν τη ζωή στις ράγες των Τεμπών.
Η κοινωνία, λοιπόν, έχει μόνο να χάσει (τα πάντα) από εκείνους που θεωρούν τον δημοκρατικό διάλογο, την έντιμη σύζευξη ιδεών και προτάσεων, «κομματικό παζάρι». Γιατί αλλού γίνονται τα παζάρια. Τα παζάρια γίνονται για να χρωστάει ανεμπόδιστα η Ν.Δ. 500 εκατομμύρια, το μισό Υπουργικό της Συμβούλιο 12 εκατομμύρια, ο αρχηγός της 1,5 και να μην κουνιέται φύλλο. Για να κοστίζουν 50.000 τα 2 εκατομμύρια για τους πάνω και μπιρ παρά η ζωή των κάτω.
Εκεί βρίσκονται οι διάδρομοι όπου φωλιάζει το μαύρο. Η Δημοκρατία όμως έχει δρόμους. Για να χωρούν οι ελπίδες. Ας βγούμε στους δρόμους, λοιπόν.
