Από τα είκοσι και πλέον χρόνια που εργάστηκα στην τηλεόραση -δημόσια και ιδιωτική- έχω κρατήσει πολλές στιγμές που με σημάδεψαν τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Δυστυχώς, στην πλειονότητά τους ήταν στιγμές συνδεδεμένες με γεγονότα τραγικά και συνήθως πολύνεκρα, όπου η δημοσιογραφική δουλειά ήταν και μια ανθρώπινη δοκιμασία στα όρια πολλές φορές των αντοχών. Ανάμεσα σε αυτές τις στιγμές ήταν και δύο αποστολές στη γειτονική Τουρκία μετά από σεισμούς. Ήταν οι λεγόμενες καλές εποχές της τηλεόρασης, όπου τα κανάλια βρίσκονταν σε όλα τα μεγάλα γεγονότα σε κάθε γωνιά της Γης.
Έτσι βρέθηκα κι εγώ δυο φορές στη σεισμόπληκτη Τουρκία, καταγράφοντας αριθμούς θυμάτων, υλικές ζημιές, ανθρώπινες ιστορίες αλλά και ιστορίες αλληλεγγύης. Βλέπεις, κάθε καταστροφή στη γειτονική χώρα πυροδοτούσε, πέραν του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος, και ένα κύμα αλληλεγγύης του ελληνικού προς τον τουρκικό λαό. Ήταν εκείνες οι στιγμές που έμπαιναν στην άκρη αντιπαλότητες και προκαταλήψεις, έχθρες και ιστορικά απωθημένα. Ήταν οι στιγμές που κυριαρχούσαν η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά. Ήταν οι φορές που έλεγες «γιουνάν» και αγκαλιές άνοιγαν και χέρια έσφιγγαν το δικό σου με ειλικρινή ευγνωμοσύνη. Ήταν οι φορές που ο ανθρώπινος πόνος, το πένθος και η ανάγκη έμπαιναν μπροστά από κάθε άλλη σκέψη και αυτό που κυριαρχούσε είναι πως με κάποιους ανθρώπους έχουμε να μοιραστούμε πολύ περισσότερα παρά να χωρίσουμε.
Έτσι και τώρα, που παρακολουθώ από απόσταση πλέον τα γεγονότα στη γειτονική χώρα, είμαι και πάλι σίγουρος πως η αλληλεγγύη θα νικήσει τους λίγους και θλιβερούς μισάνθρωπους που έσπευσαν να χύσουν το εθνικιστικό τους δηλητήριο για το κακό που χτύπησε την Τουρκία. Η αλληλεγγύη του ελληνικού λαού θα νικήσει και για ακόμη μια φορά θα σταθεί εμπράκτως στο πλευρό των δοκιμαζόμενων λαών της Τουρκίας και της Συρίας.
