Πολύ φοβάμαι πως κάποιες φορές χάνουμε το μέτρο όσον αφορά τους εναπομείναντες βασιλόφρονες και την υποτιθέμενη αμφισβήτηση του πολιτεύματος. Δεν λέω, καλές η επαγρύπνηση και η περιφρούρηση της Δημοκρατίας, αλλά και οι τόσες αναφορές στο δημοψήφισμα του 1974, λες και το αποτέλεσμά του μπήκε σε συζήτηση, μόνο ωφέλιμη για τους θεσμούς δεν είναι. Ταπεινή μου γνώμη και να το συζητήσουμε, αλλά μην χάνουμε το μέτρο.
Γιατί δεν είναι δυνατόν να παίρνουμε στα σοβαρά τους 1.000, άντε 2.000 οπαδούς των Γλύξμπουργκ που μαζεύτηκαν έξω από τη Μητρόπολη και να τους συγκρίνουμε με το πλήθος που συγκεντρώθηκε στις κηδείες προσώπων και εμβληματικών προσωπικοτήτων που συνδέθηκαν με την Αριστερά. Γιατί, αν θέλουμε ντε και καλά να μετρήσουμε κόσμους και να κάνουμε συγκρίσεις που θα βγάζουν νόημα πολιτικό, ας πάμε έως το Ρέθυμνο. Ας πάμε κι ας μετρήσουμε τον κόσμο που το βράδυ της Δευτέρας βγήκε στους δρόμους της πόλης για να υπερασπιστεί με την παρουσία του και τη φωνή του τη λειτουργία και τη βιωσιμότητα του νοσοκομείου του. Να μετρήσουμε λοιπόν τους χιλιάδες πολίτες που βγήκαν στους δρόμους μιας μέσης επαρχιακής πόλης και έστειλαν ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία βήμα-βήμα απαξιώνει τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Το βράδυ της Δευτέρας, λοιπόν, εργαζόμενοι, νοσηλευτές, επιστημονικό και παραϊατρικό προσωπικό και κάτοικοι του Ρεθύμνου διαδήλωσαν για τη διάσωση του νοσοκομείου, το οποίο, κυρίως τις τελευταίες εβδομάδες, βρίσκεται στα όριά του μετά τις μαζικές παραιτήσεις νοσοκομειακών γιατρών.
Να μετρήσουμε λοιπόν αυτούς τους πολίτες κι ας συγκρίνουμε τον αριθμό τους με τους νοσταλγούς της μοναρχίας και μετά ας κάτσουμε να σκεφτούμε τι πραγματικά γίνεται εντός της κοινωνίας μας. Να δούμε κι από ποιους κινδυνεύουμε. Από τα απολιθώματα του Στέμματος ή από τις μπουλντόζες του νεοφιλελευθερισμού;