Από τον Κοκό και τον Ντογιάκο, ποιον να διαλέξω; Το ερώτημα βασάνιζε το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης μέχρι που ψήφισε... Κοκό. Έτσι, αναγκαστήκαμε να υποβληθούμε σε ένα φιλομοναρχικό παραλήρημα για να ξεχαστούν τα έκτροπα της κυβέρνησης σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο, όπου ο κίνδυνος της βίαιης φτωχοποίησης απειλεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Στον πυρετό της προπαγάνδας έπρεπε να καταπιούμε ότι ο έκπτωτος βασιλιάς ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωπος, αλλά και Έλληνας, ολυμπιονίκης, με θητεία στα ΟΥΚ και μπορεί να όρκισε τη Χούντα, αλλά δεν το έκανε με ευχαρίστηση... Επίσης, ότι ήταν αρχηγός κράτους και δεν έχει σημασία ότι είναι ανύπαρκτος ο θεσμός που εκπροσωπεί και, κυρίως, να ξεχάσουμε ότι στο δημοψήφισμα του 1974 ο λαός επέβαλε τη λύση στο πολιτειακό στέλνοντας τη μοναρχία στον απόπατο της Ιστορίας.
Γιατί αυτό είναι το μόνο που μπορεί να καταλάβει κανείς όταν ακούει το ότι ο τέως βασιλιάς είναι «κομμάτι της Ιστορίας μας». Ποιας Ιστορίας; Μιας ιδιαίτερα επώδυνης και σκοτεινής Ιστορίας, που έριχνε εκλεγμένες κυβερνήσεις του Κέντρου και που οι αριστεροί διώκονταν. Γι’ αυτή την Ιστορία μιλάνε με καμάρι.
Ευτυχώς, οι βουλευτές της αντιπολίτευσης θύμισαν μερικά από τα πεπραγμένα του έκπτωτου, που μόνο Έλληνας δεν ήταν. Γιατί η Ιστορία, για την οποία κόπτονται, υπάρχει στις πίσω σελίδες των σχολικών βιβλίων και ποτέ δεν διδάσκεται. Κι αυτό είναι μια σταθερή επιλογή: οι νέες γενιές της χώρας επί χρόνια να μεγαλώνουν μέσα σε ιστορική «θολούρα»...
Ομως η καλλιέργεια της πεποίθησης ότι οφείλονται «τιμές» στον ανύπαρκτο θεσμό της μοναρχίας, παράλληλα με την απολύτως υπαρκτή συνταγματική εκτροπή που εισηγήθηκε ο Ισίδωρος Ντογιάκος αποδεικνύουν ότι η Δεξιά του Μητσοτάκη αντλεί όχι μόνο ψηφοφόρους από τα υπερσυντηρητικά κανάλια, αλλά εμπνέεται στην πράξη από αυτά. Επιχειρεί να διαβρώσει τους θεσμούς οραματιζόμενη ένα κράτος αδύναμο θεσμικά, με πρότυπό της τα χρόνια πριν τη Μεταπολίτευση. Δεν χαϊδεύει μόνο «αυτιά», αλλά επιχειρεί αντιδημοκρατικές παρεμβάσεις όταν την εξυπηρετεί πολιτικά.
Μοιραία όμως έτσι χάνει το Κέντρο και κατακρημνίζεται το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Τα δύο θέματα που απασχόλησαν τον δημόσιο διάλογο έχουν κοινή συνισταμένη τον ακροδεξιό εσμό και τα φιλομοναρχικά αισθήματα ενός κομματιού της Ν.Δ. Τα γαλάζια «προσκυνήματα» που αναμένονται είναι το προσκήνιο. Τα πεπραγμένα τής κυβέρνησης όμως στο παρασκήνιο είναι πιο σοβαρά και επιβεβαιώνουν τις βαθιές αντιδημοκρατικές ρίζες που έχει αυτή η παράταξη. Τελικά, αντί να καλύψει τον Ντογιάκο με τον Κοκό, η Ν.Δ. αποκάλυψε την απόλυτα εργαλειακή αντίληψη που έχει για τους θεσμούς και τη Δημοκρατία...
