Διάφορες πλευρές του σκανδάλου που η δημιουργική φαντασία βάφτισε Qatargate συζητιούνται. Το παγόβουνο της ευρωπαϊκής μας εκπροσώπησης και γραφειοκρατίας, που η Καϊλή και Σία είναι μόνο η κορυφή του, ο κόσμος των λόμπι στις Βρυξέλλες, η ολιγωρία της ελληνικής Δικαιοσύνης σε σύγκριση με τη βελγική. Όλα αυτά έχουν τη σημασία τους για την κοινή γνώμη και για όσους θέλουν να βλέπουν πέρα από το προφανές.
Θα πρέπει, όμως, να μας ενδιαφέρει και κάτι άλλο. Οι ευκαιρίες που δίνονται σε όσους «στρατεύονται» σε κόμματα εξουσίας, μεγάλα ή μικρότερα, να συνδιαλλαγούν με τη διαφθορά και τις κάθε λογής ανήθικες, παράνομες, ή και τα δύο, «πρωτοβουλίες». Οι χρυσές απευθείας αναθέσεις, οι μανάβηδες που πλούτισαν στην πανδημία, τα προνόμια, οι Στάσσηδες, οι Πάτσηδες, η Καϊλή, τα ανίψια, οι δοκησίσοφοι καθηγητές της αυλής το φωνάζουν.
Και προειδοποιούν εκείνους, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι σχετικά νέοι κι «άβγαλτοι» στις παγίδες της εξουσίας. Όποιος θυμάται τον κατήφορο του ΠΑΣΟΚ καταλαβαίνει. Από το ζιβάγκο και τον έντιμο αριστερό λόγο έως την αποκεντρωμένη διαφθορά η διαδρομή υπήρξε ομαλή και την έκαναν κάποιοι, όχι τυχαίοι μάλιστα, πολύ γρήγορα. Για να καταλήξει τελικά το «κόμμα της αλλαγής» σε κόμμα της συνδιαλλαγής με ό,τι και όσους πολεμούσε.
Καλά, εμάς κάτι τέτοιο δεν μας αφορά, θα πείτε. Αλήθεια; Δεν τον πολιορκούν τον ΣΥΡΙΖΑ τα μικρά και μεγάλα προνόμια; Οι πάσης φύσεως ευκαιρίες; Οι χορηγίες που συνοδεύουν την επωνυμία; Οι πονηρές προσφορές μιας έμπειρης ελίτ, που αναζητά όχι μόνο καιροσκόπους της εξουσίας, αλλά και αδύναμους κρίκους; Επειδή είμαστε αριστεροί και έχουμε ιδέες και αναφορές στην Ιστορία, είμαστε εκ προοιμίου αδιάφθοροι;
Θέλει αρετή και τόλμη η προσωπική και κομματική αντοχή στα καλούδια της εξουσίας. Και δεν αρκούν οι ηθικοπλαστικές παραινέσεις. Ούτε το βιογραφικό οποιουδήποτε. Είναι τόσο μεγάλη η ζημιά αν αύριο έστω και ένας, με τη βέβαιη μάλιστα προοπτική νέας διακυβέρνησης, υποκύψει σε κρυφές γοητείες, ώστε να χρειάζεται από σήμερα η πρόταξη της εντιμότητας, της αφοσίωσης, της υπεροχής των ιδεών. Το ηθικό πλεονέκτημα πάνω από προγράμματα και δεξιότητες.
Δεν σας ανησυχούν, αλήθεια, κάποια φαινόμενα ανταγωνισμού του σταυρού; Εμμονής στην προσωπική προβολή; Εθισμού σε προνόμια που συνοδεύουν την εκπροσώπηση των μη προνομιούχων; Όλα αυτά, θα πείτε, είναι από τη ζαλάδα του ανεπανάληπτου: την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας. Καλώς, και θα συνέλθουμε, αλλά καλό είναι επίσης να μην τα αφήνουμε εκτός ημερήσιας διάταξης. Διότι ουδείς εκών κακός. Ανεπαισθήτως παίρνει τον απρόσεκτο η μπάλα της εξουσίας.
Καθαρά χέρια και συνείδηση. Γιατί αλλιώς… ούτε να το σκεφτόμαστε.
