Ηταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στο Ίδρυμα της Μαρίας Κιουρί, στο οποίο εργαζόμουν, όταν η συνεργάτιδά μου Ντανί μού είπε ότι στην είσοδο ρωτούσε για μένα ένας Έλληνας. Αυτός ήταν ο Σταύρος Κατσανέβας, που θα γινόταν από τότε ένας αιώνιος φίλος. Είχε στα χέρια του ένα γαλλικό βιβλίο για τους προσωκρατικούς και την «Έρημη χώρα» του Έλιοτ. Δεν επιτρέπονταν επισκέπτες στο ινστιτούτο μου, αλλά τον έφερα στο εργαστήριο γιατί με εντυπωσίασε το γεγονός ότι κρατούσε αυτά τα δύο βιβλία. Ακόμη ευγνωμονώ τον φίλο μου Κιάο που μου τον έστειλε στο Παρίσι. Υιοθετήθηκε από την παρέα μου της μοριακής βιολογίας. Είχε μια βαθιά επιθυμία να ενταχθεί κάπου για να νιώσει ότι συμπορεύεται με άλλους, ότι υπάρχει σε μια συνολική δράση. Μου είπε με συγκίνηση πόση ζεστασιά ένιωθε από τις μέρες του Πολυτεχνείου, την κηδεία του Σεφέρη και του Παπανδρέου. Μαζί του έψαχνα στην πλατεία του Μπρασένς τα παλιά βιβλία.
Το 1979 τον Σεπτέμβριο πίναμε καφέ κοντά στο Κολέγιο της Γαλλίας, είχε τελειώσει τη διατριβή του και σκεφτόταν για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει. Πέρασε και έκατσε για λίγο μαζί μας ο Νίκος Πουλαντζάς. Ήταν κεφάτος και αισιόδοξος, όμως σε δυο-τρεις μέρες αυτοκτόνησε. Ο Σταύρος συγκλονίστηκε από αυτό το γεγονός και αποφάσισε να φύγει για το Σικάγο.
Δεν χάσαμε επαφή. Συνεχίσαμε να συναντιόμαστε. Του χρωστώ πολλά για τα μονοπάτια της επιστήμης που μου έδειξε ώστε να φανταστώ μέσα από το σύμπλεγμα ύλης και φωτός τη σκοτεινή ύλη, τον ρόλο των νετρίνων και την αρχή των βαρυτικών κυμάτων. Αλλά και αυτός κέρδιζε από τη δική μου εμπειρία στον κόσμο της βιολογίας. Είχαμε ατέλειωτες επιστημολογικές και φιλοσοφικές συζητήσεις. Του ζήτησα να γράψει το επίμετρο στο βιβλίο του Μισέλ Σερ που είχα μεταφράσει με τίτλο «Ο καιρός των κρίσεων». Με αυτή την ευκαιρία γνωρίστηκε με τον Σερ και είχαν έναν καταπληκτικό φιλοσοφικό διάλογο.
Το 2001 ταξιδέψαμε μαζί στη Βόρεια Ελλάδα μέσα στα χιόνια και αποκλειστήκαμε σε ένα τρένο για 16 ώρες λόγω χιονιού. Ο Σταύρος είχε στην τσάντα του βιβλία για μας. Δεν τον έπιανε πανικός.
Με τον Σταύρο και τον Κώστα Βεργόπουλο ανακαλύψαμε πολλές γωνιές στο Παρίσι, πολλά εστιατόρια, γιορτάσαμε πολλά γενέθλια.
Δεν έχω πρόθεση να γράψω για τους τίτλους του στην επιστήμη.
Ο θάνατός του είναι μια λαβωματιά για μένα. Δοκιμάζω αυτή τη στυφή γεύση του θανάτου μέσα στις αρτηρίες μου. Νόμιζα ότι ήταν αιώνιος.
Τώρα πώς να τον αποχαιρετήσω; Πώς να τον μαλώσω για την απερισκεψία του να κολλήσει Covid; Πώς θα το αντέξει η σύντροφός του Αγγελική;
Σταύρο μου, είσαι στην ψυχή μας...
