Ηταν μια όμορφη μέρα. Ο κόσμος πλημμύρισε τους δρόμους. Ένα ανθρώπινο ποτάμι από χιλιάδες διαδηλωτές διεκδίκησε ζωή, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Λέξεις που τα τελευταία χρόνια μοιάζουν ξεχασμένες.
Γιατί ζωή δεν είναι όταν κρέμεσαι από το επίδομα για να τα βγάλεις πέρα. Όταν ψάχνεις και ξαναψάχνεις ποιο προϊόν κοστίζει 10 λεπτά φθηνότερα ίσα για την ψευδαίσθηση ότι θα τα καταφέρεις να περάσει ο μήνας. Κι όταν κρέμεσαι από τα χείλια υπουργών μήπως ακούσεις κάτι για το επόμενο επίδομα που δεν έρχεται.
Ηταν μια ανάσα αισιοδοξίας οι χιλιάδες φωνές μαζί που απαιτούσαν το αυτονόητο: Ζωή. Οι νέοι άνθρωποι έδιναν τον παλμό με τη δημιουργικότητα, τον δυναμισμό και το πάθος τους. Μια διαδήλωση σταθμός. Ένα σπάσιμο της σιωπής και ένα ραντεβού συνέχειας…
Αυτό ήταν. Και γι’ αυτό τόσα χαμόγελα ζωγραφίστηκαν και φώτισαν τα πρόσωπα. «Κι εσύ εδώ;» άκουγες από φίλους, γνωστούς, συντρόφους, συνάδελφους που συναντιόντουσαν αναπάντεχα στον δρόμο για να προχωρήσουν πλάι-πλάι και να διεκδικήσουν, τι άλλο, το δικαίωμα να ζεις, να αναπνέεις ελεύθερα, χωρίς τον «Μεγάλο Αδελφό» να παρακολουθεί ό,τι κινείται στη χώρα. «Ναι, εδώ». Απέναντι στον ζόφο και τον φόβο. Απέναντι στην άγρια εκμετάλλευση και τη σιωπή. Παρόντες και παρούσες στους αγώνες του λαού για μια καλύτερη ζωή.
Στα κανάλια η αναμενόμενη υποβάθμισή της. Δεν περίμενε και τίποτα άλλο κανείς. Αποκαμωμένοι τηλεπαρουσιαστές αναμασούν… «μα δεν είναι αντίστοιχη η πορεία με όσα έχουν γίνει». Κρυφή ευχή ή παράπονο που δεν υπήρξαν φασαρίες για να σηκώνουν το δάχτυλο στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. καλώντας τον να καταδικάσει…
Οπως τότε με τον Ινδαρέ, που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η απροκάλυπτη αστυνομική βία ήταν δικαιολογημένη. Και στρέβλωσαν τις λέξεις τόσο, που ξέχασαν και οι ίδιες τι σημαίνουν.
Ετσι και σήμερα, πιστοί στην ίδια τακτική. Μιλούν για ευδαιμονούσα χώρα όταν ο κόσμος υποφέρει. Σύμφωνα με έρευνα της Kάπα Research, 7 στους 10 (70%) πολίτες φοβούνται πως θα μείνουν στο σκοτάδι ή θα παγώσουν και ένα ποσοστό 47% πως θα υπάρχουν ελλείψεις σε τρόφιμα και βασικά αγαθά.
Μιλούν για «λάσπη» και «βούρκο» για να δικαιολογήσουν ότι παρακολουθούσαν το μισό Υπουργικό Συμβούλιο και τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Αδιαφορώντας για το Κράτος Δικαίου, αμφισβητούν τους δημοκρατικούς θεσμούς αναζητώντας διέξοδο στη «συνωμοσιολογία». Γιατί οι αποκλειστικοί υπαίτιοι για τις πολιτικές που ασκούνται στη χώρα είναι, εκτός από άριστοι καταστροφείς, και άριστοι διαβολείς... Γι’ αυτό από τη μεγαλειώδη απεργία είδαν μόνο το «μπουφάν του Τσίπρα» και σε ολόκληρη συνέντευξη για τις υποκλοπές διέκριναν «εκνευρισμό»...
Αυτό που σταθερά υποτιμούν με κάθε τρόπο είναι ο λαϊκός παράγοντας. Η ελπίδα αρκεί ένα χαμόγελο για να γεννηθεί. Και ένας κοινός δρόμος για να περπατήσει.
