Γνωστός θεμέλιος λίθος και ασφαλές καταφύγιο του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού, η θεωρία των δύο άκρων. Επειδή, λοιπόν, μας έχουν πρήξει με τη θεωρία των δύο άκρων, επειδή παραλλαγή της λαϊκής ρήσης είναι το «μας τα έχουνε κάνει τσουρέκια» και επειδή η θεσσαλονικιά παραλλαγή… της παραλλαγής είναι «μας τα έχουνε κάνει Τερκενλή» (χωρίς, φυσικά, να φταίει σε τίποτα το γνωστό τσουρεκοποιείο), ας το παραδεχτούμε: Ναι, είναι αληθινή η θεωρία των δύο άκρων. Πολλές φορές, μάλιστα, είναι τόσο κοντινά, που σε τρομοκρατεί το χάος που χωράει ανάμεσα σε δύο τόσο κοντινούς χωροταξικά και τόσο ακραία μακρινούς κόσμους. Ο ίδιος ο «Τερκενλής», άλλωστε, αποτελεί κορυφαίο χωροταξικό παράδειγμα. Από εκεί ψωνίζει τσουρέκια ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως και λίγα μέτρα πιο πέρα επίσης… αυτοπροσώπως πεθαίνουν άστεγοι όχι από το κρύο, αλλά από την αστεγία. Είναι ή δεν είναι δύο άκρα;
Α, μια και είπαμε αστεγία! Στο ένα άκρο χιλιάδες σπίτια βγαίνουν στο σφυρί και στο άλλο άκρο ο βουλευτής Γρεβενών της Ν.Δ. Ανδρέας Πάτσης, σύμφωνα με τον Παύλο Πολάκη και τον αναπληρωτή εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Στέργιο Καλπάκη, φέρεται ως ιδιοκτήτης τριών (!) ξένων εταιρειών ειδικού σκοπού που έχουν σχέση με τη διαχείριση κόκκινων δανείων. Με 4,2 εκατ. ευρώ (που δεν αναφέρονται στη δήλωση του πόθεν έσχες του) αγόρασε δάνεια ύψους 62 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, ακραία παρανομώντας, ένας βουλευτής ετοιμάζεται να αρπάξει μπιρ παρά τα σπίτια των ακραία απροστάτευτων. Οπότε υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τα δύο άκρα; Το ότι ξηλώθηκε δεν αναιρεί το «κατόπιν εορτής».
Αλλά τι να λέμε τώρα; Το πράγμα βοά από μόνο του: την ώρα που (με ατομική τους ευθύνη βέβαια) χιλιάδες μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες βάζουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους, στο άλλο άκρο ο «μεγάλος ανιψιός» του πρωθυπουργικού γραφείου Δημητριάδης αγόρασε με 1.000 ευρώ την Canalis, συστήνοντας εταιρεία για φωτοβολταϊκά, και σε λίγο καιρό βρήκε το κανάλι και την πούλησε για 166.513 ευρώ. Στο ένα άκρο οι ανάξιοι, στο άλλο άκρο ο άξιος, ο ικανός. Για τα πάντα.
Εκεί που βρίσκεται και έτερος άξιος και ικανός βουλευτής της Ν.Δ., ο Κώστας Μαραβέγιας. Ενώ στο ένα άκρο οι επιχειρήσεις μικρού και μεσαίου μεγέθους δεν μπορούν να δουν τραπεζικό δανεισμό ούτε με τηλεσκόπιο, στο άλλο άκρο ο βουλευτής (με οφειλές 292.000) ξεκίνησε διά της συζύγου του συστήνοντας μονοπρόσωπη εταιρεία με 5.000 ευρώ μετοχικό κεφάλαιο, η εταιρεία εντάχθηκε στον Αναπτυξιακό νόμο για να χρηματοδοτηθεί με το ποσό των 4,2 εκατ. ευρώ, ενώ προκρίθηκε και δάνειο 6,5 εκατ. ευρώ. Λοιπόν; Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τα δύο άκρα;
Και αυτά είναι τα τρανταχτά παραδείγματα. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα. Εκεί όπου μαζί με τις λεπτομέρειες και τον διάβολο κρύβεται η απελπισία. Εκεί όπου κρύβεται η επισφαλής, κακοπληρωμένη, ακραία φοβισμένη και ταπεινωτικής ελπίδας εργασία πρεκαριάτου. Αντιγράφω ένα από τα μυριάδες παραδείγματα των αόρατων δραμάτων, ένα παράδειγμα ακραίο, μια «λεπτομέρεια» που κραυγάζει το πόση οδύνη μπορεί να κρύβει ακόμα και η χαρά. Αντιγράφω από το fb: «Έχω μεγάλη χαρά! Μετά από πολύ μεγάλη ταλαιπωρία αύριο ξεκινάω δουλειά στον βρεφονηπιακό σταθμό για 2 χρόνια».
Ναι, υπάρχει η οδυνηρή χαρά, η πνιγμονή της ελπίδας στο ένα άκρο. Η ζωή στην άκρη του γκρεμού. Και στο άλλο άκρο η ζωή του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της ΔΕΗ Γιώργου Στάσση, που ο μισθός του μαζί με τα μπόνους φτάνει τα 360.000 ευρώ τον χρόνο. Γιατί μπόνους, όμως; Για να μπορεί η ΔΕΗ να σέρνει τον χορό της αισχροκέρδειας που τινάζει και διαρρηγνύει τις ζωές των ανθρώπων, σέρνοντάς τους σαν αθύρματα από δουλειά σε δουλειά, όταν και αν ευαρεστηθούν οι «πάνω» να δώσουν δουλειά, καταπατώντας κάθε έννοια ανθρώπινου, πολιτικού, πολιτιστικού και εργασιακού δικαιώματος. Συνεπώς, υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τα δύο άκρα; Φυσικά υπάρχουν.
Στο ένα βρίσκονται οι απελπισμένοι και στο άλλο οι Κυρανάκηδες και οι Γεωργιάδηδες κοροϊδεύοντας πότε με τα μακαρόνια, πότε με τα κακογραμμένα βιογραφικά και πότε με τις βενζίνες των Καγιέν. Ας επιλέξουμε με ποιο άκρο θα συνταχθούμε. Και, επίσης, ας μας εξηγήσει κάποιος: μεταξύ Μητσοτάκη και απελπισίας, πού ακριβώς βρίσκεται το Κέντρο;
