Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από τη στιγμή που κατάφερε να εκλεγεί στην ηγεσία της Ν.Δ., προσπάθησε να φιλοτεχνήσει το προφίλ ενός πολιτικού αρχηγού που έχει ως προτεραιότητα την τήρηση του Κράτους Δικαίου και τον χαρακτηρίζει η αταλάντευτη πίστη του στις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ήταν άλλωστε και η εποχή που το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο καλλιεργούσε στην κοινωνία την εντύπωση πως η κυβέρνηση της Αριστεράς μετέρχεται πολιτικές πρακτικές που χρησιμοποιούν τα ανελεύθερα καθεστώτα για την εδραίωσή τους. Όπως μας «ενημέρωναν» τα ΜΜΕ, η παραμονή του Αλ. Τσίπρα στην εξουσία εγκυμονούσε κινδύνους για τη χώρα να μετατραπεί σε Βόρεια Κορέα. Τελικά, όπως αποδεικνύεται μετά την επικράτηση της Ν.Δ. στις εκλογές του 2019, η Ελλάδα μπορεί να μην θυμίζει, ακόμη, αυταρχικό καθεστώς, αλλά ο Κ. Μητσοτάκης έχει περισσότερα κοινά, παρά διαφορές με τον Β. Όρμπαν.
Σχεδόν απόλυτος έλεγχος της ενημέρωσης, ποινικοποίηση των διαδηλώσεων, όργιο αστυνομικής καταστολής, αντιθεσμική κυβερνητική λειτουργία, αντιμεταναστευτική πολιτική και προσφάτως η αποκάλυψη για παρακολουθήσεις δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων. Το μπαράζ δημοσιευμάτων από τον διεθνή Τύπο αναφορικά με την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών και του κακόβουλου λογισμικού Predator και η ανάληψη πρωτοβουλιών από το Ευρωκοινοβούλιο για τη διερεύνηση της υπόθεσης διασύρουν όχι μόνο τον πρωθυπουργό αλλά και τη χώρα. Παράλληλα, οι πρακτικές του Κ. Μητσοτάκη δυστυχώς κλονίζουν και την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στην πολιτική και στις δημοκρατικές αρχές.
Η ανεπάρκεια
Η κυβέρνηση, ελπίζοντας να αντιστρέψει τον αρνητικό κλίμα, γεγονός που αποτυπώνεται όλο και πιο έντονα στις δημοσκοπήσεις, και ιδιαίτερα στα ποιοτικά τους στοιχεία, και ενόψει του οικονομικά δύσκολου χειμώνα, θα προσπαθήσει να καλλιεργήσει ψεύτικες προσδοκίες για το μέλλον. Μια ματιά όμως στα οικονομικά πεπραγμένα της Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια μάλλον αποδεικνύει την ανεπάρκεια αλλά και τις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες που καθηλώνουν την ελληνική οικονομία. Το επιβεβαιώνουν άλλωστε οι 914.706 άνεργοι και άνεργες (στοιχεία Ιουνίου ΟΑΕΔ) και η αύξηση του ελλείματος τρεχουσών συναλλαγών κατά 4% σε σχέση με το 2019. Ταυτόχρονα, ο εθνικός στόχος της ανάκτησης της επενδυτικής βαθμίδας φαίνεται να απομακρύνεται, γεγονός που θα μπορούσε να φέρει ξανά την ελληνική οικονομία στο χείλος του γκρεμού αν λάβουμε υπόψη και την πιθανότητα ύφεσης στην ευρωπαϊκή οικονομία.
Ενώ βαδίζουμε σε μια μακρά περίοδο πολυκρίσεων, η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη αποδεικνύεται όχι μόνο ανεπαρκής αλλά και αδιάφορη. Τη στιγμή που οι δραματικές προειδοποιήσεις των Ευρωπαίων ηγετών ενόψει του δύσκολου χειμώνα δίνουν τον τόνο για τον συνολικό ανασχεδιασμό των οικονομιών και αναφέρονται στο τέλος των βεβαιοτήτων, η Ν.Δ. αξιοποιεί τη ρητορική τής περιόδου Καραμανλή όταν λίγο πριν την κατάρρευση διαβεβαίωναν την ελληνική κοινωνία για μια δήθεν θωρακισμένη οικονομία.
Ανάγκη ολιστικού αναπτυξιακού σχεδίου
Η χώρα έχει ανάγκη όχι μόνο από ένα άμεσο σχέδιο αποτελεσματικής αντιμετώπισης της ενεργειακής κρίσης, αλλά και από έναν οδικό χάρτη για τη δίκαιη ανάπτυξη που θα δίνει προοπτική στους πολίτες και στη νέα γενιά. Απαιτείται ένα ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο για το μέλλον της χώρας, που θα περιορίσει τις ανισότητες και θα μειώσει σημαντικά τα επίπεδα φτώχειας, θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα και το επιχειρηματικό περιβάλλον και θα δομήσει την ελληνική οικονομία στη βάση των κοινωνικών και περιβαλλοντικών προκλήσεων της εποχής μας. Θα στρέψει τη χώρα προς την οικονομία της γνώσης και θα βελτιώσει τη θέση της στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Απαιτείται, ίσως, ένα είδος ελληνικής υψηλής στρατηγικής προκειμένου η χώρα να διερευνά τις αναδυόμενες προκλήσεις εντός ενός απρόβλεπτου και διαρκώς μεταβαλλόμενου διεθνούς περιβάλλοντος, αποσκοπώντας στη δημιουργία μιας ανθεκτικής οικονομίας που θα εγγυάται την κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη.
Κυρίως, όμως, απαιτείται η ανάπτυξη μιας κουλτούρας διαλόγου και συναινέσεων. Συναινέσεων και αναγκαίων συμβιβασμών όχι στη λογική του νεοφιλελεύθερου «ρεαλισμού» και της αποδοχής ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, αλλά με μοναδικό γνώμονα την προοδευτική αλλαγή ενός οικονομικού συστήματος που γεννά διαρκώς κρίσεις και έχει φτάσει στα όριά του. Οι εκλογές της απλής αναλογικής αποτελούν μια ιστορική ευκαιρία ώστε να υπερβούμε ως κοινωνία τις παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Η δυσανεξία του Κ. Μητσοτάκη για τη Δημοκρατία φαίνεται και από τη στάση του απέναντι στις εκλογές της απλής αναλογικής και στην αυθεντική έκφραση της λαϊκής βούλησης. Κυβερνητικοί κύκλοι μιλούν για «κάψιμο» της απλής αναλογικής. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός την έχει χαρακτηρίσει ως «μεγάλο εμπόδιο» και ως «βατήρα» για τις δεύτερες εκλογές, ενώ στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή ταύτισε τις εκλογές με την αστάθεια.
Για την προοδευτική παράταξη, οι εκλογές δεν είναι εμπόδιο, αλλά η πεμπτουσία της Δημοκρατίας και η λαϊκή ετυμηγορία είναι αυτή που χαράζει τον δρόμο για το αύριο του τόπου. Στην πορεία προς τις εκλογές της απλής αναλογικής, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την ιστορική κρισιμότητα της περιόδου θα διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για την ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων που υπονομεύει τη Δημοκρατία και υποθηκεύει το μέλλον της χώρας. Και την επόμενη μέρα των εθνικών εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. του Αλέξη Τσίπρα και οι δυνάμεις της προόδου θα σχηματίσουν μια ισχυρή κυβέρνηση που θα εγγυάται τη Δημοκρατία, την ανάπτυξη και την κοινωνική δικαιοσύνη.
* Ο Άκης Καλαμαράς είναι μέλος Συντονιστικού Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Μαγνησίας
