Μπορεί κανείς να ερμηνεύσει με δύο τρόπους αυτήν την έκρηξη τοξικότητας εκ μέρους της κυβέρνησης και ειδικά από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Και οι δύο ερμηνείες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε πάρα πολύ δύσκολη θέση.
Η μία ερμηνεία είναι ότι ο Μητσοτάκης αντιδρά έτσι διότι βρίσκεται υπό πίεση. Στις δημοσκοπήσεις πέφτει, στις εκλογές έκανε πίσω προς το παρόν και ο Ανδρουλάκης δεν λέει το ναι σε μια κυβέρνηση με τον ίδιο πρωθυπουργό, προκαλώντας του ανασφάλεια, την οποία εκπέμπει.
Η άλλη ερμηνεία είναι ότι ο Μητσοτάκης σχεδιασμένα επιχειρεί με την τοξική επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. να σκαλίσει στη στάχτη του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου του 2019 την πολιτική που τον έκανε πρωθυπουργό. Πρόκειται για κίνηση απελπισίας που δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι δεν έχει κάτι άλλο να παρουσιάσει στους ψηφοφόρους, πέραν του να καταριέται τον Τσίπρα. Με αυξομειώσεις, άλλωστε, ο Μητσοτάκης και οι βασικοί διαμορφωτές γνώμης της Ν.Δ. δεν εγκατέλειψαν στιγμή την αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά καθαυτά, όμως, τα δύο πιο πρόσφατα περιστατικά έχουν αυτοτελή σημασία. Ο Μητσοτάκης είναι πολιτικά αδίστακτος και ευθέως εκτός δημοκρατικού πλαισίου όταν συνδέει την αξιωματική αντιπολίτευση με την εμπρηστική επίθεση στον όμιλο Real. Τι άλλο θα φτάσει να πει; Θεωρεί ότι κάτι τέτοια του βγήκαν σε καλό του μακαρίτη του πατέρα του; Σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται; Του κόβουν τόσο πολλές ψήφους οι Μπογδάνοι και συμπεριφέρεται με τόσο ακραίο τρόπο; Έχει επιλέξει στρατηγική έντασης.
Μια τέτοια στρατηγική έχει σύμμαχο το θράσος και τον κυνισμό με τον οποίο το Μαξίμου προσπαθεί να αποδώσει την αποφυλάκιση Λιγνάδη στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε ένα θέμα που κανονικά έπρεπε να ανοίξουν μια τρύπα και να μπουν μέσα, ζητάνε και τα ρέστα. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είναι ικανοί για τα πάντα, οδεύοντας προς τις εκλογές.