Βρισκόμαστε σε χαλεπούς καιρούς. Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και κυρίως ηθικά. Ο λαός και ο τόπος ταλανίζονται άσχημα, ενώ η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο υπέρ της προόδου και υπέρ των πολλών παραμένει χωλή, την ώρα μάλιστα που ο σκληρός πυρήνας της συντήρησης απεργάζεται τη δημιουργία νομικού πλαισίου και μηχανισμών επιβολής κοινοβουλευτικής δικτατορίας με ακροδεξιό πρόσημο. Όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό εντός και εκτός θεσμικού ρόλου της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη επιδέχονται περισσότερες της μίας ερμηνείες και προσφέρονται ακόμη και για ακραίους συνειρμούς. Από άποψη δε αισθητικής μόνο αηδία προξενούν.
Επιτρέψτε μου μια παρένθεση. Τέλος φθινοπώρου του 1949, μόλις είχε τελειώσει ο Εμφύλιος, ένα πρωί στο χωριό μου ξέσπασε ένας άγριος καυγάς μεταξύ δύο οικογενειών, όπως απεδείχθη, διά ασήμαντον αφορμήν. Ο αρχινταής μάλιστα της μίας οικογένειας κρατούσε μία χειροβομβίδα την οποία απειλούσε να απασφαλίσει και να την εκσφενδονίσει στο σπίτι της άλλης. ΜΑΥ(Σ) γαρ ή ίσως και χίτης, δεν θυμάμαι ακριβώς. Τελικά, με την επέμβαση του αειμνήστου δασκάλου μου κ. Θόδωρου και του μακαρίτη του πατέρα μου αφοπλίστηκε ο παρ’ ολίγον φονιάς και ο καυγάς τελείωσε ευτυχώς εκεί. Φθάσαμε δάσκαλος και μαθητές στο σχολείο. «Παιδιά μου, σήμερα δεν θα κάνουμε μάθημα. Θα πάτε όλοι στα σπίτια σας εκτός από την έκτη τάξη, που θα παραμείνει και αφού γράψει έκθεση με θέμα το ‘επεισόδιο’, θα φύγει κι αυτή». Αφού αποχώρησαν όλα τα παιδιά των άλλων τάξεων μας είπε επί λέξει: «Θέλω να γράψετε δίχως κανέναν φόβο και οποιαδήποτε προκατάληψη όσα είδατε και όσα συνέβησαν κατά τη γνώμη σας ελεύθερα. Σε λίγους μήνες παραδίδω ακόμα μια γενιά μαθητών μου και θέλω να δω αν κατάφερα να σας κάνω να σκέφτεστε σωστά, χωρίς φόβο και πάθος και ελεύθερα. Και μην ξεχνάτε, όπως έχουμε πει, τη ρήση του εθνομάρτυρα Ρήγα Φεραίου ‘όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά’». Χαλεποί, χαλεπέστατοι και τότε οι καιροί. Γράψαμε, παραδώσαμε τα τετράδιά μας και φύγαμε. Την επομένη, που μας τα μοίρασε ο κ. Θόδωρος, σε όλα ανεξαιρέτως τα γραπτά είχε βάλει ένα πελώριο 10, δίχως διορθώσεις ορθογραφικών και άλλων λαθών, που ασφαλώς υπήρχαν. Καταλάβαμε όλοι: ο αξέχαστος δάσκαλός μας μας είχε κάνει ένα σπουδαίο, το σπουδαιότερο μάθημα. Δεν το ξέχασα ποτέ. Ήταν ένα θαύμα το μάθημα του δασκάλου που διαρκεί αιώνια.
Οι πέντε εκδοχές
Ως γνωστόν, τα θαύματα κρατούν τρεις μέρες, άντε τα μεγάλα επτά, όπως τα θαύματα του κ. Μητσοτάκη, που διαδέχονται το ένα το άλλο με φρενήρεις ταχύτητες και μέσω των οποίων το πλιάτσικο εμψύχου και αψύχου υλικού της πατρίδας έχει πάρει διαστάσεις εθνικής καταστροφής. Δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα οι τσαρλατάνοι του επιτελικού κράτους των «αρίστων». Γι’ αυτό άρχισε να ξεθωριάζει πλέον για καλά μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα η όψη του εθνοσωτήρα μέσα σ’ έναν κυκεώνα ψεύδους, στρεψοδικίας και παραβίασης του δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου. Για παράδειγμα, η υπόθεση των κυρίων Μενδώνη και Λιγνάδη και η προσπάθεια απεμπλοκής του κ. Μητσοτάκη απ’ αυτήν, για την οποία όσα ελέχθησαν επισήμως και μάλιστα από το βήμα της Βουλής τα περισσότερα, υπάρχουν τουλάχιστον πέντε εκδοχές.
Εκδοχή πρώτη: ο κ. Λιγνάδης, για το ποιόν του οποίου δεν ήξεραν ούτε άκουσαν, προσελήφθη αριστίνδην «για λόγους δημοσίου συμφέροντος» σε μία από τις πιο διακριτές θέσεις του πολιτισμού. Ακυρώνοντας μάλιστα, με το έτσι θέλω, τις νόμιμες διαδικασίες βάσει των οποίων είχε προκηρύξει την πλήρωση της θέσης η προηγούμενη κυβέρνηση.
Εκδοχή δεύτερη: ο εκ των αρίστων κ. Λιγνάδης είδε το φως που κατά λάθος άφησε αναμμένο η κ. Μενδώνη και μπήκε..., ενώ εκείνη καθ’ ομολογίαν της εξαπατήθηκε. Την ανεπάρκειά της αυτήν κάλυψε ο κ. Μητσοτάκης, καθώς το κελεπούρι και ογκόλιθος του πολιτισμού Λιγνάδης ετύγχανε της ιδιαίτερης εκτίμησης του πρωθυπουργού μέχρι το σημείο να χρησιμοποιήσει και στρατιωτικό ελικόπτερο για να πάει στην Επίδαυρο και ν’ απολαύσει τα νάματα της τέχνης του.
Εκδοχή τρίτη: το σύνολο της αντιπολίτευσης πολιτικοποίησε το θέμα, ως μη όφειλε, με στόχο να πλήξει την κυβέρνηση και ν’ αποκομίσει πολιτικά οφέλη από ένα λαθάκι της καθ’ όλα άξιας υπουργού Πολιτισμού και -άκουσον άκουσον- ζητάει κάθαρση - διάβαζε: του στάβλου της Ακροδεξιάς αριστείας. Δεν διστάζει μάλιστα η ανερμάτιστη αντιπολίτευση να βάλει στο κάδρο και τον κ. πρωθυπουργό, ενώ η κ. Μενδώνη ισχυρίζεται πωςέκανε του κεφαλιού της.
Εκδοχή τέταρτη: καταστρέφουν έναν γίγαντα της τέχνης και του πολιτισμού, όπως διατείνεται ο έγκριτος θεράπων της νομικής επιστήμης συνήγορός του, ο οποίος, κατά δήλωσή του, πιστεύει στην αθωότητα του πελάτη του και θεωρεί ότι η μεν αντιπολίτευση προσπαθεί να το πετύχει αυτό σκοπεύοντας να αδράξει πολιτικά οφέλη, ο δε πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου των ηθοποιών, ο «μέτριος» κ. Μπιμπίλας, το επιχειρεί για λόγους επαγγελματικούς και αντιζηλίας, εκτοξεύοντας εναντίον του πελάτη του λάσπη και ανύπαρκτες κατηγορίες με τις οποίες ουδεμία σχέση είχε ή έχει. Πολλές μάλιστα από αυτές παραγεγραμμένες.
Εκδοχή πέμπτη: «τρώγοντας» μέσω του κ. Λιγνάδη την υπουργό Πολιτισμού κ. Μενδώνη υπονομεύουν την επένδυση του Ελληνικού, έργο ζωής του εκ των «αρίστων» κ. Γεωργιάδη.
Θου, Κύριε.
Πολιτική ευθύνη
Ασφαλώς το τεκμήριο της αθωότητας που δικαιούται κάθε κατηγορούμενος ισχύει απολύτως και για τον κ. Λιγνάδη, ώστε να μην μας επιτρέπεται καμιά σιγουριά για το αποτέλεσμα της αποδεικτικής διαδικασίας μέσω της δικαιοσύνης. Τρία πράγματα όμως είναι σίγουρα:
1. Η ύπαρξη πολιτικής ευθύνης της κ. Μενδώνη, και ιδιαίτερα του κ. Μητσοτάκη. Ευθύνη που δεν δικαιούται τεκμηρίου αθωότητας ούτε ασύλου.
2. Επειδή η συγκεκριμένη κυβέρνηση ξέρει να χειρίζεται μέσω των αργυρώνητων διαμορφωτών της κοινής γνώμης τον μύθο των λωτοφάγων, ελπίζει όλα να ξεχαστούν, αλλά δεν πρέπει.
3. Κατά περίεργο (;) τρόπο αδικήματα κατά της γενετήσιας αξιοπρέπειας και της νεολαίας, ιδιαίτερα από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους έως σήμερα, προέρχονται πάντοτε από τον συντηρητικό χώρο και εν προκειμένω της Ακροδεξιάς. Όπως άλλωστε και διεθνώς. Ακροδεξιοί ινστρούχτορες δίχως ίχνος αισχύνης δεν διστάζουν να ισχυρίζονται δημοσίως ότι στο κάτω - κάτω δεν συμβαίνει τίποτε διαφορετικό από ό,τι αναφέρει η αρχαιοελληνική γραμματεία. Αιδώς Αργείοι! Για βιασμούς μιλάμε! Πώς μπορεί να ξεχάσουμε, π.χ., τους βαθμοφόρους με τα βαρύγδουπα ονόματα της φασιστικής νεολαίας του Μεταξά, όπως και τις επιδόσεις τους; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αγοραπωλησία παιδιών κατά τη διάρκεια και μετά τον εμφύλιο πόλεμο από το επίσημο μοναρχοφασιστικό κράτος; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους Καραμπεσίνηδες αμέσως μετά τον Εμφύλιο; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον κ. Νίκο Γεωργιάδη, φίλο του κ. Μητσοτάκη, με διεθνείς μάλιστα επιδόσεις στο «άθλημα», και που λόγω παραγραφής κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας; Ας σταματήσουμε εδώ. Γιατί, όπως φαίνεται, έρχονται κι άλλα, εξίσου μεγάλα και ανατριχιαστικά.
Στεγανά και ομερτά
Τα στεγανά του συστήματος δεν θα επιτρέψουν ποτέ και με οποιοδήποτε κόστος να σπάσουν πραγματικά το απόστημα και η ομερτά και ένας από τους λόγους είναι ότι όλη αυτή η σαπίλα και τα γεγονότα διαπλέκονται με σειρά άλλων παρανομιών και άνομα συμφέροντα. Ενίοτε και με εγκλήματα κατά της πατρίδας. Ένας τρόπος υπάρχει να γλιτώσουν ο τόπος και ο λαός από τέτοιου είδους μιάσματα κι αυτός είναι η συσπείρωση των δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων πάνω σ’ ένα πρόγραμμα όλο και περισσότερης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας και αγώνων κατά της με οποιοδήποτε τρόπο φαλκίδευσης της θέλησης του λαού μας για πρόοδο και ζωή. Η κάθαρση δεν μπορεί να είναι παρά ένας αέναος πόλεμος μεταξύ φωτός και σκότους. Μεταξύ ομορφιάς και ασχήμιας. Φτάνει ο αγώνας αυτός να μην είναι σισύφειος.
