Με αφορμή την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα με αίτημα να εφαρμοστεί ο νόμος, η κυβέρνηση Μητσοτάκη παπαγαλίζει διαρκώς το μότο «η δημοκρατία δεν εκδικείται αλλά και δεν εκβιάζεται».
Ένα τσιτάτο πίσω από το οποίο έχουν οχυρωθεί υπουργοί, βουλευτές και στελέχη της ΝΔ και το οποίο παπαγαλίζουν χωρίς, όμως, να το αντιλαμβάνονται.
Το αρθρώνουν χαιρέκακα, χωρίς να έχουν εμβαθύνει στην ουσία του και έτσι μοιραία τοποθετούν τον εαυτό τους στον πάτο της πολιτικής και κοινωνικής τροφικής αλυσίδας.
Γιατί ασφαλώς και η δημοκρατία δεν εκβιάζεται και δεν εκδικείται. Όμως, αυτό σημαίνει ότι αφουγκράζεται. Ότι βλέπει μπροστά. Ότι συνυπολογίζει καταστάσεις, ότι αντιλαμβάνεται τα μηνύματα και κυρίως ότι παραδέχεται και διορθώνει τα λάθη εκείνων που έχοντας την εξουσία θεωρούν ότι την εκφράζουν.
Η υπόθεση του Δημήτρη Κουφοντίνα και οι πολιτικοί χειρισμοί της κυβέρνησης μας έκαναν να θυμηθούμε την υπόθεση του Χρήστου Ρούσσου. Του 19χρονου ναύτη που στις 7 Απριλίου του 1976 σκότωσε τον ναύτη εραστή του γιατί τον πίεζε να βγει στην πορνεία.
Η υπόθεση Χρήστου Ρούσσου που δολοφόνησε τον εραστή του
Η υπόθεση σόκαρε την υπερσυντηρητική, ρατσιστική και πλήρως ομοφοβική μεταπολιτευτική κοινωνία γιατί δράστης και θύμα ήταν ομοφυλόφιλοι.
«Ανώμαλοι» και «καρκινώματα» όπως έγραφαν τα ρεπορτάζ στις περισσότερες εφημερίδες της εποχής.
Το ναυτοδικείο, που κατά την ακροαματική διαδικασία αποκαλύφθηκε ότι θεωρούσε πως η σεξουαλική επιλογή δράστη και θύματος έκανε ακόμα πιο βαρύ, πιο απεχθές το έγκλημα, κατέληξε όπως αναμενόταν στην επιβολή ισόβιας κάθειρξης στον 20χρονο Χρήστο Ρούσσο.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ο Χρήστος Ρούσσος ζήτησε αναψηλάφηση της δίκης ζητώντας να του αναγνωριστεί το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου και της μετεφηβικής ηλικίας, ελαφρυντικά που απορρίφθηκαν με το ομοφοβικό επιχείρημα της ομοφυλοφιλίας.
Η απόρριψη της αίτησης χάριτος από τον Σαρτζετάκη
Ο Χρήστος Ρούσσος στη συνέχεια ζήτησε την απονομή χάριτος από τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη ο οποίος και την αρνήθηκε.
Έτσι ο Χρήστος Ρούσσος ξεκίνησε απεργία πείνας. Η υγεία του κλονίστηκε και μπροστά στον κίνδυνο να πεθάνει η τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου τάχθηκε υπέρ της απονομής χάριτος. Έτσι απέμενε μόνο η υπογραφή Σαρτζετάκη.
Και πάλι ο Χρήστος Σαρτζετάκης το αρνήθηκε παρά τη θετική εισήγηση του Συμβουλίου Χαρίτων, υποστηρίζοντας ότι ο Χρήστος Ρούσσος δεν έχει μεταμεληθεί και διατυπώνοντας την τρομακτική άποψη ότι δεν επρόκειτο απλώς για έναν δολοφόνο αλλά για έναν ομοφυλόφιλο.
Η εμμονή του Χρήστου Σαρτζετάκη οδήγησε σε πολιτική και κοινωνική θύελλα. Ένα κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης ξέσπασε με καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, πολιτικούς, προσωπικότητες ακόμα και από το εξωτερικό να ζητούν την απονομή χάριτος.
Τότε, μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1987 έγινε συγκέντρωση και πορεία συμπαράστασης στον Χρήστο Ρούσσο προς Μαξίμου και Προεδρικό Μέγαρο.
Ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης, όμως, όχι μόνο αρνιόταν να δώσει χάρη στον Χρήστο Ρούσσο αλλά απειλούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου με παραίτηση η οποία θα οδηγούσε σε εκλογές.
Η απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή
Η λύση δόθηκε τελικά από τον Εθνάρχη της ΝΔ, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο οποίος εκλέχθηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Η απονομή χάριτος στον Χρήστο Ρούσσο, ήταν μια από τις πρώτες πράξεις που υπέγραψε ο ιδρυτής της ΝΔ ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Λέτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να υπέκυψε στους εκβιασμούς ενός καταδικασμένου δολοφόνου; Ασφαλώς και όχι.
Απλώς είχε την πολιτική διορατικότητα να υποστηρίξει στην πράξη τη βάση της δημοκρατίας και του νομικού πολιτισμού μας.
Ότι οι νόμοι ισχύουν γι’ άλλους. Ανεξάρτητα εάν είναι καταδικασμένοι δολοφόνοι. Ανεξάρτητα εάν η υπερσυντηρητική κοινωνία και πολιτική παράταξη που ίδρυσε πάθαινε delirium tremens στο άκουσμα της λέξης ομοφυλόφιλος.
