Την ώρα που ο κρατούμενος απεργός πείνας και δίψας είναι στα απώτατα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης, η κυβέρνηση Μητσοτάκη στήνει για πολλοστή φορά το πολιτικό παιχνίδι στη λογική του «κλέφτες κι αστυνόμοι» ή αλλιώς του «εσωτερικού εχθρού».
Την εξυπηρετεί, όπως θεωρεί, πολιτικά, γιατί θα έχει ένα μόνιμο σόου για τις ανάγκες της επικοινωνίας ώστε να αποπροσανατολίσει από την κρίση της πανδημίας και της οικονομίας που έρχεται. Όποιος αντιδρά θα αντιμετωπίζεται τουλάχιστον ως εν δυνάμει τρομοκράτης.
Θα εξασφαλίσει ισχυρή συσπείρωση του δεξιού και ακροδεξιού χώρου για το επόμενο διάστημα με αφορμή ένα δόγμα που όλους τους ενώνει, το «νόμος και τάξη», ενώ θα έχει μια μόνιμη βολή για να παρουσιάζει ως έκνομη την αξιωματική αντιπολίτευση όποτε τη βολεύει αναπαράγοντας το ψέμα για δήθεν σχέσεις με την τρομοκρατία.
Πώς δικαιολογεί η Ν.Δ. τη δολοφονική αδιαλλαξία της στην απεργία πείνας και δίψας του Κουφοντίνα;
Πρώτον: «Πάμε να αγιοποιήσουμε έναν κοινό δολοφόνο» λένε. Αυτό ακριβώς που πράττει η Ν.Δ. με την ακροδεξιά εμπάθεια με την οποία πολιτεύεται. Ο κρατούμενος έχει ήδη καταδικαστεί και σε ένα κράτος δικαίου δεν νοείται επανακαταδίκη του, και μάλιστα με θανατική ποινή.
Δεύτερον: «Η Δικαιοσύνη δεν εκδικείται αλλά και δεν εκβιάζεται». Άραγε πώς εκβιάζει ένας κρατούμενος απεργός πείνας στην 51η μέρα όντας ετοιμοθάνατος; Αν ικανοποιηθεί, θα κάνει ό,τι θέλει ο κάθε κρατούμενος, λένε, και απορεί κανείς γιατί χρειάζεται ο Κουφοντίνας για να το σκεφθούν και οι υπόλοιποι και δεν το πράττουν ήδη; Το αίτημα μεταγωγής του κρατούμενου είναι δίκαιο και στηρίζεται σε νόμο της Ν.Δ. τον οποίο αρνείται σήμερα να εφαρμόσει. Επιπλέον, σκόπιμα αυτό αποκρύπτεται από τα κανάλια, σε αντίθεση με τα εγκλήμαά του και παρουσιάζεται ότι ζητάει «ειδική μεταχείριση», ενώ ζητάει μόνο τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, στον ειδικό χώρο για τη 17Ν όπου βρισκόταν μέχρι πρόσφατα, και όχι φυσικά την απελευθέρωσή του.
Τρίτον: «Αν το έκανε ο Ρουπακιάς, το ίδιο θα λέγατε;». Αυτό είναι ένα ευφυολόγημα που «έσπρωξε» η Ν.Δ. στα κανάλια. Το αναπαρήγαγαν οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι των καναλιών, άλλοι ως δική τους άποψη κι άλλοι ως «μηνύματα του κοινού».
Και φυσικά το ίδιο θα λέγαμε, όπως έγινε και με τον Παττακό. Εκτός αυτού, οι εγκληματίες της Χ.Α. προτιμούν να διαφεύγουν της σύλληψης παρά να εμπλακούν σε κάποια μορφή αγώνα, ενώ συνήθως απολαμβάνουν πολύ καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού από τους υπόλοιπους κρατούμενους.