Η πανδημία έγινε αφορμή για την εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη» και της καταστολής σε όλα τα πεδία. Η έννοια της ασφάλειας, με μονοσήμαντη ερμηνεία ώστε να δικαιολογήσει τον περιορισμό δικαιωμάτων και ελευθεριών, επανέρχεται συνεχώς. Ταυτόχρονα μπαίνουν στο στόχαστρο ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά εν γένει, μέσα σε έναν δημόσιο λόγο διχαστικό, που καθιστά ως εχθρική κάθε φωνή απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Η επίθεση στα πανεπιστήμια και οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης για ίδρυση νέου αστυνομικού σώματος εντός των πανεπιστημίων είναι μία από τις τελευταίες ψηφίδες στο έργο του αυταρχισμού. Υπάρχει ζήτημα δημοκρατίας; Ποιος ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και των δημοκρατικών δυνάμεων σ’ αυτή την υπόθεση; Ρωτήσαμε τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος Νάσο Ηλιόπουλο.
Οι φιλελεύθεροι φόρεσαν τις αρβύλες τους
Με μεγάλη μεθοδικότητα εδώ και αρκετό καιρό εξυφαίνεται ένα συγκεκριμένο πολιτικό αφήγημα γύρω από την έννοια της ασφάλειας. Οι έννοιες αποτελούσαν και αποτελούν πεδίο μάχης. Η προσπάθεια λοιπόν τόσο της ελληνικής Δεξιάς όσο και των στηριγμάτων της στον δημόσιο διάλογο είναι η απογύμνωση της έννοιας «ασφάλεια» από κάθε κοινωνικό περιεχόμενο.
Του Νάσου Ηλιόπουλου, εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία
Σπάνια θα ακούσουμε για την ανασφάλεια που μπορεί να δημιουργεί η αδυναμία πρόσβασης σε βασικά κοινωνικά αγαθά, ενώ σχεδόν ποτέ η εργασιακή ανασφάλεια δεν γίνεται αντιληπτή ως πρόβλημα. Η ανάγνωση της ασφάλειας είναι μονοσήμαντη και επιλεκτική: το δόγμα «νόμος και τάξη» δεν αφορά θεσμούς με βαθιές κακοδαιμονίες, την εργοδοτική αυθαιρεσία, την επιβολή κανόνων (και προστίμων) στους ισχυρούς που παραβιάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Η συγκεκριμένη τάση προφανώς δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. Η ελληνική Δεξιά ακολουθεί και εδώ την παγκόσμια τάση της alt-right. Στοιχείο αυτής της τάσης είναι και ο συνδυασμός ανορθολογισμού και συνωμοσιολογίας. Το είδαμε ξεκάθαρα στην περίοδο της Συμφωνίας των Πρεσπών, τότε που ο κ. Μητσοτάκης δεν ντράπηκε να υποστηρίξει στη Βουλή ότι η κυβέρνηση αντάλλαξε το όνομα της Μακεδονίας με τη μη περικοπή των συντάξεων. Όσοι περίμεναν ακόμα και από ιστορικά συγκροτήματα του αστικού τύπου να διαφοροποιηθούν από αυτόν τον βούρκο περίμεναν άδικα.
Υπό αυτή την έννοια, δεν προκαλούν εντύπωση το σημερινό αφήγημα για το ζήτημα των πανεπιστημίων αλλά ούτε και η σφοδρή επίθεση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. Η ελληνική Δεξιά εμφορείται από μια βαθιά δυσανεξία για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Δυσανεξία που πλέον αποκτά χαρακτηριστικά εμμονικής εχθρότητας. Το μίσος όμως δεν είναι καλός σύμβουλος.
Το νομοθετικό πλαίσιο που προωθείται αυτή τη στιγμή για την πανεπιστημιακή αστυνομία είναι ένα πλαίσιο που έρχεται σε σύγκρουση με το σύνταγμα και την ευρωπαϊκή εμπειρία. Το ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν είναι συμβατό με τη μόνιμη παρουσία αστυνομικής δύναμης στο εσωτερικό των πανεπιστημίων. Αντιθέτως, αυτές οι εικόνες αποτελούν κανονικότητα για την Τουρκία του Ερντογάν.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, η αντίδραση των πρυτάνεων δεν είναι μια παραξενιά. Είναι η αυτονόητη στάση υπευθυνότητας και προάσπισης του ρόλου τους. Η διαφωνία πρυτάνεων και ακαδημαϊκών δασκάλων δεν στηρίζεται στην άρνηση υπαρκτών ζητημάτων ασφάλειας, αλλά στην αυταρχική λύση που προωθεί η κυβέρνηση. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχει συγκεκριμένη και δομημένη αντιπρόταση ενίσχυσης ενός πανεπιστημιακού συστήματος φύλαξης. Λύση που απαντά στο πρόβλημα και είναι συμβατή με τη συνταγματική νομιμότητα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο αυταρχισμός αποτελεί το αναγκαίο συμπλήρωμα κάθε πολιτικής που περιστέλλει κοινωνικά δικαιώματα. Η οικονομική κατάρρευση που έρχεται, ως συνδυασμός της πανδημίας και των κυβερνητικών επιλογών, δεν αφήνει άλλη διέξοδο για την κυβέρνηση και τις δυνάμεις που τη στηρίζουν. Μέρος αυτής της αντίληψης αποτελεί και η στοχοποίηση κάθε κοινωνικής ομάδας που διεκδικεί ως «μειοψηφία». Το έχει κάνει πριν από όλους η ίδια η Θάτσερ.
Η κυβέρνηση λοιπόν θα κληθεί να μην λυγίσει κάτω από τις «συντεχνιακές» πιέσεις που θα έχουν οι «μειοψηφίες» των φοιτητών, των ακαδημαϊκών, των πρυτάνεων, των εργαζομένων, των μαθητών κ.λπ. Κάθε πολιτική δύναμη που θα εκφράσει και θα στηρίξει το δίκιο των κοινωνικών αιτημάτων στο πολιτικό επίπεδο θα στιγματιστεί ως μειοψηφική δύναμη. Δουλειά λοιπόν κάθε αριστερού και δημοκρατικού πολίτη είναι μπροστά στο αυταρχικό σχέδιο της κυβέρνησης να σταθεί από τη μεριά του δίκιου και της κοινής λογικής. Δουλειά ενός οργανωμένου πολιτικού κόμματος είναι να μετασχηματίσει αυτό το δίκιο σε πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής.
