Το συμπέρασμα που βγήκε ως αποτέλεσμα επίμονης και καλοδουλεμένης επικοινωνιακής τακτικής του μηχανισμού της Ν.Δ. από τη δίκη της Χρυσής Αυγής, παρά τις θριαμβολογίες της προηγούμενης εβδομάδας, ήταν ότι οι ναζί εγκληματίες θα εκτίσουν μικρές ποινές.
Η προσπάθεια να ενοχοποιηθεί και γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο κενό, ωστόσο αυτό δεν ήταν το μεγαλύτερο κακό που θα μπορούσε να συμβεί. Μεγαλύτερο κακό, που αποκρύπτεται, είναι ότι επιχειρείται η νίκη του αντιφασιστικού κινήματος να μετατραπεί σε ήττα.
Ούτε αυτό όμως είναι το μεγαλύτερο κακό. Το μεγαλύτερο πλήγμα είναι ότι με αυτή την τακτική επιβεβαιώνεται ως αδιέξοδος ο αγώνας χιλιάδων αντιφασιστών με πρωτεργάτρια τη Μάγδα Φύσσα και ακυρώνεται στην πράξη το αίσθημα ικανοποίησης που έχει δημιουργήσει στο 85% της ελληνικής κοινωνίας η απόφαση καταδίκης των νεοναζί.
Ακόμα χειρότερο δε αυτού είναι ότι το μήνυμα που περνάει στον κόσμο είναι ότι δεν γίνεται τίποτα με τους αγώνες (άρα μόνιμο συναίσθημα ήττας), δεν λειτουργούν οι θεσμοί στη Δημοκρατία, αφού η Δικαιοσύνη επιβάλλει ποινές που δεν εφαρμόζονται. Και εδώ είναι η λούμπα.
Πράγματι στο δικαιικό σύστημα οι ποινές δεν εκτίονται σε όλο τους το εύρος και αυτό συμβαίνει στα ευρωπαϊκά δικαιικά συστήματα που διέπονται από την απελευθερωτική αντίληψη του Διαφωτισμού γιατί τα σύγχρονα κράτη έχουν ως στόχο τον σωφρονισμό και όχι την εκδίκηση των κρατουμένων. Το προβληματικό είναι ότι δυστυχώς για αρκετούς άλλους που δεν είναι χρυσαυγίτες αυτό δεν ισχύει.
Μια άλλη σημαντική πτυχή ανέφερε ο δικηγόρος της πολιτικής αγωγής K. Παπαδάκης (Open) που σημείωσε ότι ο επικοινωνιακός βομβαρδισμός της θριαμβολογίας και της μετακύλισης των ευθυνών για τις ποινές παρέλυσε κάθε απαίτηση για δίκαιη τιμωρία, ώστε πραγματικά να μην πέσουν στα μαλακά οι χρυσαυγίτες, κάτι που συνέβη στην περίπτωση των Αιγυπτίων ψαράδων.
Από το πώς στήνεται το επικοινωνιακό παιχνίδι φαίνεται τελικά ποιοι ήταν οι στόχοι του και συνήθως είναι πολυεπίπεδοι. Από τη μια να νομιμοποιείται η ακροδεξιά αντίληψη ότι οι ποινές πρέπει να είναι μέχρι εξαντλήσεως των κρατουμένων. Δικαιοσύνη και δημοκρατικοί θεσμοί δυσφημούνται ως ανεπαρκείς και την ίδια ώρα επιτυγχάνεται αυτό που δαιμονοποιείται, δηλαδή πραγματικά οι ποινές να είναι ελαφρύτερες σε σχέση με τις πράξεις για κάποιους. Γι’ αυτό κανένας εφησυχασμός δεν πρέπει να υπάρξει, αντίθετα ενδυνάμωση του αντιφασιστικού αγώνα. "Δεν θα πεθάνει μόνος"...
