Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Ποιος είπε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα ως φάρσα ή ως τραγωδία; Μπορεί να επαναληφθεί και ως προσδοκία ή ως ελπίδα. Αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη, η οποία, ως... μεγάλη φτωχομάνα, έχει συνδέσει την ιστορία της με τις καλύτερες παραδόσεις της Αριστεράς. Ποιος δεν θυμάται ότι, τέτοιες μέρες το 2014, από τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε ή μάλλον επιταχύνθηκε η... έφοδος του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική εξουσία; Και ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι, τέσσερα χρόνια μετά, πάλι από τη Θεσσαλονίκη η Αριστερά, ούσα στην κυβέρνηση, είναι να παρουσιάσει τις πρώτες σελίδες από το βιβλίο και από το σχέδιό της για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα;
Και όλα αυτά στη ΔΕΘ. Τότε, στις 13 Σεπτεμβρίου του 2014, όπου όλα τα'σκιαζε η φοβέρα της κρίσης και των Μνημονίων, το περίφημο αλλά και παρεξηγημένο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας, έγινε εμβρυουλκός πολιτικών εξελίξεων και έδωσε την ώθηση που έλειπε προκειμένου -μέσα σε λίγους μήνες- να μετατραπεί η κοινωνική οργή κατά των παλαιών κομμάτων σε κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία υπέρ της Αριστεράς, που εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία μετά από δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2015.
Τώρα, στις 8 - 9 Σεπτεμβρίου, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας θα παρουσιάσει ένα άλλο πρόγραμμα και θα περιγράψει πώς οραματίζεται η Αριστερά τη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία στη νέα φάση, που σηματοδοτείται από το τέλος των Μνημονίων, την ανάκτηση της οικονομικής ανεξαρτησίας και την κατάκτηση της δυνατότητας από τη χώρα να καθορίζει η ίδια το μέλλον της τηρώντας τις διεθνείς δεσμεύσεις της.
Τότε, στην 79η ΔΕΘ, το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που λοιδορήθηκε όσο κανένα, στόχευε στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, στην επανεκκίνηση της οικονομίας, στην ανάκτηση της εργασίας και στη μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος, στην εμβάθυνση της δημοκρατίας και στην πάταξη των φαινομένων της διαπλοκής, της διαφθοράς και της ανομίας, που οδήγησαν τη χώρα στα βράχια.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στον... Ρουβίκωνα. Έγιναν πολλά, με οδύνες, με βήματα μπροστά και βήματα πίσω, αλλά και με διεξόδους στο μέλλον. Όχι όλα. Άλλα προχώρησαν, άλλα σκόνταψαν στην ακαμψία και στις ιδεοληψίες των δανειστών, άλλα ήταν υπερβολικά και ανώριμα και άλλα εγκλωβίστηκαν από αδυναμίες και ανεπάρκειες. Ποτέ όμως δεν χάθηκε ο προσανατολισμός, η «καρδιά» του Προγράμματος, που αποτυπώθηκε σχηματικά στο δίπτυχο: έξοδος από τα Μνημόνια με την κοινωνία όρθια.
Με το βλέμμα στο μέλλον
Τώρα, όλα θα είναι διαφορετικά. Η 83η ΔΕΘ οικονομικά και πολιτικά δεν μοιάζει σε τίποτε με την 79η. Τότε το ζητούμενο ήταν η «άμυνα» στην κρίση, την ύφεση και την κοινωνική καταστροφή. Τώρα αυτό που κυριαρχεί είναι η ατζέντα της επόμενης μέρας, οι μεγάλες προσδοκίες, οι επενδύσεις, η ελπίδα για το μέλλον.
Και τότε και τώρα το στοίχημα ήταν και παραμένει δύσκολο. Το αν θα κερδηθεί θα κριθεί στο καμίνι της κοινωνίας και αυτό είναι ευθύνη και υποχρέωση της Αριστεράς. Μέχρι τώρα μπορεί να έδειξε αξιοσημείωτες αντοχές, ωριμότητα και ρεαλισμό, οφείλει όμως να δείξει ακόμα μεγαλύτερη πολιτική ετοιμότητα και διαχειριστική ικανότητα. Το θετικό είναι πως μπορεί να... λερώθηκε κάποιες φορές, αλλά δεν έχασε την ψυχή της ούτε έδειξε απώλεια προσανατολισμού, όταν προσγειώθηκε ανώμαλα.
Όσοι έστηναν παγίδες και πόνταραν στα σενάρια της «αριστερής παρένθεσης» είναι ήδη στον... κουβά έχοντας σπαταλήσει χρόνο, ιδέες και αξιοπιστία. Και τώρα ξυπνούν κάθιδροι από τον «εφιάλτη» πως μπορεί να ξαναγίνει στις εκλογές του 2019 ό,τι έγινε δις το 2015. Η Αριστερά είναι εδώ και είναι έτοιμη να ηγηθεί μιας νέας προοδευτικής πλειοψηφίας, που θα οδηγήσει τη χώρα στο μέλλον. Φτάνει να μάθει να αποφεύγει τις νέες παγίδες που μπορεί να βρει μπροστά της. Ακόμα και στη ΔΕΘ, που εγκαινιάζεται αύριο.