Λίγο το ’χεις; Από το “παράθυρο” των διακοπών, παρακολουθώ τη συζήτηση ν' αλλάζει. Να ξεφεύγει απ’ το τρεις το λάδι - τρεις το ξίδι, να παρατάει στη άκρη την ανάπτυξη που έρχεται, τα μέτρα, τα αντίμετρα, τα ΕΣΠΑ, την ποσοτική χαλάρωση, τα Γιούρογκρουπ, τις αξιολογήσεις, τους πάσης φύσεως αριθμούς. Και να παίρνει φωτιά. Να γεμίζει πάθος. Να φορτώνει συναίσθημα και ν' ανακαλεί μνήμες. Γιατί, χάρη στην Εσθονία και την ανιστόρητη πρωτοβουλία της, αρχίσαμε πάλι να μιλάμε για ιδέες. Θυμηθήκαμε ότι, εκτός απ' τη διαχείριση, υπάρχει κι η ιδεολογία. Θυμηθήκαμε τη νιότη του κόσμου, όσο κι αν γέρασε ο κόσμος. Και τη δική μας νιότη, που την καθόριζε η αθωότητα. Και τη δική τους νιότη που πάγωσε στην αιωνιότητα, στα εκτελεστικά αποσπάσματα των νικημένων που έγιναν νικητές. Των συνεργατών του κατακτητή, που αντί να διωχθούν έγιναν καθεστώς διωγμών.
Χάρη στην Εσθονία και την ανιστόρητη πρωτοβουλία της, κάτι κουνήθηκε και στην Ευρώπη των τειχών, των Μνημονίων, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Οι μόνες -ω της θλίψεως- χώρες, που προσήλθαν να επικυρώσουν την εξομοίωση ναζισμού - σταλινισμού, ήταν οι οχτώ κακομοίρες, που με το ζόρι κλήθηκαν να ασπασθούν τον σοσιαλισμό. Μια ηχηρή επιβεβαίωση πως διά της επιβολής μετασχηματισμός της κοινωνίας δεν γίνεται. Ανάμεσά τους δυστυχώς και χώρες όπως η Πολωνία, η Τσεχία, που υπέστησαν τη θηριωδία της ναζιστικής κατοχής και έζησαν κι αυτές τη συντριβή του Γ’ Ράιχ όχι από τον “στρατηγό χειμώνα”, αλλά από τον αφάνταστο ηρωισμό των Σοβιετικών πολιτών, στρατευμένων και μη. Είκοσι εκατομμύρια θύματα έδωσε η Σοβιετική Ένωση στον αγώνα εναντίον του ναζισμού, για να ’ρθουν τώρα οι εκπρόσωποι αυτών που συνεργάστηκαν με τους ναζί, να ξαναγράψουν την Ιστορία, με τα άσπρα παχουλά χεράκια τους. Δυστυχώς για την πρώτη σε κατανάλωση βουτύρου χώρα του “υπαρκτού”, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες δεν αποτόλμησαν το φοβερό βήμα.
Χάρη στην Εσθονία και την ανιστόρητη πρωτοβουλία της, η ελληνική κυβέρνηση έκανε την πρώτη αμιγώς αριστερή χειρονομία της. Και συνέβαλε με την αποφασιστικότητά της στο ναυάγιο της εσθονικής πρωτοβουλίας. Μια αριστερή χειρονομία που στο εσωτερικό απομόνωσε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε αντιδεξιά αντιπαράθεση, τύπου “κοίτα ποιος μιλάει”. Γιατί η μόνη αντιδεξιά πολιτική είναι η αριστερή πολιτική. Και ενώ η ηγεσία της Ν.Δ. υποχωρεί από χωρίου εις χωρίον στις πιο σκοταδιστικές εμφυλιοπολεμικές θέσεις (φτάσαμε να ξαναδούμε τη λέξη “συμμοριτοπόλεμος” σε εφημερίδα που πρόσκειται στη Ν.Δ.), με την αριστερή αυτή χειρονομία έγινε σαφές ότι το να ασκείς, λόγω συνθηκών, μια ίδια οικονομική πολιτική, δεν σε κάνει ίδιο. Όσο για τον σταλινισμό, θα μας μιλήσει η Αχμάτοβα και όχι ο κομιστής και οι παραφυάδες του. Θα μιλήσουμε μεταξύ μας και όχι με αυτούς που κατασκεύασαν και στηρίζουν τη νέα σιδερένια φτέρνα.
