Είπαν κάποιοι: «Τονίζουμε προς όλες ανεξαιρέτως τις πλευρές ότι στις ευνομούμενες δημοκρατικές Πολιτείες, η εκτέλεση της αποστολής της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης δεν μπορεί να έχει οποιοδήποτε άλλο γνώρισμα ή κριτήριο πέραν της εφαρμογής των νόμων και μόνον και οτιδήποτε άλλο αποκτά διάσταση θεσμικής εκτροπής». Και κάποιος άλλος έκανε λόγο για «θεσμικό τρόμο» και κάποια άλλη πρόσθεσε ότι «λαϊκή δημοκρατία τύπου ΣΥΡΙΖΑ δεν θα επιτρέψουμε να υπάρξει».
Επισημάνσεις αναγκαίες:
α. Ο μέγιστος «θεσμικός τρόμος» και η πραγματική «θεσμική εκτροπή» προκύπτουν από το μη αμφισβητήσιμο γεγονός ότι εδώ και χρόνια η Δημοκρατία (;) ποδηγετείται από μια οικονομική ολιγαρχία υπό τη σκέπη μιας δράκας καναλαρχών και εκδοτών ή από το επίσης μη αμφισβητήσιμο γεγονός της πραξικοπηματικής ανατροπής εκλεγμένων πρωθυπουργών.
β. Η εφαρμογή των νόμων από τη Δικαιοσύνη και όχι μόνο προκύπτει ως γνωστόν μέσα από την ερμηνεία του κειμένου των κανόνων δικαίου. Και μία από τις πολλές επιστημονικές μεθόδους ερμηνείας εμπερικλείει και τα κοινωνικά κριτήρια.
γ. Υπενθυμίζεται το αυτονοήτως αποδεκτό ότι οι δικαστικές αποφάσεις υπόκεινται σε κριτική επιστημονική, κοινωνική και πολιτική. Ο δικαστής θα μπορούσε πολλές φορές να προλαμβάνει την κριτική διάθεση και τα ενδεχομένως «αρνητικά» αποτελέσματά της.
δ. Ως «λαϊκή δημοκρατία» υπονοείται η διευρυμένη εφαρμογή της συνταγματικής αρχής της λαϊκής κυριαρχίας ή όχι; Αν υπονοείται κάτι άλλο, τότε το ανιστόρητο διεκδικεί επαξίως την πρωτοκαθεδρία έναντι του ανεύθυνου της κρίσης.
Είπαν κάποιοι: «Το Σύνταγμα της χώρας έχει ανάγκη από ριζική αναθεώρηση. Οι διαδικασίες της αναθεώρησης ξεκινούν και ολοκληρώνονται στη Βουλή. Αντί γι’αυτό, ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε μια επιτροπή χωρίς καμία θεσμική υπόσταση και κύρος. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν τεχνάσματα αποπροσανατολισμού και μεθοδεύσεις που στόχο έχουν να καλύψουν τα μεγάλα προβλήματα που οξύνονται κάτω από το κλίμα της κυβερνητικής κατάρρευσης» και από κοντά πάντα κάποιος άλλος: «Η χούντα μόνο έκανε δυο φορές, το 1968 και το 1973, επιτροπές δήθεν κοινωνικού διαλόγου για να υποκαταστήσει τη φιμωμένη και καταργημένη Βουλή και έκανε δημοψηφίσματα ως επίφαση δημοκρατίας για να νομιμοποιήσει δήθεν το δικτατορικό καθεστώς».
Ο πειρασμός για νέες επισημάνσεις ομολογουμένως ανυπέρβλητος:
α. Δύο χρόνια περιμένουν την κυβερνητική κατάρρευση και δεν τους βγαίνει.
β. Το μένος και η εμπάθεια είναι για τον πολιτικό κακοί σύμβουλοι, για δε τον διανοούμενο πολιτικό χείριστοι.
γ. Δεν ήξερα ότι ο συνταγματικός πρωθυπουργός δεν έχει το δικαίωμα να συγκροτήσει μια ομάδα εργασίας. Πράγματι, γηράσκω αεί διδασκόμενος.
δ. Και τις διαδικασίες ψήφισης των σχεδίων και προτάσεων νόμων προβλέπει το Σύνταγμα, οι οποίες επίσης ξεκινούν και ολοκληρώνονται στη Βουλή. Ως γνωστόν όμως, προηγείται, σχεδόν κάθε φορά, ευρύτατη δημόσια διαβούλευση. Δηλαδή διαβούλευση στην κοινωνία. Δηλαδή διαβούλευση με τον λαό. Αλήθεια, πόσο ενοχλεί πια αυτή η λέξη;
Παραδοξολογία, αμετροέπεια, πολυλογία. Δεν τους αξίζει πολιτική (εκλογική) τύχη.
Κώστας Ζώρας, καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας, πρώην αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου