Η Δικαιοσύνη δεν είναι απλώς αφηρημένη ιδέα ούτε μόνον αξία. Είναι ιδέα και αξία έμπρακτη, που όλες και όλοι γνωρίζουμε και αισθανόμαστε, είναι ιδέα και αξία για την πραγματοποίηση της οποίας οι κοινωνίες και οι άνθρωποι αγωνίζονται από τις απαρχές της ανθρωπότητας. Έτσι, η Δικαιοσύνη, όπως συνενώνει την ελευθερία και την ισότητα, μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο για τη συγκρότηση της κοινωνίας που επιθυμούν οι πολλοί. Γι’ αυτό το σύνθημα «Δικαιοσύνη παντού» αποτελεί σύνθημα μαχητό, σύνθημα που μπορεί να αφορά όλες και όλους, σύνθημα που είναι σήμερα απολύτως επίκαιρο. Από όλες τις πλευρές του «παντού».
Η Δικαιοσύνη αποτελούσε και αποτελεί πάντα αίτημα συλλογικό. Γιατί ακριβώς συνενώνει την ελευθερία όλων με την ισότητα όλων. Ο ιστορικός φιλελευθερισμός υποβάθμισε την ισότητα έναντι της ελευθερίας. Ο σύγχρονος νεοφιλελευθερισμός αντέστρεψε την ισότητα σε δήθεν «φυσική» ανισότητα, ενώ θέλησε να καταργήσει κάθε συλλογικότητα: η Θάτσερ είχε διακηρύξει πως δεν υπάρχουν κοινωνίες, μόνον οικογένειες και άνθρωποι. Ο νεοφιλελευθερισμός εξυπηρετεί ιδιαίτερα κάποιους λίγους, ενώ επιδιώκει να «πείσει» τους αφελείς και τους πολλούς. Να τους «πείσει» ότι είναι φύσει κατώτεροι, να τους «πείσει» να αποδεχθούν τη δική του κυριαρχία. Τα μέσα που διαθέτει γι’ αυτόν τον σκοπό είναι πολλά. Ωστόσο η συλλογική δύναμη είναι ή μπορεί να αποβεί πάντα ισχυρότερη. Μόνο που χρειάζεται να αγωνιστούμε και να κατανοήσουμε. Να κατανοήσουμε σε βάθος, εκτός των άλλων, το πού στηρίζει ο νεοφιλελευθερισμός τη θεώρησή του και να αποδείξουμε ότι η ίδια αυτή βάση είναι όχι μόνον εμφαντικά ιδιοτελής, αλλά και πλήρως ανυπόστατη.
Η Επιτροπή Θεωρίας και Επιμόρφωσης
