Σε μια χώρα που λούζεται στο φως και τις ακτές, οι διακοπές μετατρέπονται σε πολυτέλεια για τους πολλούς και αυτονόητο δικαίωμα για τους λίγους. Όσο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο συνεχίζει να επιδοτεί τα υπερκέρδη των λίγων, η κοινωνική πλειοψηφία μετράει κέρματα για ένα σουβλάκι και σκέφτεται αν θα βάλει βενζίνη ή θα πληρώσει το ρεύμα.
Το καλοκαίρι του 2025 έρχεται να επιβεβαιώσει τη σκληρή πραγματικότητα της ταξικής ανισότητας. Με σχεδόν τους μισούς Έλληνες να μην μπορούν ούτε να φύγουν για λίγες μέρες, η λέξη «διακοπές» ακούγεται σαν ειρωνεία σε εργατικά σπίτια, ανεργιακά επιδόματα και ευκαιριακά μεροκάματα. Η Ελλάδα του τουριστικού «θαύματος» είναι η ίδια που θυσιάζει την καθημερινότητα του κόσμου της εργασίας στο βωμό των ολιγοπωλίων, των τουρ οπερέιτορ και των golden visa.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΙΕΛΚΑ / Πάνω από ένας στους δύο δεν θα πάει διακοπές - «Μειωμένο το διαθέσιμο εισόδημα»
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: το 31% θα πάει σε εξοχικά φίλων ή συγγενών, άλλοι 20% σε ενοικιαζόμενα, μόλις 7% σε ξενοδοχεία και τα υπόλοιπα, ξέχνα τα (ΙΕΛΚΑ).
Το κάμπινγκ, που άλλοτε ήταν επιλογή επαφής με τη φύση, σήμερα μετατρέπεται σε αναγκαστικό καταφύγιο όσων δεν βγαίνει ο λογαριασμός. Τα νησιά ,κάποτε όνειρο του καλοκαιριού, μένουν απλησίαστα για τη μεγάλη πλειονότητα λόγω των εξωφρενικών ακτοπλοϊκών τιμών και των εξίσου ακραίων τιμών στα καταλύματα.
Αυτή η κατάσταση δεν είναι «συγκυριακή» ούτε αποτέλεσμα «προσωρινών πιέσεων». Είναι ο σχεδιασμός μιας πολιτικής που επιλέγει να μετατρέψει τον τουρισμό σε πεδίο επενδυτικής αρπαγής και όχι σε κοινωνικό αγαθό.
Διακοπές με κατσαρόλα και σούπερ μάρκετ
Η συντριπτική πλειονότητα των ταξιδιωτών μαγειρεύει μόνη της, ψωνίζει από σούπερ μάρκετ και φούρνους, αποφεύγοντας ταβέρνες και καφετέριες. Όχι γιατί δεν το θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Κι όμως, η κατανάλωση τροφίμων -εκτός εστίασης - ξεπερνάει τα 153 ευρώ και φτάνει και τα 200 ευρώ (ΙΕΛΚΑ), δείγμα ότι η ανάγκη για στοιχειώδη ποιότητα επιβίωσης παραμένει και διοχετεύεται σε τοπικά προϊόντα, ως μια σιωπηλή πράξη αντίστασης στην κερδοσκοπία και τα μεγάλα brands.
Αυτή η συμπεριφορά του καταναλωτή, δεν είναι lifestyle. Είναι το αποτέλεσμα της οικονομικής πίεσης και της επιβίωσης: ο κόσμος στερείται, αλλά επιμένει να κρατήσει την αξιοπρέπειά του.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα ζοφερό τοπίο: ένα καλοκαίρι για τους λίγους και ένα καλοκαίρι φτώχειας και αποκλεισμού για τους πολλούς. Μια κοινωνία που διαρκώς μετατοπίζεται από την ελπίδα στη διαχείριση της μιζέριας. Το 68% λέει ότι δεν του φτάνουν τα λεφτά. Και ποιος φταίει;
Οι αυξήσεις στα καύσιμα, τα εισιτήρια, τη διαμονή. Ποιος ωφελείται;
Όσοι έκαναν τον τουρισμό πεδίο χρυσοφόρας εκμετάλλευσης, με επενδυτικά funds, Airbnb και κρατικοδίαιτα δίκτυα.
Οι διακοπές δεν μπορεί να είναι προνόμιο. Είναι δικαίωμα. Όσο δεν τίθεται ως τέτοιο,τόσο το καλοκαίρι θα μετατρέπεται σε ακόμη μια υπενθύμιση της κοινωνικής ανισότητας.
Δεν θέλουμε διακοπές τύπου «κάντο μόνος σου». Δεν θέλουμε να μετράμε φέτες καρπούζι και χιλιόμετρα με το ρεζερβουάρ στο όριο. Θέλουμε ζωή με αξιοπρέπεια. Και όσο το σύστημα υπόσχεται ήλιο και παραλίες, εμείς θα του απαντάμε: χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, δεν έχει ούτε ήλιο ούτε καλοκαίρι.
*Πολιτική και Οικονομική Αναλύτρια
