Διαβάσαμε πριν από λίγες μέρες στον οικονομικό Τύπο ότι τα υψηλά επιτόκια της ΕΚΤ για το 2023 επέφεραν στις ελληνικές συστημικές τράπεζες επιτοκιακά έσοδα άνω των 8 δισ. ευρώ (8.206,7 εκατ.), εκτινάσσοντας την κερδοφορία τους σε επίπεδα υψηλότερα των 4 δισ. ευρώ (4.291,9 εκατ.), και όσο να ’ναι μια περηφάνια και μια ανακούφιση νιώσαμε. Περηφάνια για τις τράπεζες που με τον δικό μας ιδρώτα ανακεφαλαιοποιήθηκαν και τώρα τις βλέπουμε να προκόβουν, και ανακούφιση για το γεγονός ότι τα λεφτά μας πιάνουν τόπο και οι τράπεζές μας γνωρίζουν τέτοιου επιπέδου κερδοφορίες χωρίς να έχουν τον φόβο μιας νέας χρεοκοπίας.
Οι τράπεζές μας να είναι λοιπόν καλά και ας μας δέρνουν εμάς η ακρίβεια και ο πληθωρισμός. Τώρα το ότι η ΕΚΤ αύξησε τα επιτόκια για να τιθασεύσει τον πληθωρισμό αλλά στη χώρα μας πληθωρισμός και επιτόκια πήραν χέρι-χέρι την ανηφόρα υποχρεώνοντας τα λαϊκά στρώματα να γονατίσουν είναι μια άλλη ιστορία, που ως συνήθως περνάει στα ψιλά της ενημέρωσης. Έτσι κι αλλιώς το παν είναι να έχουμε ισχυρές και κερδοφόρες τράπεζες και ας ζουν κάποιοι με τον εφιάλτη του πλειστηριασμού. Τώρα το αν η ίδια η Ε.Ε. αναγνωρίζει σε έκθεσή της πως «η κερδοφορία των τραπεζών παραμένει ισχυρή, αλλά η αντιμετώπιση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ιδίως από τους παρόχους υπηρεσιών, συνεχίζει να αντιμετωπίζει προκλήσεις», είναι κι αυτό μια άλλη ιστορία, που ως συνήθως θα περάσει κι αυτή στα ψιλά της ενημέρωσης.
Γιατί είπαμε. Πάνω απ’ όλα το καλό και τα κέρδη των τραπεζών. Όπως και των διυλιστηρίων και των παρόχων ηλεκτρικής ενέργειας. Τα κέρδη τους και τα υπερκέρδη τους να ανεβαίνουν, και ας πέφτει μήνα με τον μήνα η ποιότητα ζωής των λαϊκών στρωμάτων.