Ανάμεσα στις πόλεις ή στις περιοχές πάντοτε υπήρχε ένας ανταγωνισμός. Άλλες φορές αυτός ο ανταγωνισμός είχε ουσιαστικό περιεχόμενο και άλλες φορές εκκινούσε από την ανάγκη της διαφοροποίησης και της μοναδικότητας, που είναι απαραίτητα συστατικά για τη διασφάλιση μιας όποιας κοινωνικής συνοχής.
Σε κάποιες περιπτώσεις, βέβαια, αυτή η διαφοροποίηση βασίζεται σε κάποια μοναδικότητα που, παρά την τυχαιότητά της, έχει πραγματική βάση.
Για παράδειγμα, το λάδι της Λέσβου είναι καλύτερο από το λάδι της Καλαμάτας; Άλλοι θα πουν για τη διαφορετική ποικιλίας της ελιάς, για τις ιδιαίτερες οξύτητες που πηγάζουν από τον διαφορετικό τρόπο συλλογής των καρπών. Στη Λέσβο τις ελιές τις αφήνουν να πέφτουν από το δέντρο, για να τις συγκεντρώσουν και να τις πάνε μετά στο λιοτρίβι. Στην Καλαμάτα, από την άλλη, τις ελιές τις ραβδίζουν ώστε να πέσουν στα λιόπανα όσο είναι ακόμα κοτσονάτες, γιατί αυτό παράγει διαφορετικής ποιότητας και υφής λάδι.
Αυτό το ονομάζουμε και εξωγενείς αντιθέσεις.
Ομως, εκτός από το ίδιο προϊόν που μπαίνει στη σύγκριση, μπορεί να μπαίνουν και διαφορετικά προϊόντα, ακόμα κι αν προέρχονται από την ίδια περιοχή.
Κλασικό παράδειγμα είναι το Άργος, όπου, παρά το γεγονός ότι παράγει μοναδικά πεπόνια, τόσο μοναδικά που έχουν και τη δική τους ονομασία, τα λεγόμενα αργείτικα, το Άργος παράγει και εξαιρετικής ποιότητας πορτοκάλια. Σε βαθμό μάλιστα που ουδείς μπορεί να διανοηθεί ότι θα πάει στο Άργος και δεν θα φάει πορτοκάλια. Είναι γνωστή η σκωπτική φράση «πήγε στο Άργος με τα πορτοκάλια του».
Αυτό το ονομάζουμε και εσωτερική αντίθεση.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις πάλι, η σύγκριση δεν είναι τόσο άμεση αλλά υπάρχει ένα ισχυρό σημείο αντίθεσης για κάθε προϊόν.
Οι Ζαγορίτες επαίρονται για την υψηλή ποιότητα των μήλων που παράγουν, όπως επίσης και για τη σπουδαία δραστηριότητά τους στην εμπορία και στη διάθεση των μήλων τους.
Αντίστοιχα υπερήφανοι για την ποιότητα των φρούτων τους είναι και οι Μανωλαδαίοι, που παράγουν αναμφισβήτητα τις νοστιμότερες φράουλες. Βέβαια, στην πραγματικότητα τις φράουλες της Μανωλάδας δεν τις παράγουν οι Μανωλαδαίοι αλλά οι μετανάστες, εργάτες γης που δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, με ατελείωτα ωράρια και κακές συνθήκες διαμονής. Κάποτε μάλιστα τους είχαν δώσει ραντεβού για να τους πληρώσουν στον σταθμό του τρένου που υπήρχε τότε στην Πελοπόννησο και όταν μαζεύτηκαν, τους φόρτωσαν απλήρωτους στο τρένο και τους έστειλαν από εκεί που ήρθαν.
Αυτό το ονομάζουμε ταξικές αντιθέσεις.
Με την πρόοδο των ετών όμως όλα αυτά τα φαινόμενα άρχισαν να ατονούν.
Εξάλλου, το μεγάλο στοίχημα για την Ελλάδα, όπως και για την Ευρώπη, είναι η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και η ενιαία στρατηγική.
Για την Ευρώπη ο δρόμος φαίνεται να είναι μακρύς αφού οι 27 είναι αρκετοί και με διαφορετικά συμφέροντα, οπότε εκ των πραγμάτων είναι δύσκολη η σύγκλιση.
Στην Ελλάδα όμως φαίνεται ότι κάνουμε σημαντικά βήματα σε αυτή την κατεύθυνση.
Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι το μετρό. Όπου, στο πλαίσιο της διάχυσης της ενιαίας στρατηγικής, στη Θεσσαλονίκη το μετρό δουλεύει μέρα παρά μέρα, λες και εφαρμόζεται δακτύλιος όπως στην Αθήνα, και στην Αθήνα ανοίγονται λάθος τούνελ επί 6 μήνες και χωρίς μελέτες.
