Τη σφραγίδα του Στάθη Καλύβα, είχε το πρώτο επεισόδιο της σειράς (5) ντοκιμαντέρ, παραγωγής ΕΡΤ, «Η δική μας μεταπολίτευση» που προβλήθηκε προ ημερών από το κρατικό κανάλι. Αν και συνυπογράφει ο Παναγής Παναγιωτόπουλος, στην πραγματικότητα πρόκειται για τη «Δική του μεταπολίτευση», του Καλύβα, ο οποίος φροντίζει ώστε όλη η αφήγηση να διαπερνάται από το ιδιαίτερο βλέμμα του.
Ήδη από το πρώτο επεισόδιο, με τίτλο «Τα χρόνια της αθωότητας (1974-1976)» με πολλούς τρόπους επιχειρήθηκε να τονιστεί ο κυρίαρχος ρόλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τόσο σε σχέση με τον «εκσυγχρονισμό» ας πούμε της δεξιάς παράταξης σε σχέση με την προδικτατορική ΕΡΕ και τη θεμελίωση μιας νέας δεξιάς, της Νέας Δημοκρατίας, όσο και σε σχέση με το εύρος της δημοκρατίας που κατοχύρωσε, μιας δημοκρατίας δυτικού τύπου. Η σχετικοποίηση της αντίστασης στη χούντα και των αγώνων των φοιτητών στη συνέχεια για περισσότερη δημοκρατία και αποχουντοποίηση, διαπνέει όλο το ντοκιμαντέρ. Το οποίο πάντως δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο σε όσα ήδη γνωρίζουμε.
Πάνω σε αυτό το μοτίβο, η εκπομπή υποστήριξε ότι η μεταπολίτευση, δηλαδή ο Κωνστ. Καραμανλής, κλείνει τις πληγές του εμφυλίου, (μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο) αφού νομιμοποιεί το ΚΚΕ και τα σύμβολά του εμφανίζονται πλέον παντού. Υποστήριξε ακόμη όμως ότι κλείνει και τον εθνικό διχασμό (από τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και τη Μικρασιατική καταστροφή), «βασιλικοί/ αντιβασιλικοί», με τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.
Παρότι ο εθνικός διχασμός έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως «βενιζελικοί- αντιβενιζελικοί», με επίκεντρο δηλαδή τον Βενιζέλο και όχι τον βασιλιά, μάλλον αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει πολύ νωρίτερα, στις μάχες που δόθηκαν στα βουνά της Αλβανίας εναντίον του Μουσολίνι. Το 1974 ήταν ένας άλλος «διχασμός», ήταν το φάσμα του εμφυλίου το οποίο παρέμενε ανοικτό, αλλά και το πιο πρόσφατο τότε, το αίτημα της «κάθαρσης» της δημόσιας ζωής από τους συνεργάτες της Χούντας.
Σχετικά με το αίτημα της νεολαίας τότε για «κάθαρση», το ντοκιμαντέρ υποστήριξε ότι «η κάθαρση μπορεί να ανοίξει πληγές» (!) δικαιολογώντας έτσι το κουκούλωμα και την ατιμωρησία όσων ενεργά συνεργάστηκαν με τη χούντα, των βασανιστών, των σωμάτων ασφαλείας, του δικαστικού σώματος, των δημόσιων υπηρεσιών. Μόνον ο αγώνας των φοιτητών: «Έξω η χούντα απ’ τις σχολές» φώναζαν και φαίνεται πως τα Πανεπιστήμια ήταν ίσως ο μοναδικός χώρος που αποχουντοποιήθηκε σε έναν μεγάλο βαθμό.
Ο Καραμανλής κλείνει και το θέμα του εμφυλίου, σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, το οποίο επικεντρώνει στη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και στην απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, οι οποίοι φτάνουν στο Λαύριο. «Ακόμα και οι ίδιοι οι αριστεροί δεν το πίστευαν» μας ενημερώνει το ντοκιμαντέρ, το οποίο κάνει λόγο για «επινόηση του εαυτού της Δεξιάς», η οποία «αποχωρίζεται τα βαρίδια του παρελθόντος και ανασυντάσσει τη δεξιά ταυτότητα». Τα έκαναν τόσο καταπληκτικά τέλεια όλα, τότε!
Η δεξιά ταυτότητα έχει και κάποια όρια βέβαια, όπως φαίνεται, καθώς οι πληγές που άφησε ο εμφύλιος δεν κλείνουν με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αλλά αργότερα, σε διάστημα μιας δεκαετίας, όταν αναγνωρίζεται η Εθνική Αντίσταση από το ΠΑΣΟΚ και ολοκληρώνεται η επιστροφή των πολιτικών προσφύγων πίσω, στην πατρίδα τους.
Η αντίσταση στη χούντα είναι ένα άλλο λεπτό σημείο. Το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ επιχειρεί κατά ένα τρόπο να εξομοιώσει όσους αντιστάθηκαν και διώχθηκαν με αυτούς που παθητικά ανέχθηκαν ή και σχετίστηκαν με το χουντικό καθεστώς. Κατασκευάζει το ντοκιμαντέρ ένα δίπολο, το οποίο ονομάζει μυθολογία, όπως λέει: από τη μία πλευρά έχουμε τη μυθολογία του «μεγάλου αντιστασιακού λαού» και από την άλλη «των Ελλήνων που υποτάχθηκαν τελείως». Όπως υποστηρίζει, αυτούς τους τελευταίους «δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε». Με την ίδια γενναιοδωρία και τον ίδιο σχετικισμό, ο κ. Καλύβας δεν κατηγορεί και τους συνεργάτες των Γερμανών στην Κατοχή, γιατί κι εκείνοι …προσπαθούσαν να επιβιώσουν!
Τα επόμενα επεισόδια της σειράς ντοκιμαντέρ θα προβληθούν στην επόμενη τηλεοπτική σαιζόν, από Σεπτέμβρη.
