Είναι παλιά συνήθεια στο δημοσιογραφικό συνάφι οι συντάκτες να συναντιούνται μετά τη δουλειά και να συζητούν είτε τα θέματα της ημέρας είτε και αυτό που ονομάζουμε ευρύτερα «την επικαιρότητα και την πολιτική».
Οι συζητήσεις αυτές γίνονται συνήθως υπό το καθεστώς αλκοόλ, ενίοτε με μεζέ ή και ξεροσφύρι· ανάλογα την ώρα.
Αυτό το παλιό συνήθειο λοιπόν του κουτσομπολιού, ενδεδυμένου με τον μανδύα του σοβαρού επαγγελματικού ενδιαφέροντος, κάποιες φορές μετεξελίσσεται σε παιχνίδι. Άλλοτε για την πιο ενδιαφέρουσα ιστορία ή την πιο σκληρή, άλλοτε για κάποια δήλωση, πιθανόν μια πληροφορία που δεν αξίζει να δημοσιοποιηθεί αυτοτελώς, τα παραπολιτικά που συχνά μεταφέρουν οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες στις εφημερίδες ή, εν προκειμένω, στην παρέα τους.
Ενα άλλο παιχνίδι που συνηθίζεται είναι ο διαγωνισμός μνήμης. Εκεί η παρέα ανταγωνίζεται για το ποιος θα γυρίσει τη μνήμη του πιο πίσω χρονικά για να ανασύρει το παλιότερο σχετικό περιστατικό, τις ειδικές συνθήκες για να σχολιάσει στο τέλος -περισσότερο από επαγγελματική διαστροφή, παρά για λόγους ουσίας-, και την επικοινωνιακή διαχείριση μαζί με την αποτυχία ή της επιτυχία της. Διότι, ως γνωστόν, καλή η επικοινωνία, αλλά το σημαντικό είναι τα αποτελέσματα.
Ενα άλλο παιχνίδι είναι αυτό της προβολής. Στόχος αυτού του παιχνιδιού είναι να προβλέψει: τι θα γίνει στο μέλλον. Σ’ αυτό επιβραβεύεται εκείνος που θα σταχυολογήσει και θα αναδράμει επαρκέστερα των υπολοίπων.
Για παράδειγμα: Ένα ασθενοφόρο δεν βρίσκει Μονάδα Εντατικής Θεραπείας για ένα παιδάκι, αναγκάζεται να διασχίσει τη μισή Ελλάδα, ενδιάμεσα χαλάει και περιμένει άλλο ασθενοφόρο για να ολοκληρώσει τη διακομιδή, αλλά το παιδάκι πεθαίνει. Αυτό το βαφτίζουμε δυσάρεστο, αλλά τυχαίο περιστατικό. Αν όμως προσθέσουμε την πολύωρη αναμονή όταν καλείς το ασθενοφόρο, τις ελλείψεις στις ΜΕΘ, τις απώλειες από την Covid, που ήταν περισσότερες από αυτές στη Λομβαρδία, τότε είναι πιθανόν να σου βγει το άθροισμα: δύο θάνατοι λόγω μη δυνατότητας διακομιδής από το ΕΚΑΒ και ένας σε καρότσα.
Πέρα από την ουσία, όμως, υπάρχει και η επικοινωνία.
Παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, με δομές ηλεκτρονικής διακυβέρνησης για όλους τους πολίτες, για το οποίο είμαστε υπερήφανοι. Αλλά όταν ξεσπά η πανδημία, οι μικροί μαθητές δεν έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο και σε υπολογιστές και όσοι έχουν τους στηρίζουν σε κολοκύθες ή στα γόνατα έξω από καφενεία. Πόσο απίθανο είναι να υποθέσεις πως τελικά για το ότι δεν μεταδόθηκαν τα θέματα των απολυτήριων εξετάσεων φταίνε κάποιοι χάκερ;
Βλέπετε, το μέλλον είναι σαν την τύχη, που, όπως λένε, τη φτιάχνει το κεφάλι.
