Οι συγκρίσεις τον είχαν κουράσει από καιρό, όπως σιγά-σιγά τον κούραζαν και τα όνειρα, που φαίνονταν αναντίστοιχα με την ηλικία του, τα οικονομικά του, την εποχή. Είχε γίνει βασική αρχή του πια το «Με ό,τι έχουμε πορευόμαστε».
Για να αποφύγει λοιπόν το άκουσμα των σχεδίων για τις επικείμενες εξορμήσεις των γιορτών της Ανάστασης, για την οποία ήταν επιφυλακτικός, και του Πάσχα, που επίσης του προκαλούσε μια σχετική αμηχανία, έφυγε από την καφετέρια. Συντέλεσε φυσικά και το γεγονός ότι ένας καφές σήμερα κοστίζει όσο μια μακαρονάδα με σάλτσα, που μπορεί να καταναλώνεται σε μικρότερο χρόνο, αλλά κρατάει στο στομάχι περισσότερο. «Ιεράρχηση αναγκών» το ονόμαζε αυτό. Κάπως τα είχε κουτσοβολέψει ιδεολογικά κι ας έπαιζε ταμπούρλο το στομάχι.
Επειδή όμως άλλο η οικονομία και άλλο η διασκέδαση, αποφάσισε να πιει έναν καφέ στον καφενέ και να φάει τα μακαρόνια δίχως σάλτσα. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Να κοινωνικοποιηθεί, να σηκωθεί από τον καναπέ.
Οι συζητήσεις στον καφενέ όμως δεν τον αποζημίωσαν. Μία τα λεφτά που τελειώνουν στις 15 του μηνός, μία η ακρίβεια στο σούπερ μάρκετ, οι ρυθμίσεις στην ηλεκτρική εταιρεία, στην εφορία, το υγραέριο. Από την άλλη, τα παιδιά και τα εγγόνια που σήμερα, όχι χθες, όχι πριν από πέντε χρόνια, μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και με ένα δισάκι στον ώμο κίνησαν για τη Γερμανία.
Τα μάζεψε κακή κακώς και γύρισε στο σπίτι. «Μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα» σκέφτηκε κι αφού έφαγε τη μακαρονάδα και ευδαιμόνισε, άνοιξε την τηλεόραση για να ξεχαστεί.
Ενα ντοκιμαντέρ για τη ζωή σε άλλες ηπείρους, και εν προκειμένω στην Αφρική, θα ήταν βοηθητικό. Εκεί που οι άνθρωποι πεινούν και ζουν εδώ και χρόνια με μισογκρεμισμένα σχολεία, χωρίς νοσοκομεία, με τις δυνάμεις καταστολής αυτονομημένες, με μέσα μεταφοράς που διαλύονται εν κινήσει, με ανέχεια και όλα τα συναφή στερεότυπα που, δυστυχώς για την ανθρωπότητα, δεν είναι καθόλου στερεότυπα.
Αναθάρρησε όμως. «Υπάρχουν και χειρότερα» σκέφτηκε κι άρχισε να παρακολουθεί με μεγαλύτερη προσοχή. Είναι, βλέπετε, διαφορετικό να πονάς από το να συμπονάς.
Και ξάφνου, στο ντοκιμαντέρ εμφανίζεται και ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ να επισημαίνει ότι το όριο της φτώχειας είναι 1 δολάριο τη μέρα κατ’ άτομο. Για την Αφρική.
Διότι στην Ελλάδα, όταν αφαιρέσεις το ενοίκιο και τις υποχρεώσεις, με 1 ευρώ τη μέρα ζεις σαν «μπρούκλης», που έλεγε κι η γιαγιά του, που είχε φύγει κι αυτή τη δεκαετία του ’60 για μεροκάματο στη Γερμανία.
