Η σπασμένη πόρτα στο διαμέρισμα της Ιωάννας Κολοβού, μιας δημοσιογράφου από εκείνους/ες που τιμούν και προστατεύουν τη δημοσιογραφία από την αλητεία των πετσωμένων κολάκων, κοράκων και κορδάκων, αλλά και η εικόνα με το αντικλεπτικό να προστατεύει το βρεφικό γάλα από τους «κακούς» που θέλουν να το αρπάξουν, είναι η απόλυτη απεικόνιση μιας εγκληματικής πολιτικής από το νομικό παρακράτος που έστησε με συνέπεια οδοστρωτήρα αυτή η κυβέρνηση, αυτή η πλειοψηφική Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., αυτή η χορεία εκ δικαστικών λειτουργών και ένας ολόκληρος εσμός που οργίαζε και οργιάζει με απολυταρχική αλαζονεία, έχοντας απόλυτο υπεύθυνο, εντολέα και συντονιστή τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτή είναι η κατάσταση που ζούμε.
«Είναι φυσιολογικό κάποιες αλυσίδες να θέλουν να προστατεύσουν την περιουσία τους» δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνης Γεωργιάδης για τα αντικλεπτικά σε μία από τις συνηθισμένες επιδείξεις επονείδιστης και χυδαίας αντικοινωνικότητας. Τον ίδιο αντικοινωνικό προτεσταντικό οικονομισμό που έδειξε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ρίχνοντας τις ευθύνες στην Ιωάννα Κολοβού. Γιατί αυτή είναι η ουσία της πολιτικής τους. Αυτή είναι η «κανονικότητα» που στανικά έχουν επιβάλει.
Οι αλυσίδες των σούπερ μάρκετ έχουν δικαίωμα να αισχροκερδούν, να γεμίζουν «καλάθια» με αέρα κοπανιστό, η κυβέρνηση -αφού είναι πλειοψηφία- έχει δικαίωμα να βάζει τους πολίτες (τους συμπολίτες του Μητσοτάκη) να «κουβαλούν νερό με το καλάθι» προσπαθώντας να επιβιώσουν, αλλά ο γονιός δεν έχει το δικαίωμα να μπορεί να δώσει γάλα στο παιδί του. Δεν έχει το δικαίωμα να παλέψει την οδύνη της ανέχειας όπου τον στέλνουν η ανεργία, η ακρίβεια, η αποθηρίωση των τσαρλατάνων που χορεύουν πάνω στην πλάτη του και πίνουν «εις υγείαν των κορόιδων». Η κανονικότητα uber alles. Η αγορά uber alles. Ο ολοκληρωτισμός, η αρπαγή, οι παρακολουθήσεις, το παρακράτος, ο επιτελικός συρφετός, ο ένστολος συμμοριτισμός uber alles.
Αυτά συνθέτουν την εικόνα της σπασμένης πόρτας και του αντικλεπτικού στο βρεφικό γάλα. Μια αληθινή naturmort της ζωής των πολλών. «Είναι Κράτος Δικαίου αυτό;» αναρωτήθηκε η Ιωάννα Κολοβού, που για ένα χρέος 15.000 ευρώ από πιστωτική κάρτα τής έσπασαν την πόρτα, μπούκαραν στο σπίτι της σε μια καταδρομική εισπρακτική (!) έφοδο, δικαστικός επιμελητής και αστυνομικοί τής «μακράν πιο ήπιας και απαλής αστυνομίας της Δύσης», και πάλι σύμφωνα με τον πληκτικής πια και τετριμμένης αποχαλίνωσης Άδωνι Γεωργιάδη. Ας μην αναρωτηθούμε όμως αν αυτό είναι Κράτος Δικαίου. Γιατί η απάντηση δεν είναι αρνητική, όπως, σε πρώτη ανάγνωση της πραγματικότητας, έρχεται στα χείλη όλων.
Για κάθε Ιωάννα Κολοβού, για κάθε γονιό που δεν μπορεί να αγοράσει γάλα, για κάθε απεργό που, όπως οι απεργοί της Μαλαματίνας, ξυλοφορτώνεται επειδή ακριβώς διεκδικεί να μπορεί να αγοράσει αυτό το κουτί με το γάλα και να ξαποστάσει στο σπίτι του χωρίς να αγωνιά αν θα σπάσουν την πόρτα για να του το αρπάξουν, για κάθε έναν που διεκδικεί τον απολεσθέντα δικαιωματικό του χώρο, η απάντηση στη διεσταλμένη από τον τρόμο ερώτηση «είναι Κράτος Δικαίου αυτό;» δυστυχώς είναι θετική. Ναι, είναι Κράτος Δικαίου.
Το κράτος του δικού τους απάνθρωπου δικαίου της αγοράς και του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού, στο οποίο πιστεύουν με προσήλωση μουλάδων και εκφώνηση μουεζίνηδων. Είναι κράτος εκείνου του δικαίου που απονέμεται στις δικαστικές αίθουσες βάσει νόμων που φτιάχτηκαν από δεσποτικές πλειοψηφίες για να απονέμουν το δίκιο του ισχυρού. Το οποίο πόρρω απέχει από το κοινό περί δικαίου αίσθημα που γέμισε με ένα ανθρώπινο ποτάμι αλληλεγγύης την οδό Αβύδου και τους γύρω δρόμους στου Ζωγράφου, ενώ μέσα στο διαμέρισμα «βάσει νόμου» ήταν οι κρατικοί καταδρομείς προστασίας των «δικαιωμάτων» που έχει η βαρβαρότητα.
«Για να μην γίνουμε ζούγκλα», θα σου πουν. Ζούγκλα κάποιας αφύσικης ισότητας. Για ένα Κράτος Δικαίου των Μητσοτάκηδων, των Πάτσηδων, των Χριστοφοράκων, των τραπεζιτών, των «αδιευκρίνιστων ποσών» και της χαμένης τιμής της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας. Των 400 εκατ. που χρωστά η Ν.Δ., των 12 εκατ. που χρωστά το Υπουργικό της Συμβούλιο, των 8 δισ. απευθείας αναθέσεων, των... των...
Κράτος Δικαίου uber alles. Κράτος της σπασμένης πόρτας και του αντικλεπτικού. Ένα κράτος της σπασμένης ζωής και του αντικλεπτικού στα δικαιώματα.
