Αντιγράφω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την απολογία του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ στη δίκη στην οποία σύρθηκε με τους δυο γιους του, αυτόν τον ακραίο παραλογισμό που μας αφορά όλους: «Απολογούμαι για την αφέλειά μου να πιστεύω ότι η Ελληνική Αστυνομία είναι για να μας προστατεύει. Απολογούμαι απέναντι στα παιδιά μου για την αφέλειά μου να ανοίγω την πόρτα στους αστυνομικούς, να ανεβαίνω στην ταράτσα μου για να μας παίρνουν σιδηροδέσμιους».
Μου φαίνεται πράγματι απίστευτο και μόνο να γράψω τη λέξη «απολογία» για τον Δημήτρη Ινδαρέ. Όπως απίστευτο και παράλογο μου φαίνεται να γράψω (αυτές οι γραμμές γράφονται πριν βγει η απόφαση) πως εύχομαι και ελπίζω να αθωωθούν. Ποιοι; Οι κατηγορούμενοι! Ποιοι είναι οι κατηγορούμενοι; Τρεις άνθρωποι που τα ανδροειδή χωρίς πρόσωπο του ένστολου συμμοριτισμού, αφού εισέβαλαν στο σπίτι τους, αφού τους έδειραν ανελέητα, αφού πατούσαν τον Δημήτρη Ινδαρέ στο κεφάλι, αφού απείλησαν την έντρομη γυναίκα του ότι θα την πετάξουν από τη σκάλα (και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι δεν το είχαν σε τίποτα να πραγματοποιήσουν την απειλή τους), στο τέλος βρέθηκαν μπλεγμένοι στη δίνη μιας δίκης όπου το κράτος τους κατηγορεί κατά περίπτωση για: βία κατά υπαλλήλων, απόπειρα παράνομης βίας, εξύβριση, απείθεια, επικίνδυνη σωματική βλάβη, παράνομη οπλοκατοχή, διατάραξη λειτουργίας υπηρεσίας - αυτά τα ολίγα.
Είναι ή δεν είναι ακραία παράλογο να «εύχεσαι» και να «ελπίζεις» στην αθώωση; Είναι σαν να αποδέχεσαι το παράλογο. Την απόδειξη δηλαδή του αυτονόητου και του πασιφανούς. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για «απονομή της δικαιοσύνης», η οποία συμβαίνει τελετουργικά μόνο στις δικαστικές αίθουσες, όπως θα έλεγε και η ΠτΔ Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Εδώ πρόκειται για την κοινή, την κοινότατη κοινή λογική. Εκτός πια κι αν (δηλαδή τι «αν»…) η Δημοκρατία κατάντησε στο σημείο που ακόμα και η κοινή λογική «απονέμεται» σύμφωνα με τον νόμο! Ότι η «κοινή λογική» αποτελεί πεδίο δράσεως των δυνάμεων καταστολής στην πιο άγρια μορφή τους, εμπίπτει στις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα και της ποινικής Δικαιοσύνης και, ναι, απονέμεται από τη δικαστική εξουσία. Η κοινή λογική!
Μήπως αυτό είναι το πιο παράλογο, το πιο επικίνδυνο και το πιο εξοργιστικό συμβάν; Γιατί δεν είναι απλό περιστατικό να ακούς (και εσύ, και η έδρα του δικαστηρίου) τον χωροφύλακα να καταθέτει ότι οι κατηγορούμενοι του πετούσαν ούρα και κόπρανα και πυροσβεστήρες, ότι λιποθύμησε… ο ακοίμητος φρουρός του νόμου και της τάξης από την επιθετικότητα του Δημήτρη Ινδαρέ (!) και των γιων του (!) και να παραμένεις ατάραχος. Όχι μόνο για το περιστατικό, αλλά για το πολιτικό πλαίσιο που έλαβε χώρα το περιστατικό.
Και το πλαίσιο δεν είναι ακραία παράλογο. Είναι το σκοτεινό πλαίσιο της κοινοβουλευτικής απολυταρχίας, η οποία χρειάζεται αυτή την άγρια καταστολή ως μέρος του πολιτικού σχεδίου προκειμένου η ίδια η Δημοκρατία να απονέμεται στις δικαστικές αίθουσες βάσει νόμων που ψηφίζονται από παραλυμένες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες με σκοπό την αναδιανομή του πλούτου. Ένα απολύτως λογικό πλαίσιο, που εφαρμόζεται με φρικώδη συνέπεια.
Ξύλο στα Εξάρχεια την ώρα που εταιρείες αγοράζουν σωρηδόν διαμερίσματα για Airbnb. Ξύλο στου Στρέφη για να παραδοθεί η εκμετάλλευσή του στους ιδιώτες. Ξύλο στα πανεπιστήμια την ώρα που οι φοιτητές πέφτουν από τα παράθυρα και τα πεζοπόρα τμήματα των ιδιωτικών πανεπιστημίων προχωρούν πίσω από τι αύρες που καταβρέχουν τα παιδιά για να καταλάβουν το πελώριο φιλέτο του κέρδους. Ξύλο στους υγειονομικούς την ώρα που οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν τις μύγες, ενώ ο Πλεύρης ρημάζει το ΕΣΥ. Ξύλο στους διαμαρτυρόμενους για την άγρια καταστολή την ώρα που ο Θεοδωρικάκος συγχαίρει τους χωροφύλακες που σκότωσαν τον νεαρό Ρομά Νίκο Σαμπάνη και η κοινωνία (που πολλές φορές περί άλλων τυρβάζει) ακόμα να πληροφορηθεί ποιος και πώς σκότωσε τον νεαρό Ιάσονα έξω από τη Βουλή.
Χρειάζονται λοιπόν άνθρωποι από τα καταγώγια της κοινωνίας για να σέρνουν τους ανθρώπους στα δικαστήρια ώστε να μπορούν οι λαθρακουστές, οι πλιατσικολόγοι και οι άρπαγες να χειραγωγούν και να επιβάλλουν ένα πολίτευμα που δεν θα είναι, αλλά θα απονέμεται.
Αυτό είναι το λογικό πλαίσιο τούτης της παράλογης δίκης.
