Σε 48 ώρες τρεις δολοφονημένες. Από συζύγους ή συντρόφους. Στο ίδιο τους το σπίτι. Εκεί όπου θα έπρεπε να νιώθουν ασφάλεια. Δεκαεπτά γυναίκες δολοφονήθηκαν μέσα στο 2021, δώδεκα μέσα στους επτά πρώτους μήνες του 2022. Κορίτσια ανήλικα -παιδιά- βιάζονται από μέλη της οικογένειας ή από ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας μας.
Το συλλογικό αυτό τραύμα ξύνεται και ανοίγει και αιμορραγεί στο άκουσμα κάθε νέας επίθεσης. Στα καλά νέα, έχουν εκλείψει οι τίτλοι «έγκλημα πάθους» ή «οικογενειακή τραγωδία». Ο όρος «γυναικοκτονία» κατακτά έδαφος μόνο όμως στα χαρτιά και στους τίτλους των ειδήσεων.
Η Πολιτεία αυτοσυγχαίρεται για το υποτυπώδες πλαίσιο που είτε κληρονόμησε είτε δημιούργησε και βαφτίζει «μικροπολιτική εργαλειοποίηση» κάθε αντίδραση. Έχει κλειστά τ’ αυτιά στα αιτήματα των φεμινιστικών οργανώσεων και ανήμερα κάθε σχετικής παγκόσμιας ημέρας περιορίζεται στο να ποστάρει με ωραία γραφικά ευχολόγια και τσιτάτα θετικής σκέψης και ενδυνάμωσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ίδια κυβέρνηση που επιχείρησε να εισπράξει μέρος από τα εύσημα του εγχώριου #metoo όταν η κ. Σοφία Μπεκατώρου -ολυμπιονίκης, αναγνωρίσιμη και πολιτικά ουδέτερη- έσπασε το τείχος της σιωπής, τις τελευταίες δύο εβδομάδες αντιμετωπίζει με ΜΑΤ τις οργανωμένες από φεμινιστικές οργανώσεις διαμαρτυρίες. Ο πρωθυπουργός, που κατά δήλωσή του δεν έβρισκε γυναίκες να γίνουν υπουργοί, παρουσίασε τον Δεκέμβριο παρουσία της ΠτΔ ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ισότητα 2021-2025 χαρακτηρίζοντας «επανάσταση ευαισθητοποίησης το κίνημα metoo». Φωτογραφήθηκε μπροστά από ένα ανάγλυφο μωβ «ισότητα» α λα TedX και κάπου εκεί τελείωσε η ενασχόληση με το θέμα.
Με ευχολόγια, φωτογραφίες και ωραία γραφικά δεν κλείνει η πληγή. Δεν θεραπεύεται το τραύμα. Το «είμαστε εδώ για όλες τις γυναίκες σε κάθε τους βήμα» που είχε δηλώσει ο πρωθυπουργός μακράν απέχει από την πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο τη νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία» κι ας αρνείται ο υπουργός Δικαιοσύνης. Η αναγνώριση είναι αναγκαία για λόγους ταξινόμησης και για να μην υπάρχουν τα ελαφρυντικά τού «εν θερμώ».
Δεν μπορούμε να περιμένουμε το υποστηρικτικό πλαίσιο, που θα ενεργοποιεί θεσμικούς μηχανισμούς προστασίας και δεν θα περιορίζεται στο «Εργαλείο εκτίμησης κινδύνου» που εφαρμόζεται πιλοτικά στους Δήμους Περιστερίου, Καβάλας και Ηρακλείου Κρήτης και δεν είναι παρά ένα ερωτηματολόγιο στα συγκεκριμένα αστυνομικά τμήματα για το οποίο έχουν πανηγυρίσει διαδοχικά Χρυσοχοΐδης και Συρεγγέλα σε διάφορες εκδηλώσεις. Δεν μπορούμε να απευθυνόμαστε στα αστυνομικά τμήματα και οι, συνήθως άντρες, αστυνομικοί να σηκώνουν στην καλή περίπτωση τα χέρια ψηλά και στην κακή να απαντάνε «κάτι θα του έκανες», «πού να μπλέκεις», «πέσε κοιμήσου». Οι περιπτώσεις της Ζακύνθου ή του Πηλίου ή ακόμη και της Τοπαλούδη είναι ενδεικτικές. Οι καταγγελίες πρέπει να ενθαρρύνονται και να διευκολύνονται, όχι να πέφτουν σε τοίχο.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε για ξενώνες άμεσης/έκτακτης αλλά και μακροχρόνιας φιλοξενίας σε όλη τη χώρα για τα θύματα και τα ανήλικα παιδιά τους και όχι σε κάποιες μεγάλες πόλεις. Δεν μπορούμε να περιμένουμε δέκα μέρες για ένα ραντεβού κλεισμένο μέσα από τη γραμμή της Γ.Γ. Ισότητας των Φύλων (15900). Δεν μπορούμε να βασιζόμαστε μόνο σε οργανώσεις ή σε σποραδικά προγράμματα για την επαγγελματική υποστήριξη των γυναικών που επέζησαν. Είναι αναγκαία η συγκρότηση δομών εύρεσης εργασίας που να εξασφαλίζουν εργασία μόνιμη με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, καθώς και ελάχιστο εισόδημα μέχρι οι επιζήσασες να σταθούν στα πόδια τους.
Η υπομονή μας τελείωσε. Η πληγή πρέπει να κλείσει.
