Βγήκε η οδηγία του κώδικα δεοντολογίας να μην εκνευρίσουμε τον κόσμο πριν τις εσωκομματικές μας με τηλέφωνα και συγκεντρώσεις και μηνύματα και αφιερώσεις στο ραδιόφωνο και χορηγούμενες δημοσιεύσεις και κάρτες (τι ξεχνάω; Κάτι ξεχνάω…). Βγήκε η οδηγία, λέμε κι εμείς των υποψηφιοτήτων οι θιασώτες «εντάξει».
Ίσα που προλάβαμε. Έχουμε και τα βιογραφικά εξάλλου. Αλλά κάτι μαζέματα, κάτι τηλέφωνα, κάτι μηνύματα δεν τα γλιτώσαμε.
Κι αν έλεγα πως ξέρω, θα έλεγα ψέματα. Δεν ξέρω. Τον λόγο, δηλαδή, δεν τον ξέρω. Να στέλνουμε μηνύματα στους συντρόφους μας να λέμε: «Σταυρώστε με;». Πέρασε και το Πάσχα…
Μια αμηχανία έχω. Τη διάβασα κι από τον Πάνο Λάμπρου. Πώς να συστηθείς; Ως μέλος; Οκ. Ως αγωνιστής; Αυτό το κρίνει η Ιστορία, το κρίνει κι η συγκυρία. Ως πολλά υποσχόμενος; Αυτό θα το κρίνουν οι άνθρωποι που την Κυριακή ψηφίζουν. Ως πολύγλωσσος και σε καλά σχολεία; Κάλιο Γκράβα και στο χέρι, παρά Χάρβαρντ και καρτέρι. Άντε, τι να πεις; Και δεν λέω πως είναι κακή λύση την ύπαρξη βιογραφικών, ζωή να ’χουμε, είμαστε γύρω στους 750 υποψήφιοι. Το λέω γιατί επερωτώ τη σεμνότητά μας. Πώς μιλάς για τον εαυτό σου στους συντρόφους σου δηλαδή.
Θα μου πείτε, μιλάς δεν μιλάς, σιμά-κοντά τα Γιάννενα. Και το παρελθόν σιμά, και το μέλλον επίσης. Το καθήκον, είτε εκλεγείς, είτε δεν εκλεγείς, το ίδιο παραμένει: Οι δρόμοι που μάτωσαν από το αίμα μας και μας έβγαλαν κυβέρνηση το 2015. Όλα τα άλλα είναι ψιλά γράμματα μπροστά στην Ιστορία. Κι η Ιστορία, ευτυχώς, μας περιμένει.