Του φόρεσε τα τσολιαδίστικα για τη σχολική γιορτή και έφυγαν νωρίς-νωρίς για το σχολείο, για να είναι πρώτος στη γιορτή να δει τους φίλους του και να παίξει στην αυλή.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε απαγγελία ποιημάτων, δημοτικά τραγούδια με το παραδοσιακό τσάμικο, μιας και αυτό θεωρείται ως ο λεβέντικος χορός του έθνους. Περίσσια εθνική ανάταση κι ένα κατακόκκινο φέσι με μια φούντα κρεμαστή μέχρι τους ώμους.
Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη ταξιδεύει η δόξα μονάχη και μελετά τα λαμπρά παλικάρια και στην κόμη στεφάνι φορεί!
Ίσως και χίλιες φορές έως τώρα να είχε ακούσει αυτά τα στιχάκια του Σολωμού για τη μεγάλη σφαγή των Ψαρών και το θάρρος των γενναίων παλικαριών που χάθηκαν από του Οθωμανούς, κάπου στα βάθη των αιώνων. Και κάθε φορά που έσβηνε τα φώτα του σπιτιού και περπατούσε στους σκοτεινούς διαδρόμους του, εκείνη η μαύρη ράχη τού ερχόταν κατά νου, μαζί φυσικά με τα καμαρωτά παλικάρια, που κι αυτός τα μελετούσε μαζί με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού.
Και το στεφάνι· για τις ηρωικές μάχες να πληρώσει τον λογαριασμό και τις βενζίνες. Από τα μικράτα του μαθημένος με εκείνο το μακρύ κατακόκκινο φέσι που του φοράγανε για να χορέψει κι αυτός στη σχολική γιορτή τον χορό του Ζαλόγγου.
Να μαθαίνει, ζωσμένος με τους λογαριασμούς και τις οφειλές και τον λοιμό που ερχόταν από τη μακρινή Βλαχιά επελαύνοντας μαζί με τη μαύρη νύχτα που κατεβαίνει απ’ τα βουνά, ενόσω πέφτει χιόνι.