Στάθηκε μπροστά από το σχοινί φουσκωμένος, καμαρώνοντας για το κατόρθωμά του. Κόποι ζωής, όχι μόνο οι δικοί του, αλλά κυρίως άλλων που την έφεραν ίσα με εκεί, και βρήκε χώρο να σταθεί κι εκείνος μπροστά της. Λίγο πιο χαμηλά.
Όπως με άγια εικονοστάσια του κάθε θεού που πιστεύει ο καθένας.
Εκείνα που έχουμε φάρους στη ζωή μας και πάντοτε τοποθετούνται πιο ψηλά. Να μην τα πιάνει η σκόνη και ίσως για να νιώθουμε πως είναι κάπου εκεί πάντα. Να εποπτεύουν, να παρακολουθούν κάθε κίνηση και κάθε παρασπονδία. Αμίλητα και με βλέμμα βλοσυρό να παράγουν ενοχές για κάθε σκέψη εκτός γραμμής· όλα να θέλουν και δεύτερη σκέψη.
Κάθε μας πράξη να πρέπει να συνδεθεί με την καρδιά και με την πίστη. Τίποτα που δεν έχει νόημα να μην συμβεί.
Μπροστά τους, πάντα ένα καντήλι αναμμένο με λάδι από το καλό. Εκείνο που μας θρέφει, και όχι από τα άλλα. Τα φθηνά της μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης. Το καλό λάδι είναι πολύτιμο, ακριβό, καταναλώνεται με προσοχή και δεν το σπαταλάμε. Είναι πολύτιμο όσο η ζωή. Γι’ αυτό και το βαφτίζουμε πηγή ζωής. Γι’ αυτό και θέλει κόπο να “πιαστεί”. Όλα να γίνουν με τον σωστό τρόπο. Να μην πικρίσει. Χωρίς βιασύνη. Με σεβασμό στην παράδοση και την κληρονομιά.
Εκείνη όμως δεν είχε ανάγκη από το καντήλι. Έκαιγε μόνη της από ζωή, έβραζε και φούσκωνε σε κάθε παρασπονδία, σε κάθε αμαρτία που υπέφεραν οι αδύναμοι και οι φτωχοί. Οι μη έχοντες.
Και καθαρή δεν έμενε, μολονότι στεκόταν ψηλά. Γέμιζε μουτζούρες από τα χέρια του εργάτη, καπνό από την πίπα του διανοούμενου, σκόνη και χώμα από τα χέρια του σκαφτιά. Καμιά φορά έβρισκες πάνω της σημειώσεις του φοιτητή και χρωματιστές μουτζούρες των παιδιών που γέμιζαν τις τρύπες των γραμμάτων της με τα χρωματιστά μολύβια τους.
Και αμίλητη δεν ήταν, κι ας μην την άκουγαν πάντα όλοι. Όπως συμβαίνει και με τους αγίους. Μιλούν μονάχα σε όσους τους πιστεύουν.
Στάθηκε μπροστά από το σχοινί φουσκωμένος καμαρώνοντας για το κατόρθωμά του να την ξανακρεμάσει στο σχοινί σκονισμένη, μουτζουρωμένη, κρυμμένη κάποιες φορές.
Στη δική του θρησκεία το αίμα δεν ερχόταν από τη σταύρωση του ενός, αλλά από τους αγώνες όλων. Την ξεκρέμασε, την πλήρωσε και την έχωσε διπλωμένη κάτω από τη μασχάλη της καρδιάς. Σαν φυλακτό και σαν σημαία μέχρι την άλλη μέρα -κάθε μέρα- που θα την έβρισκε πάλι ψηλά.
