Με μανιτάρια σπαρμένα στα τσιμέντα της παραλίας έμοιαζαν στα μάτια του οι παρέες την πρωτοχρονιά. Νέα παιδιά και άλλα, λιγότερο νέα, καθισμένα σε μικρούς κύκλους με μια μποτίλια στη μέση και με τη μουσική να έρχεται από το διπλανό χριστουγεννιάτικο πάρκο της παραλίας.
Η φετινή πρωτοχρονιά θα έμενε αξέχαστη. Έμοιαζε με δώρο από έναν άγιο που δεν είχε ξαναεμφανιστεί και που είχε ξεκινήσει από νωρίς να φέρνει τα δώρα του.
Και οι ανατροπές, αντίδοτο στις απαγορεύσεις και στους κανονισμούς με μια ισορροπία που έμοιαζε επίσης πρωτοφανής. «Πώς να περιορίσεις τη χαρά;» σκέφτηκε. Χαρείτε υπεύθυνα!
Τι κι αν τα καταστήματα θα έκλειναν νωρίς; Υπήρχαν η παραλία, οι πλατείες και οι κάβες που δούλεψαν όσο ποτέ, μαζί με τα περίπτερα που ξεπούλησαν τις παγωμένες μπίρες μέσα στο καταχείμωνο μαζί με τα λίγα μπουκαλάκια από το γνωστό ελληνικό απεριτίφ που είχαν στα μικρά τους ράφια. Έρεαν άφθονα το τσίπουρο μαζί με το κρασί.
Το πλούσιο τραπέζι με τα σπουδαία εδέσματα είχε αντικατασταθεί κι αυτό με λιχουδιές που τρώγονταν με το χέρι σε μια μπουκιά.
Η παραλία ήταν γεμάτη, αλλά οι αποστάσεις παρέμεναν μέχρι την αλλαγή του χρόνου, που τα υψωμένα ποτήρια και οι ευχές διακόπτονταν από τους ήχους των τηλεφωνημάτων για τις πρωτοχρονιάτικες ευχές.
Έπειτα, κι άλλα υψωμένα ποτήρια και βλέμματα με ευχές για τις διπλανές παρέες, που όλες μαζί είχαν συνωμοτήσει να παραβιάσουν το γράμμα των οδηγιών για το πνεύμα των γιορτών. Χωρίς να κινδυνέψουν.
Γλέντι μέχρι το πρωί, χοροί, τραγούδια από τα κινητά τηλέφωνα για να γεμίσουν το κενό της μουσικής του πάρκου που είχε σωπάσει κι έπειτα σε κάποιο σπίτι για να συνεχίσουν. Κάπως έτσι, οι γνώριμοι τοίχοι του εγκλεισμού και της καραντίνας δεν φαίνονταν πλέον τόσο στενοί. Ποτίζονταν με το κολάζ των ευχάριστων αναμνήσεων της γιορτής, αντίδοτο στον επερχόμενο εγκλεισμό της τηλεργασίας και της κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Καθαγιάστηκαν και εξωραΐστηκαν.
Ανάπαυλα για λίγες ώρες και έπειτα νέοι περίπατοι και βόλτες στην παραλία και στους δρόμους σε ώρες που το «καλημέρα» αντικαθιστούσε το «καλησπέρα» εκ των συνθηκών.
Αυτή τη χρονιά είχε συνωμοτήσει και ο καιρός για να μην μείνει κανένας κλεισμένος στο σπίτι. Ανεκτός το βράδυ και ηλιόλουστος το πρωί. Ό,τι έπρεπε για εξόρμηση.
Και μια ελπίδα πως αυτή η χρονιά θα ήταν διαφορετική, πιο ελεύθερη, πιο ανοιχτή, πιο δημοκρατική, και πως τα υψωμένα ποτήρια στη διπλανή παρέα και οι ευχές θα μεταβολίζονταν κι αυτά σε απλωμένα χέρια και αλληλεγγύη. Συνάμα με την υπεύθυνη ανατροπή των κανόνων.
