Επιστολή Ιωάννη Τοπαλούδη, πατέρα της Ελένης, προς την οικογένεια του Παύλου Φύσσα
Είμαστε ενάντια σε κάθε μορφή φασισμού
«...Μέσα από την καρδιά μας και με όλη τη δύναμη της ψυχής μας ευχόμαστε ο χαμός των παιδιών μας να αποτελέσει κοινωνικό φάρο που θα φωτίζει τον δρόμο προς μια κοινωνία η οποία θα σέβεται την ανθρώπινη ζωή, θα αποδέχεται τη διαφορετικότητα και θα υπάρχει πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη. Η οικογένεια της Ελένης Τοπαλούδη ενώνει τη φωνή της με την οικογένεια του Παύλου Φύσσα, με όλες τις οικογένειες των αδικοχαμένων παιδιών, ενώνουμε τις φωνές μας με τις φωνές όλων των συνανθρώπων μας ενάντια σε κάθε μορφή φασισμού για μια καλύτερη, ασφαλέστερη κοινωνία για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές. Τα σώματα των παιδιών μας βρίσκονται στο μνήμα. Η ψυχή τους βρίσκεται εκεί ψηλά, μας προστατεύει, μας καθοδηγεί, μας ενδυναμώνει. Το πνεύμα τους βρίσκεται ανάμεσα στις οικογένειές μας, ανάμεσα στον καθένα που αγωνίζεται για μια καλύτερη κοινωνία...»
Θανάσης Καμπαγιάννης, δικηγόρος πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής
Η Ακροδεξιά επιχειρεί να ανασυνταχθεί
Η καταδίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε μια αποφασιστική στιγμή στη μάχη ενάντια στη φασιστική απειλή. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτικο τάγμα εφόδου τα μεσάνυχτα της 17ης προς 18η Σεπτεμβρίου του 2013 ήταν ο καταλύτης. Αλλά η εξέλιξη των γεγονότων δεν ήταν «αντικειμενική» και σίγουρα δεν καθορίστηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, που συστηματικά προμόταρε τη Χρυσή Αυγή με την πολιτική της. Αν δεν υπήρχε η αντίσταση του Παύλου απέναντι στους δολοφόνους του, η έκρηξη του αντιφασιστικού κινήματος, που ανάγκασε τους κρατικούς μηχανισμούς να σταματήσουν την πολύχρονη ανοχή των νεοναζί, και βέβαια η συστηματική παρέμβαση μέσα και έξω από τη δικαστική αίθουσα, δεν θα φτάναμε στη νίκη της 7ης Οκτωβρίου του 2020. Αυτά πλέον δεν τα γράφουμε εμείς, τα γράφει η Ιστορία. Και πρέπει αμετακίνητα να υπερασπίσουμε τα πορίσματά της απέναντι σε κάθε επίδοξο παραχαράκτη.
Σήμερα χρειάζεται επαγρύπνηση γιατί η Ακροδεξιά προσπαθεί να ανασυνταχθεί. Τα διάφορα φασιστικά μορφώματα, παλιά και νέα, προσπαθούν να ξεμυτίσουν είτε με αφορμή τις αντιεμβολιαστικές κινήσεις είτε με αιχμή το προσφυγικό. Μεγάλος χορηγός τής Ακροδεξιάς είναι αυτή τη στιγμή η ίδια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Εντάσσοντας στο υπουργικό συμβούλιο την τριπλέτα του ΛΑΟΣ (Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη), υιοθετώντας πολιτική Όρμπαν και Σαλβίνι κατά των προσφύγων (Μηταράκης) και χαϊδεύοντας τον ακροδεξιό χαφιεδισμό μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., ο Κυριάκος Μητσοτάκης νομιμοποιεί την ατζέντα τού ρατσιστικού μίσους.
Όσοι πιστεύουν ότι η εγκόλπωση της Άκρας Δεξιάς την απενεργοποιεί δεν διδάχτηκαν τίποτα από την εμπειρία της Χρυσής Αυγής. Θα χρειαστεί πάλι η παρέμβαση του αντιφασιστικού κινήματος, των εργατικών σωματείων και της Αριστεράς για να θωρακίσουμε την ενότητα των εργαζόμενων, ντόπιων, μεταναστών και προσφύγων, και για να αποτρέψουμε τη δράση νέων φασιστικών μορφωμάτων. Γι' αυτό και οι φετινές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στις 18 Σεπτεμβρίου στο Κερατσίνι και στις 9 Οκτωβρίου στην Ομόνοια δεν έχουν τίποτα το επετειακό.
Τώρα, όμως, δεν ξεκινάμε πάλι από την αρχή. Έχουμε συσσωρεύσει μια τεράστια εμπειρία από την προηγούμενη δεκαετία. Το χρωστάμε στον Παύλο και τον Σαχζάτ, τα θύματα της ναζιστικής βίας. Το χρωστάμε σε όσες και όσους στάθηκαν όρθιες και όρθιοι απέναντί της.
* Το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του Ανδρέα Τζέλλη, δικηγόρου πολιτικής αγωγής της οικογένειας Φύσσα στη δίκη της Χρυσής Αυγής
Χρύσα Παπαδοπούλου, συνήγορος της οικογένειας του Παύλου Φύσσα
Από τις λύπες στις χαρές και απ’ τις χαρές στις λύπες
Ο Σεπτέμβριος, για εμάς που είμαστε κοντά στην οικογένεια του Παύλου Φύσσα τα τελευταία χρόνια, είναι ένας δύσκολος μήνας· για την οικογένειά του ασύγκριτα δυσκολότερος. Κάθε χρονιά, στο πλαίσιο του Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη διοργανώνονται εκδηλώσεις, εκθέσεις βιβλίου, σκίτσου, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, η πορεία στις 18 Σεπτεμβρίου στο Κερατσίνι.
Η οργανωμένη πολιτική δολοφονία ενός νέου ανθρώπου που έλαβε χώρα το 2013 γίνεται η αφορμή για να συναντιόμαστε, να γνωριζόμαστε, να προβληματιζόμαστε, να συζητάμε, να προτείνουμε, να διαφωνούμε, να χαιρόμαστε τη μουσική, να δρούμε συλλογικά.
Από τη λύπη στη χαρά. Έτσι ήταν και η 13η Σεπτεμβρίου 2021. Βρεθήκαμε στο Κερατσίνι άνθρωποι αγαπημένοι για να μιλήσουμε για την παρουσίαση του βιβλίου μου. Όμορφες στιγμές, με αφορμή μια πολιτική δολοφονία, μια δίκη, μια ιστορική απόφαση. Και ενώ λίγες μέρες πριν την εκδήλωση έστελνα προσκλήσεις στους συναδέλφους μου, την επομένη το πρωί τους ενημέρωνα για τον απροσδόκητο χαμό του Αντρέα. Από τις χαρές στις λύπες…
Ο Αντρέας Τζέλλης στήριξε την οικογένεια του Παύλου στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Έχοντας τον Αντρέα δίπλα τους, ένιωθαν ασφάλεια· οποιοσδήποτε ήταν δίπλα του ένιωθε ασφάλεια, είχε αυτό το χάρισμα. Τίποτα κακό δεν μπορούσε να σου συμβεί όσο ήταν δίπλα σου.
Ο φετινός Σεπτέμβριος είναι ο πρώτος Σεπτέμβριος με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής στη φυλακή. Αλλά ο άδικος χαμός του Αντρέα αφήνει μια ανεξίτηλη χαρακιά στην καρδιά μας. Λύπη που μέσα της υπάρχει χαρά, που μέσα της υπάρχει λύπη, σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που υφαίνει τον ιστό της ζωής.
Για εμάς, τους συναδέλφους του στην υπόθεση του Παύλου, το κενό είναι δυσαναπλήρωτο. Η παρουσία του, πάντα ηχηρή και έντονη· ευφυής, ετοιμόλογος, με χιούμορ και σεβασμό στους συναδέλφους του. Ειδικά προς τους νεότερους συναδέλφους. Πάντα με το τριφύλλι στο πέτο. Θα τον θυμόμαστε πάντα με πολλή αγάπη.
Όπως ειπώθηκε και από την οικογένεια του Παύλου, «αυτός ο Σεπτέμβριος είναι του Παύλου μας και του Ανδρέα μας».
Αστερίου Δημήτρης, ζωγράφος - εικαστικός
«Ματωμένα πορτρέτα»
Αυτή η έκθεση - εγκατάσταση έχει στόχο να καταδείξει την αέναη πάλη τού ανθρώπινου πνεύματος κατά του φασισμού. Να τιμήσει όλους εκείνους που υπέφεραν και έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους στον αγώνα αυτό εντός και εκτός Ελλάδας.
Ως οδηγοί στον κύριο χώρο της έκθεσης «κείτονται» τρία μεγάλα πανό με τα πορτρέτα των θυμάτων της ετερόδοξης και ρατσιστικής βίας που με τη θυσία τους μετατράπηκαν σε παγκόσμια σύμβολα. Τα πανό αυτά σαν λάβαρα ακολούθησαν τη μεγάλη αντιφασιστική πορεία στη μνήμη του Παύλου Φύσσα.
Στο κέντρο της έκθεσης παρατάσσονται σε κυκλική εγκατάσταση τριάντα κόκκινες μεταλλικές ανισοϋψείς στήλες, οι οποίες φέρουν ένα ρούχο ως σήμα - σύμβολο της απώλειας και της διατήρησης της μνήμης.
Πίσω από την κυκλική αυτή εγκατάσταση τοποθετούνται τα «Ματωμένα Πορτρέτα». Προσωπογραφίες ανθρώπων που έδωσαν μάχη, βασανίστηκαν ή έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του φύλου, της φυλής, της καταγωγής ή της σεξουαλικής τους ταυτότητας. Εμβόλιμα παρεμβάλλονται «ματωμένοι» καθρέφτες.
Παράλληλα, προβάλλεται βίντεο με τίτλο «Η Φωνή» με τη φωνή της Μάγδας Φύσσα.
Παρακολουθούμε μια θάλασσα από στεριά: τη μάνα γη, τη γόνιμη τροφό και στερνή αγκαλιά σαν έρθει η ώρα ν’ ακολουθήσουμε το βουητό της μέλισσας, της αρχαίας ψυχοπομπού, που θα μας οδηγήσει πίσω, στην αρχέγονη μητέρα. Και μια φωνή από πέτρα: κοφτερή σαν της δικαιοσύνης το σπαθί, καλεί τα παιδιά που χάθηκαν πρόωρα, άδικα, βίαια. Ένα προσκλητήριο νεκρών.
Το έργο δίνει μια υπόσχεση. Πως δεν θα ξεχάσουμε. Πως τα παιδιά που χάθηκαν θα βαδίζουν για πάντα σαν σκιές στο πλάι μας μέχρι την τελική δικαίωση.
Μέχρι που η ιερότητα της ζωής τού κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα από την φυλή, το φύλο, τις πολιτικές του απόψεις, τις ερωτικές του προτιμήσεις, να γίνει κοινό κτήμα όλων. Γιατί ο αγώνας κατά του φασισμού ποτέ δεν κερδίζεται ολοκληρωτικά. Γιατί σ’ αυτή τη μάχη απέναντι στο θηρίο, το «Ματωμένο Πορτρέτο» είναι πλέον η κοινωνία μας, είμαστε εμείς.
