Κάπου εκεί, λέει, τους βρήκαν οι πυροσβέστες. Αγκαλιασμένους. Άψυχους. Τρομαγμένους, να σφίγγουν τον φόβο τους ο ένας επάνω στον άλλον. Απελπισμένους, να κρατιούνται μπροστά στον θάνατο. Κι εγώ να μην τολμώ ούτε εικόνα να το κάνω. Να αρνούμαι να δω τη φρίκη στα πρόσωπά τους. Μου αρκεί η θλίψη όπως γέρνει τα σώματα των πυροσβεστών που τους βρήκαν εκεί στην άκρη της ζωής. Αγκαλιασμένους. Αυτό ήταν το τελευταίο που μπορούσαν να κάνουν. Να αγκαλιαστούν μη και τους βρει ο θάνατος μονάχους. Αυτή ήταν η τελευταία τους επιθυμία. Να αγκαλιαστούν. Κάλλιο κι εμείς οι ζωντανοί να το θυμόμαστε αυτό. Να θυμόμαστε τι πάει να πει μια αγκαλιά και πόση αξία έχει...
ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΤΣΑΚΟΣ