Παναγιώτης Κορκολής / Το πάγωμα πληρωμών των ΕΣΠΑ υπονομεύει την ανάπτυξη
«Η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για την εγχώρια παραγωγή. Το πάγωμα της απορρόφησης των πόρων από το ΕΣΠΑ, ύψους ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, σε μια χρονιά μάλιστα που δεν υπάρχει δημοσιονομικός περιορισμός, είναι μια πολιτική επιλογή χωρίς καμία λογική», είπε Στο Κόκκινο και στον Νίκο Ξυδάκη, ο υπεύθυνος Ανάπτυξης του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ και πρώην γενικός γραμματέας Δημοσίων Επενδύσεων και ΕΣΠΑ, Παναγιώτης Κορκολής.
«Το πάγωμα πληρωμών από τον Οκτώβρη μέχρι και σήμερα των έργων στα οποία μικρομεσαίες επιχειρήσεις ήταν ωφελούμενοι, ουσιαστικά μεταθέτει τις πληρωμές για τις αρχές του επόμενου έτους. Η ανεπίσημη εκδοχή, από διαρροές μέσων ενημέρωσης, είναι ότι με την αναστολή των πληρωμών, στόχος της κυβέρνησης είναι η συγκράτηση του ελλείματος. Όμως, η αναστολή των πληρωμών και μάλιστα επενδυτικών δαπανών, σε μια χρονιά που δεν έχει δημοσιονομικό περιορισμό, δεν έχει λογική. Πρόκειται για δαπάνες με τον υψηλότερο αναπτυξιακό συντελεστή, οι οποίες επιστρέφονται στο δημόσιο από ευρωπαικούς πόρους. Το μόνο που κάνουν είναι να μεταθέτουν το πρόβλημα του ελλείμματος για τον επόμενο χρόνο, όπου μπορεί να μην υπάρχουν οι ίδιες δημοσιονομικές ευελιξίες, αλλά αντιθέτως αυστηρότερη προσαρμογή.
Αποτέλεσμα της πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης, είναι οι εταιρείες να μη δύνανται να πληρώσουν τους εργαζόμενούς τους. Η διακοπή της ροής των κεφαλαίων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων όπως την είχαν σχεδιάσει, θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητά τους. Όλα αυτά βέβαια, στην καλή περίπτωση που κάποια επιχείρηση δεν θα βαρέσει κανόνι, γιατί τότε η επίπτωση για τους εργαζόμενους θα είναι οριστική αλλά και για το ΕΣΠΑ και για το ίδιο το έργο, θα είναι δυσμενής γιατί στην ουσία δεν θα υλοποιηθεί.
Η πιο σημαντική επίπτωση όμως, είναι το σήμα που δίνεται στην αγορά, ότι δηλαδή οι πληρωμές του ΕΣΠΑ και αύριο του Ταμείου Ανάπτυξης, θα μπορούσαν να είναι το πρώτο θύμα μιας περιοριστικής πολιτικής. Το σήμα που δίνεται είναι σήμα ανασφάλειας, ότι αν το κράτος βρεθεί του χρόνου σε μία πραγματικά δύσκολη θέση, τότε θα κινδυνεύσουν οι πληρωμές. Άρα, με ποια λογική θα τρέξουν γρήγορα οι ανάδοχοι την ωρίμανση και την ολοκλήρωση των έργων; Ουσιαστικά υπονομεύεται η όλη αναπτυξιακή πορεία και η δυναμική των χρηματοδοτικών εργαλείων. Με αυτήν την πολιτική επιλογή, πυροβολούμε τα πόδια μας, γκρεμίζοντας την εμπιστοσύνη στην αγορά.
Το πάγωμα των πληρωμών, σε συνδυασμό με την εκτίναξη του κόστους της ενέργειας και των πρώτων υλών είναι ό,τι πιο καταστροφικό μπορεί να συμβεί. Πολύ φοβάμαι ότι η ελληνική παραγωγική ικανότητα θα μικρύνει ακόμα περισσότερο».