Lockdown / Ακόμα πιο «αόρατοι» στην καραντίνα, εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί έξω
Η γνωστή φωτορεπόρτερ δημοσίευσε στην Ευρωκίνηση τα όσα κατέγραψε η ίδια, μαζί με αναλυτικό κείμενο:
Καθώς βρισκόμαστε ήδη στο δεύτερο καθολικό κλείσιμο για τον περιορισμό της διασποράς του Covid-19, οι δρόμοι και οι γειτονιές ερημώνουν προσπαθώντας να μείνουμε ασφαλείς.
Την ώρα που η απαγόρευση ξεκινά σε κάποια σημεία της Αθήνας οι «αόρατοι» για εμάς άνθρωποι που η ίδια η ζωή τους είναι μια διαρκής καραντίνα, εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί έξω. Γιατί οι περισσότεροι δεν έχουν κατάλυμα, δεν έχουν σπίτι για να μείνουν ασφαλείς.
Αυτή η απομόνωση έγινε ακόμα πιο δύσκολη τώρα με την πανδημία κι αν πριν ήταν «αόρατοι» τώρα μάλλον δεν υπάρχουν καθόλου για την έρημη Αθήνα. Αυτούς λοιπόν προσπάθησα να προσεγγίσω αυτήν την φορά, με την βοήθεια του Τάσου. Ο Τάσος είναι ο εμπνευστής της εθελοντικής οργάνωσης «STEPS» που ξεκίνησε μια προσπάθεια βοήθειας προς ευάλωτες κοινωνικά ομάδες του δρόμου.
Η οργάνωση ξεκίνησε την συγκεκριμένη δράση της από το 2016 και αυτήν την στιγμή στην ομάδα της έχει περίπου 47 εθελοντές. Η ιδέα γεννήθηκε στον Τάσο από την δική του ανάγκη να βοηθήσει, μια και πίσω του κρύβεται μια ιστορία που όπως όλες οι προσωπικές ιστορίες - ειδικά αυτές που σε έχουν αναγκάσει να κινηθείς για κάποιο χρονικό διάστημα σε αυτό που εμείς ονομάζουμε «περιθώριο»- έγινε ο καθρέφτης του. Και όταν έγινε πια η σύγκρουση με αυτόν τον καθρέφτη, ο Τάσος τον έσπασε σε χίλια κομμάτια και ξαναγύρισε στην «θρυμματισμένη εικόνα» με άλλον προσανατολισμό πια.
Η ομάδα του λοιπόν κινείται «εκεί που οι άλλοι δεν πάνε» όπως μου είπε χαρακτηριστικά, ξέροντας καλά αυτήν την ζωή και τις ανάγκες της. Το φαγητό έγινε η αρχική γέφυρα, μετά μπήκε η ανάγκη για γιατρό, η ανάγκη για δικηγόρο και η ομάδα σιγά σιγά πήρε την σημερινή της μορφή. Έτσι σήμερα διανέμει κάθε μέρα 200 μερίδες φαγητού από εθελοντές που μαγειρεύουν στα σπίτια τους και συλλογικές κουζίνες όπως οι El Chef, Mano Aperta και άλλοι, τρείς μέρες την εβδομάδα παρέχουν νομική υποστήριξη σε συνεργασία με τους Human Rights 360° (πάλι εθελοντές δικηγόρους) και επίσης τρεις φορές την εβδομάδα ιατρική περίθαλψη από ομάδα την γιατρών Medical Volunteers International, όλοι τους εθελοντές. Τώρα με την πανδημία μοιράζουν και μάσκες, και αντισηπτικά, «αλλά ο κορονοϊός είναι το λιγότερο από αυτά που φοβούνται και αντιμετωπίζουν πίστεψε με» μου είπε ο Τάσος.
Τα βήματα των «STEPS» του Τάσου, της Αγγελικής, του Κώστα, της Γαβριέλλας, της Δανάης, της Ελένης, (η ομάδα της βάρδιας τα βράδια που βρέθηκα μαζί τους) ακολούθησα κάτω από μια γέφυρα στον Κεραμεικό, στα στενά πίσω από την Πειραιώς, στο πρώην Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης (μου φάνηκε σκληρή και ειρωνική η λέξη ασφάλιση), στα στενά πίσω από την Σωκράτους και την Πλατεία Βάθη, για να καταγράψω αυτούς που κάθε βράδυ τους περιμένουν για να φάνε, για να πάρουν φάρμακα, για να μιλήσουν και να νιώσουν πως δεν είναι μόνοι τους σε όλο αυτό. Η προσέγγιση ήταν επιφυλακτική, αλλά η μαγική φράση του Τάσου «είναι φίλη μου» μαλάκωνε τον άνθρωπο που ξέρει πως ίσως αυτή η δική μου αποτύπωση, αλλά και όποια έχει γίνει κατά καιρούς, όσο ειλικρινής και να είναι, δείχνει πρόσκαιρη και μάλλον δεν θα του αλλάξει αυτό που βιώνει καθημερινά.
Είναι πολύ δύσκολο να κλέψεις βλέμματα όταν σηκώνεις τον φακό, γιατί πίσω από αυτό το βλέμμα υπάρχει μια καρδιά και ένα μυαλό που σου τρυπάει το στομάχι. Όπως τα κορίτσια που «δουλεύουν» σε αυτά τα στενά και «αν δεν ήταν ο Τάσος...τουλάχιστον έχουμε να φάμε» γιατί ο κορονοϊός μείωσε κατά πολύ το μεροκάματο. Όπως δυο νεαρά αγόρια που ζουν σε έναν υπαίθριο χώρο κάπου πίσω από την Ομόνοια, σε αυτοσχέδιες παράγκες και προσφέρουν «υπηρεσίες» για 5 ευρώ ή πολλές φορές για ένα μπάνιο και καθαρά ρούχα.
Τα χριστουγεννιάτικα φώτα της πόλης ανάβουν σιγά σιγά, για μια «γιορτινή περίοδο» που έτσι κι αλλιώς φέτος δεν θα είναι ίδια. Για εκείνους όμως που η ζωή τους ήταν πάντα σε καραντίνα, τίποτα δεν αλλάζει, ίδια θα είναι και πάλι...
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2020