Κοιτούσα από το απέναντι πεζοδρόμιο το παλιό συνεργείο με τις εξατμίσεις, υπνοβατούσα σχεδόν μες στο καυτό φως του αποπνικτικού μεσημεριού. Παλιό το μαγαζί και γκρίζο κι όμως δεν το θυμάμαι να ήταν εδώ μέχρι χθες, σαν να ξεφύτρωσε ξαφνικά. Διέσχισα τον δρόμο και κατευθύνθηκα προς τη καπνισμένη τζαμαρία, μπήκα χωρίς να σκεφτώ κάποια δικαιολογία. Γύρω από μια μαντεμένια ξυλόσομπα βλέπω απλωμένο ένα κυκλικό χορό από σαραβαλιασμένες καρέκλες, πάνω τους ξεχασμένοι άντρες απροσδιορίστου ηλικίας. Κάπου ανάμεσά τους θα είναι κι ο μάστορας, δυσκολεύομαι να τον εντοπίσω αλλά ούτως ή άλλως δεν βιάζομαι.
Υπάρχουν τόποι που οι άντρες είναι όμοιοι σαν κλώνοι, βραχνοί και γκρίζοι, τα πρόσωπά τους στον ίδιο τόνο με το μπουρί της σόμπας, ασάλευτοι θαμώνες άεργοι. Μένουν για ώρα απολύτως σιωπηλοί και πολύ συγκεντρωμένοι σαν να ψάχνουν κρίσιμες απαντήσεις, σπανίως ακούγονται σκόρπιες λέξεις, ξεκάρφωτες φτερουγίζουν για δευτερόλεπτα και ξεψυχούν αναπάντητες στο βρώμικο αέρα. Κάποιοι χωρίς φανερή αιτία αρχίζουν να γκρινιάζουν χειρονομώντας αδέξια, έπειτα ψάχνουν παρηγοριά κι αρπάζουν τα βαριά τσιγάρα, τα δάχτυλά τους απολήγουν σε καύτρες αναμμένες. Φαναράκια που ολημερίς καπνίζουν, εξατμίζουν τις σκέψεις και τις λέξεις τους. Κάποια φευγαλέα βλέμματα έπεσαν πάνω μου κι αμέσως με προσπέρασαν, δεν αδειάζουν ν’ ασχοληθούν μαζί μου.
Αστράφτει έξω ξαφνικά κι αρχινά μια απότομη καλοκαιρινή μπόρα, τώρα έχω δικαιολογία που βρίσκομαι μέσα. Η μυρωδιά του μαγαζιού άλλαξε, βάρυνε η ατμόσφαιρα, ανακατώνεται ο καπνός τους με τα καυσαέρια του δρόμου, με τους λασπωμένους κυλίνδρους και τα καμένα πιστόνια των πελατών, μνημεία του μαύρου που σωριασμένα στις γωνίες στοιχειώνουν το χώρο. Μπουκωμένες εξατμίσεις οι σκέψεις τους, σπασμένα γρανάζια τα λόγια τους. Γανωμένα τα κορμιά τους όλο γέρνουν ασύμμετρα, γκρίζος καπνός η ζωή τους συμβιβάζεται με τα γύρω. Κάποτε ανέλπιστα ανακατώνεται με το πράσινο των δέντρων που στέκονται αντίκρυ στο πεζοδρόμιο, με το λασπωμένο ποταμάκι της λαϊκής απέναντι.
