Ο σκελετός
είν’ ένας μελαμψός νεκρός τις νύχτες που φοβάμαι
μπαίνει από το παράθυρο στις μύτες με πλησιάζει
κάποιος εφιάλτης κίνδυνος κτυπά το καμπανάκι
κι ενώ φράζει η παλάμη του τού στέρνου την πνοή
πώς να συνέλθω όταν το φως σβησμέν’ ώς το παιδί;
είν’ ένας μελαμψός νεκρός την άμαξα έξω αφήνει
κάτου από το παράθυρον μου γνέφει να σιωπώ
τσουβαλιασμένος πάνω της τα άτια μαστιγώνει
καλπάζοντας κουτρουβαλώ στου ύπνου το κακό
τσιγκλάω την περιπέτεια; - σε ποιο αναφιλητό;
ψεύδη με κρύβουν σβαρνιστός τού ποιήματος ξυπνάω
μα η νύχτα φρίττει υπόγειος κι ο σκελετός ορθός!
Κώστας Θ. Ριζάκης