Αφηρημένη κάτω από το τόξο του δειλινού,
κι ας μην το ξέρεις, είσαι
τα έθνη των πουλιών του ονείρου,
το κατακόρυφο του μεσημεριού,
η σταματημένη σκιά ανάμεσα στα πόδια σου
και το γέλιο που επιστρέφει με τον άνεμο·
αλλά δεν είσαι η πέτρα του ιερού,
ούτε οι νόμοι της πόλης,
ούτε αυτό που όλοι βλέπουν βλέποντας το ίδιο٠
είσαι ο ποταμός που κατεβαίνει
από τα πανέρια της λησμοσύνης,
η διάβρωση του άλατος, το στούντιο,
το νωπό ξερόφυλλο του χειμώνα,
το ανθισμένο κλαρί στην παγωνιά·
γυμνή στα τρίσβαθα της νύχτας,
είσαι όλα αυτά που δεν έχουν όνομα.
Μετάφραση: Αντιγόνη Κατσαδήμα
Χουάν Μαλπαρτίδα
[Marbella, 1956· ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός]