BELLE & SEBASTIAN
GIRLS IN PEACETIME WANT TO DANCE
Feelgood
Μάστορες της «νοσταλγικής» ποπ, οι Σκοτσέζοι Belle & Sebastian, με μοναδικό μόνιμο μέλος τον Stuart Murdoch, κυκλοφορούν το ένατο τους κατά σειρά στούντιο άλμπουμ, το οποίο και σηματοδοτεί τη στροφή τους προς τη χορευτική μουσική. Όχι πως παύουν να φτιάχνουν όμορφα κομμάτια, με χαρακτήρα και άποψη. Απλώς, ύστερα από τη μάλλον όχι και τόσο θετική απήχηση του προηγούμενού τους «Write About Love» αλλάζουν ρότα και γράφουν μεγάλης διάρκειας και γεμάτα ρυθμικά σχήματα κομμάτια, όπως τα «Play For Today» και «The Cat With The Cream». Είναι γνωστό πως διαθέτουν μπόλικο ταλέντο στο γράψιμο και η επιλογή τους στο ντανσάδικο ύφος στέφεται με επιτυχία με σχήματα ντίσκο, lounge ακόμη και βαλκανικών ρυθμών.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
BJORK
VULNICURA
One Little Indian
Εδώ και πολλά χρόνια, οι οπαδοί της Ισλανδής Bjork περιμένουν υπομονετικά την αγαπημένη τους να επιστρέψει σ' ένα πιο ποπ ύφος και να τους χαρίσει εκπληκτικά ρυθμικά κομμάτια, σημαδεμένα από την άπιαστη φωνητική της ερμηνεία. Για μια ακόμη φορά δεν τους κάνει τη χάρη και προτιμά να καταγράψει με στριφνούς ηλεκτρονικούς παλμούς τον χωρισμό της από τον καλλιτέχνη Matthew Barney. Δίπλα λοιπόν σε κάθε όμορφη στιγμή με έγχορδα και λουσάτες ατμόσφαιρες θα βρείτε και αγωνιώδεις avant garde καταγραφές μιας σχέσης που καταρρέει, απλωμένες σε δεκάλεπτες ευφάνταστες, μα κλειστοφοβικές ηχητικές επενδύσεις από τους ανερχόμενους παραγωγούς Arca και The Haxan Cloak. Έχει το ενδιαφέρον του το Vulnicura, ειδικά όταν αχτίδες φωτός εισβάλλουν στον σκοτεινό του κόσμο, αλλά μένει να δούμε πόσο αντέχει σε επαναληπτικές ακροάσεις.
ΜΑΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
OTIS BROWN III
THE THOUGHT OF YOU
Blue Note / Revive
Η θέση του Otis Brown III ως περιζήτητου jazz drummer είναι εδραιωμένη, με προεξάρχουσα τη συνεργασία με τον Joe Lovano. Αυτό είναι το πρώτο του άλμπουμ ως συνθέτη - leader. Έχουμε εδώ μια δημιουργικά νοσταλγική ματιά στον ήχο της Blue Note των '50s και των '60s - ο ήχος άλλωστε είναι εκείνος του κλασικού κουιντέτου: σαξόφωνο, τρομπέτα, πιάνο, μπάσο, ντραμς. Έχουμε ακόμα κάποιες πιο ελεύθερες αρμονικά και ρυθμικά καταστάσεις, ενώ, από την άλλη, η ανθρώπινη φωνή, τραγουδώντας ή απαγγέλοντας, κάνει αισθητή την παρουσία της στο πλαίσιο ενός φλερτ με τη σύγχρονη (ηλεκτρονικίζουσα) soul και το gospel.
Κάποια στιγμιότυπα, βρίθοντα μελισμάτων και επικλήσεων στον Θεό και τη συζυγική πίστη, μπορεί να κουράσουν. Ωστόσο ο Otis Brown III υπηρετεί με συνέπεια και ιδέες ένα φιλόδοξο concept που θα μπορούσε να του αποφέρει εμπορική επιτυχία πέρα από τα καλλιτεχνικά εύσημα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
BOB DYLAN
SHADOWS IN THE NIGHT
Feelgood
To 36ο προσωπικό άλμπουμ του Bob Dylan περιέχει ερμηνείες κλασικών ποπ τραγουδιών που έγιναν διάσημα από τον Frank Sinatra. Κομμάτια όπως το «The Night We Called A Day», το «Autumn Leaves» ή το «I'm A Fool To Want You» ακούγονται μάλλον παράξενα από τη «μίνιμαλ» φωνή του Dylan και τις λιτές ενορχηστρώσεις, έχοντας βάση το ακουστικό μπάσο και την ηλεκτρική κιθάρα σε στιλ χαβάγιας. Σε αντίθεση με τις λυρικές εξάρσεις των με πλήρη ορχηστρική υποστήριξη κομματιών του Frankie, o τραγουδοποιός διαλέγει μια χαμηλότονη, κουλ εκδοχή και, ώ του θαύματος, προσφέρει μια ειλικρινή από κάθε άποψη μουσική πρόταση. Ταυτόχρονα, δείχνει πόσο βαθιά στον καλλιτεχνικό ψυχισμό του βρίσκονται οι ήχοι αυτοί.
ANTΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
EMPIRICAL
TABUA RASA
A&N
Οι Βρετανοί Empirical (Nathaniel Facey, άλτο σαξόφωνο, Lewis Wright, βιμπράφωνο, glockenspiel, Tom Farmer, κοντραμπάσο, Shaney Forbes, ντραμς) έχουν ξεχωρίσει για την ελευθεριότητα και το πολυδιάστατο της μουσικής τους έκφρασης. Εδώ συνεργάζονται με το κουαρτέτο εγχόρδων Benyounes, επεκτείνοντας το πεδίο αναφοράς τους στην περιοχή του Third Stream, υβρίδιου jazz και κλασικής.
Τα έγχορδα συμμετέχουν, συγχορδιακώ τω τρόπω, στα μισά από τα κομμάτια. Η μουσική, γεμάτη διαφωνίες και εναλλαγές ρυθμών, αέναα εξελισσόμενη, πρωτεϊκά μεταλλασσόμενη, θα κουράσει - κάποιους τουλάχιστον. Στοιχεία όχι τόσο ελκυστικά αποτελούν ακόμα η στεγνή ηχογράφηση και το σαξόφωνο του Facey, που, επηρεασμένος από μουσικούς όπως οι O. Coleman, E. Dolphy, J. Maclean, δείχνει προτίμηση για τις πιο δύστροπες πλευρές τους. Ο ακροατής που θα αντιπαρέλθει (ή θα θεωρήσει προτερήματα!) τα παραπάνω θα ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα με ένα επί της ουσίας γενναιόδωρο, περιπετειώδες, διπλό CD.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
JAGA JAZZIST – '94-'14
Ninja Tune / Rockarolla
Ένα από τα καλύτερα και πιο ευρηματικά στις ιδέες του jazz σχήματα της Νορβηγίας γιορτάζει είκοσι χρόνια μουσικής δημιουργίας με ελαφρώς ανορθόδοξο τρόπο. Όχι δηλαδή με κάποια επιλογή από τις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας του, αλλά με ένα κουτί που περιέχει το σημαδιακό άλμπουμ τους «A Livingroom Hush», μια σειρά από ρεμίξ πάνω σε κομμάτια τους από επιφανείς σύγχρονους «ηλεκτρονικάριους», όπως οι Clark, Machinedrum, Illum Sphere και άλλοι, κι ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο με κείμενα και φωτογραφίες. Σε κάθε περίπτωση, είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να κάνετε μια γνωριμία με ένα γκρουπ που αναμειγνύει ευφυώς ηλεκτρονικούς ήχους στην jazz οργανική τάξη και χαράζει έναν ιδιαίτερο δρόμο σ' ένα είδος που διαρκώς αναζητά κι εφευρίσκει τρόπους να ανανεώνεται.
ΜΑΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
MAKIKO HIRABAYASHI / KLAUS HOVMAN / MARILYN MAZUR
SURELY
A&N
Το τρίτο άλμπουμ της Γιαπωνέζας πιανίστριας Makiko Hirabayashi και του σχήματός της με τον Δανό μπασίστα Klaus Hovman και τη βετεράνο των κρουστών Marilyn Mazur εμφορείται από μια φαινομενική απλότητα που σε ένα πιο προσεκτικό άκουσμα φανερώνει ακριβώς το αντίθετο. Η μουσική κινείται σε κύκλους όσες είναι οι συνθέσεις του δίσκου και η χαρά της δημιουργίας ξεχειλίζει από κάθε νότα. Ο ήχος του τρίο, αν και πηγάζει από την τζαζ παράδοση, λειτουργεί με τέτοια αυτονομία ώστε είναι φορές που κανένα αισθητικό κοστούμι δεν του ταιριάζει. Πολύ χαρακτηριστικές οι διαδοχικές συνθέσεις «Life On A Cactus» και «Stepping On It» που, αν θέλετε, εκφράζουν και την ηχητική φιλοσοφία του συνόλου.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
PAUL KARAPIPERIS
ONE SIN IN SEVEN PARTS
Ανεξάρτητη παραγωγή
Επτά άκρως εσωτερικά κομμάτια, αλληλένδετα και ταυτόχρονα αυτοτελή, αποτελούν την τρίτη δισκογραφική δουλειά του Παύλου Καραπιπέρη με τίτλο «One Sin In Seven Parts». Πρόκειται για έναν δίσκο – εισιτήριο στην περιπέτεια της ζωής και της blues μουσικής, η οποία, εν προκειμένω, δεν διστάζει να μπλέξει τις ηλεκτρικές κιθάρες και τη φυσαρμόνικα με τον μπαγλαμά και την πολίτικη λύρα. Η ανάμειξη και άλλων ιδιωμάτων με την αυθεντική και αυτοσχεδιαστική blues είναι εξάλλου το στοιχείο που ξεχωρίζει στη δουλειά του τραγουδιστή και φυσαρμονικίστα της μπάντας από τη Φθιώτιδα («Small Blues Trap»). Εδώ ξεδιπλώνει μέσα από τη μουσική τις πιο σκοτεινές πτυχές του εαυτού και του κόσμου μας, του πιο τρελού που θα γνωρίσουμε ποτέ. Κυκλοφορεί ανεξάρτητα, όπως και οι προηγούμενες δισκογραφικές του δουλειές.
ΠΕΝΝΥ ΓΕΡΟΥ
JAKOB KARLZON III
SHINE
ACT
«Ο Jacob Karlzon δεν ενδιαφέρεται για κατηγοριοποιήσεις» μας ενημερώνει το κείμενο στο εσώφυλλο του CD. Ωστόσο, αυτό αποτελεί μισή αλήθεια. Μπορεί ο πιανίστας - συνθέτης και οι Hans Andersson, μπάσο, Robert Mehmet Ikiz, ντραμς, να ελίσσονται με δεξιοτεχνική άνεση ανάμεσα στην jazz και την pop, αλλά το ενδιαφέρον τους στρέφεται αποκλειστικά στις πιο απονευρωμένες πτυχές και των δύο κι αυτό αποτελεί ήδη... κατηγοριοποίηση. Έχουμε εδώ μια jazz που η πασπαλισμένη με ηλεκτρονικούς ήχους και ρυθμούς ατμόσφαιρά της την κάνει να μοιάζει με παράπλευρο project των U2 ή των Coldplay. Και η οποία θα κινδύνευε να εξοκείλει κατά muzak μεριά αν δεν υπήρχε αυτός ο τρόπος που γλιστρά το πιάνο μέσα στα κομμάτια, εμπλουτίζοντάς τα με βάθος, αρμονίες και μελωδικές ιδέες επ' ουδενί ευκαταφρόνητες.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
HANNI EL KHATIB
MOONLIGHT
Innovative Leisure / Rockarolla
Ο Hanni El Khatib, φανερά αραβικής καταγωγής, γεννήθηκε στο Σαν Φρανκίσκο και το '11 άφησε τη δουλειά του ως γραφίστας σε διαφημιστική εταιρεία για να στραφεί στη μουσική. Το άρτι κυκλοφορήσαν «Moonlight» είναι το τρίτο album του και το πρώτο στο οποίο κάνει την παραγωγή ο ίδιος. Δείχνει να ενδιαφέρεται λιγότερο για μια σύνθετη ηχητική «επιφάνεια» και να επικεντρώνεται σε ένα punk – blues α λα Jon Spencer Blues Explosion. Γενικότερα ο Khatib –ως εικαστικός ίσως;- γνωρίζει πολύ καλά πώς να σχηματίζει την «εικόνα» των τραγουδιών του, ηχητική και μη, περισσότερο τραχιά ή λιγότερο ντελικάτη. Το ζητούμενο τώρα είναι να αναζητήσει πιο έντονα και βαθύτερα την ουσιαστική σημασία τους, πριν απ' όλους και όλα για τον ίδιο τον εαυτό του...
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
DIANA KRALL
WALLFLOWER
Universal
Συνεχίζοντας τα μουσικά αφιερώματα, η Καναδέζα Diana Krall θυμάται τραγούδια της νιότης της, χιτάκια του shoft rock στα '70s και τα ερμηνεύει στη δωδέκατη δουλειά της. Είναι χαρακτηριστική η ερμηνεία του «California Dreamin'», με το ντράμ μασίν να τονίζει την ελαφρότητα αλλά και άλλες σαν αυτές των Eagles («Desperado»), του Elton John («Sorry Seems To Be The Hardest Word»), ενώ ανατρέπει εντελώς το κλίμα των 10CC στο κυνικό «I'm Not In Love» με τη γλυκόπικρη ερμηνεία της, όπως, επίσης, και στο εντελώς πεσιμιστικό «Operator (That's Not The Way It Feels)» του Jim Croce. Ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι του Paul McCartney και το ομότιτλο του Bob Dylan συμπληρώνουν επιτυχημένα το σάουντρακ της παιδικής ηλικίας της Krall.
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
BOX σελ 2
JOACHIM KUHN
70
A&N
Για δεκαετίες ο Joachim Kuhn υπήρξε από τους ελάχιστους Γερμανούς jazz πιανίστες με αναγνωρίσιμη φωνή και επιρροή εκτός συνόρων. Ξεκίνησε με κλασικές σπουδές για να μπει στη συνέχεια στην περιπέτεια της jazz. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, ελάχιστο μέρος της οποίας ακούμε σ' αυτό το διπλό άλμπουμ με αφορμή τα 70στά γενέθλιά του.
Το πρώτο CD περιλαμβάνει ενοποιημένα αποσπάσματα από δύο κονσέρτα (1987 και 1995) του ίδιου πιάνο τρίο (JK με Jean Francois Jenny-Clark μπάσο και Daniel Humair ντραμς) και περνάει περιφρονητικά το τεστ του χρόνου. Εκπληκτική ροή θεμάτων και ιδεών, σπίρτο και μπρίο, δεξιοτεχνία και ασυμβίβαστη εκλεκτικότητα σε ροκ προδιαγραφών εντάσεις. Η ευρωπαϊκή avant garde jazz στις δόξες της.
Η Europeana που καταλαμβάνει το δεύτερο CD είναι ένα είδος σουίτας κοτσερτάντε (συνθέτης ο Michael Gibbs), μια αλληλουχία διασκευασμένων για ορχήστρα φολκλορικών θεμάτων από όλη την Ευρώπη, με εμβόλιμα μέρη από σολίστ, όπως οι Albert Magelsdorff (τρομπόνι), Markus Stockhausen (flugelhorn), Richard Galliano (ακορντεόν), ανάμεσα στους οποίους ο Kuhn κρατάει τη δεσπόζουσα θέση.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
REGGETIKO PROJECT
MUSIC CONVERSATIONS
Ανεξάρτητη παραγωγή
Με την αίσθηση ενός σύγχρονου γκρουπ που από τη μία πατάει στις συνθέσεις των μελών του και από την άλλη ξεκάθαρα αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα του μουσικού πειραματισμού, από τα πρώτα ήδη λεπτά ακρόασης του δίσκου καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις με κάτι ανεπιτήδευτο, καθόλου fake και συνάμα πολύ φρέσκο για τα εγχώρια δισκογραφικά δεδομένα. Το όνομά τους σε παραπέμπει στο προφανές, όμως ο τίτλος «Music Conversations» τα ξεκαθαρίζει όλα, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους. Ένα μουσικό χαρμάνι υψηλής ποιότητας μας προσφέρουν εδώ οι Reggetiko Project από τη συμπρωτεύουσα μέσα από τη σκέψη και τη διάθεση νέων παιδιών που ασχολούνται ενεργά με τις μουσικοτεχνολογικές τάσεις της εποχής, αλλά και τα πιο έθνικ ηχητικά πεδία.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
SLEATER - KINNEY
NO CITIES TO LOVE
Sub Pop
Δέκα χρόνια είχε να δισκογραφήσει το γυναικείο τρίο των Sleater - Kinney από την Olympia της Washington. Στο διάστημα αυτό οι κοπέλες είχαν αποφασίσει να πέσουν σε χειμερία νάρκη σκορπώντας σε ποικίλες, μουσικές και μη, δραστηριότητες. Το όγδοό τους άλμπουμ «No Cities To Love» τις βρίσκει σε φόρμα και εξίσου οργισμένες όσο παλιότερα, τόσο σε στιχουργικό επίπεδο όσο και σε ηχητικό. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε την εικοσάχρονη ιστορία που κουβαλάει η μπάντα, το πόσο σημαντική ήταν στο να αρθρωθεί ένας αξιόλογος γυναικείος λόγος μέσα από τη μουσική τους, ο οποίος έθιξε ζητήματα πολιτικά και κοινωνικά, ιδωμένα υπό φεμινιστικό πρίσμα. Την ίδια αποστολή δείχνουν να εκτελούν ακόμη, με τα φωνητικά της Cori Tucker να παίρνουν το πάνω χέρι και να οδηγούν σ' ένα τραχύ punk και glam rock ταξίδι.
ΜΑΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
SUBMOTION ORCHESTRA
ALIUM
Counter Records / Rockarolla
Η επταμελής αυτή βρετανική (από το Λιντς συγκεκριμένα) περισσότερο «ηχητική κολεκτίβα», παρά μπάντα με την τυπική έννοια του όρου καλύπτει σχεδόν όλο το εύρος της γκάμας της σημερινής electronica, από την cut ‘n' paste προσέγγιση της τεχνοτροπίας του breakbeat μέχρι το ambient downtempo, αλλά και μια πιο funky διάστασή της με φυσικά όργανα. To τρίτο τους album χαρακτηρίζεται τόσο από τα soulful γυναικεία φωνητικά, το αισθησιακό groove, ακόμα και κάποιους deep house ρυθμούς, όσο και από τις υποβλητικές και ταυτόχρονα μελαγχολικές ατμόσφαιρες, καταλήγοντας να ηχεί περίπου σαν μια σημερινή εκδοχή της acid jazz με πολλά περισσότερα ηλεκτρονικά, ίσως λίγο ιδιόρρυθμη, αλλά πάντως στο μεγαλύτερο μέρος της γλυκιά και όμορφη.
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
SWING SHOES
A HOLY SHOW
The Lab records
Στον ήχο των Swing Shoes φιλτράρονται στοιχεία από swing, gypsy jazz, dixie, rock ‘n' roll, blues και gospel. Στο δεύτερο album τους, οι πρωτότυπες συνθέσεις («Mystery Twin», «Triple Call Your Name», «Koo Koo Girl», «Vlahoamericanos» κ.ά.) είναι καλοδουλεμένες, ενώ επιτυχημένες κρίνονται και οι πέντε διασκευές: Στο gospel-blues «Nobody Knows You When You're Down and Out» η ερμηνεία της Sugahspank! έχει κάτι από Bessie Smith. Στο «My Babe» (WillieDixon) το Chicago blues μετουσιώνεται σε funk. Τo «It Ain't Necessarily So» (George & Ira Gershwin) έχει «παγιωθεί» στο ρεπερτόριο της μπάντας. Στην κυπριακή μελωδία «Τυρλικώτισσα» ο ρυθμός ρολάρει στο φουλ, ενώ στο ρωσικό «Dark Eyes» το κλαρίνο υποκαθιστά ευφάνταστα την κιθάρα. Οι Swing Shoes εν τέλει επεξεργάζονται με επιδεξιότητα και πρωτοτυπία το ιστορικό υλικό τους και το ανανεώνουν. Πολύ αξιόλογη δουλειά.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΗΝΑΣ
TOKIO HOTEL
KINGS OF SUBURBIA
Universal/Minos EMI
Γιατί μια γερμανική μπάντα να ονομαστεί Tokio Hotel; Αυτό μόνο οι δίδυμοι αδελφοί Kaulitz, ο τραγουδιστής Bill και ο κιθαρίστας Tom –οι οποίοι επί της ουσίας αποτελούν το γκρουπ, έστω και αν τυπικά είναι κουαρτέτο– μπορεί να το γνωρίζουν. Εκείνοι σχημάτισαν τους Tokio Hotel όταν ήταν δώδεκα (!) ετών και του έδωσαν την κυρίως glam αλλά και emo κατεύθυνσή του, με τον τραγουδιστή να βασίζεται σε αμφότερα για την... ασεξουαλική περσόνα που προβάλλει. Για το τέταρτο album τους όμως οι αδελφοί Kaulitz μετοίκισαν στην Αμερική, με αποτέλεσμα τα ώς τότε κύρια χαρακτηριστικά τους να περάσουν σε δεύτερο πλάνο, ενώ αντίθετα τα ηλεκτρονικά βγήκαν μπροστά περισσότερο από ποτέ και αυτό που προέκυψε, παράδοξα ή μη, θυμίζει πάνω από όλα δεκαετία του... '80 ως προς την παραγωγή, τη φόρμα αλλά ακόμα και το περιεχόμενο των τραγουδιών!
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
BOX 1η ΣΕΛΙΔΑ
THE WATERBOYS
MODERN BLUES
Feelgood
Χωρίς ποτέ να έχουν ξεπεράσει την πρώτη και αλησμόνητη τριλογία τους «Big Music», με κορωνίδα το «This Is The Sea», οι Waterboys, με άλλα λόγια ο Σκοτσέζος Mike Scott, διατήρησαν και στα επόμενα άλμπουμ τους σπίθες από εκείνη τη δημιουργική έξαρση. Το «Modern Blues», εντέκατοςστη σειρά, είναι ένας όμορφος δίσκος με μπλουζ, κάντρι και φολκ, ευαίσθητες ροκάδικες χορευτικές μπαλάντες, με το πνεύμα των '60s και των μπίτνικς να αναδύεται απ' τα στιχάκια του Scott, φόρο τιμής στους ήρωές του, τον Elvis, τον Hendrix, τον Keith Moon, τον Charlie Parker, τον Lennon, τον Marvin Gay αλλά και τους... Πλάτωνα, Ιωάννα της Λορένης και Σέξπιρ («I Can See Elvis»). Μέχρι σήμερα αμετανόητο «φρικιό» («Still A Freak») θλίβεται για το κλείσιμο των βιβλιοπωλείων και των δισκάδικων («Nearest Thing to Hip») και στο δεκάλεπτο φινάλε του άλμπουμ, ακούμε τον Jack Kerouac να απαγγέλλει εδάφια από το «On The Road» («Long Strange Golden Road»).
ΑΝΤΩΝΗΣ Ν. ΦΡΑΓΚΟΣ
ΝΙΚΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ
MOTIVASYON
Ανεξάρτητη παραγωγή /MLK
Μια σπουδαία δισκογραφική κατάθεση, τόσο από μουσικής όσο και από μουσικολογικής πλευράς, μας παραδίδει εδώ ο Νίκος Ανδρίκος από τo νησί της Λέσβου. Έντεκα καινούργιες προσωπικές συνθέσεις που απεγκλωβίζουν τη λαϊκή και λόγια μουσική από τα δεσμά της μουσειακής προσέγγισης ή της φολκλορικής «παράτασης».
Ως τίτλος του άλμπουμ χρησιμοποιήθηκε το όνομα του μουσικού σχήματος "Motivasyon" που είχε συγκροτήσει στη Μυτιλήνη το 2008 μαζί με άλλους νεαρούς μουσικούς του νησιού, όπου μαζεύονταν πρωτίστως για να παίξουν, αλλά ο απώτερος στόχος ήταν να μελετήσουν την ανατολική μουσική. Επίσης, πέρα από τους καταξιωμένους Έλληνες μουσικούς που έπαιξαν στον δίσκο, σημείο αναφοράς αποτελεί και η παρουσία του καταξιωμένου σολίστ της Τουρκικής Ραδιοφωνίας Derya Türkan (πολίτικη λύρα).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΟΥΒΑΛΗΣ
ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
MLK
Στον δεύτερο δίσκο του ο Βαγγέλης Δούβαλης επιδίδεται σε ένα αρκετά πρωτότυπο και σίγουρα όχι εύκολο εγχείρημα, τον συνδυασμό της φόρμας της (rock, κατά κύριο λόγο) μπαλάντας με περισσότερο ή λιγότερο λαϊκότροπες μελωδίες. Ομολογουμένως το φέρει σε πέρας με αξιοπρεπή και κάποτε και ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο, με αποκορύφωμα μάλλον –και όχι τυχαία– το κομμάτι «Με την άνοιξη στο χέρι». Μοναδικό σχετικό μειονέκτημα του δίσκου τα πολύ λίγα τραγούδια του, που δεν επιτρέπουν στον Β. Δούβαλη να παρουσιάσει με πληρότητα και, ακόμα λιγότερο, να ολοκληρώσει το «πείραμά» του. Καλό θα ήταν να του δοθεί η ευκαιρία να το αναπτύξει και να το εξελίξει καθώς "κάτι", όχι συναρπαστικό μεν και σαφώς όχι ιδιαίτερα ανανεωτικό, αλλά αρκούντως ενδιαφέρον "ψήνεται" εδώ...
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
ΟΥΤΕ ΣΠΟΝΤΑ
ΤΑ ΡΕΦΡΕΝ ΚΑΠΟΙΟΥ ΧΡΗΣΜΟΥ
Ανεξάρτητη παραγωγή
Μέσα από τη μουσική ενηλικίωση έξι συμφοιτητών από τη Θεσσαλονίκη, το 2008 σχηματίστηκαν οι Ούτε Σπόντα. Έξι χρόνια μετά., "Τα ρεφρέν κάποιου χρησμού" μετουσιώθηκαν στον πρώτο τους δίσκο. Έντεκα νέα κομμάτια που κινούνται σε «εντεχνολαϊκά» μονοπάτια, αναδύουν ένα λυρικό, νεανικό και ενθουσιώδες ύφος. Γνώριμοι ελληνικοί ρυθμοί, έντεχνες κιθάρες, λαϊκές φωνές, ποικιλία πνευστών, τύμπανα, μπάσο, παλαιομοδίτικο ακορντεόν, πλήκτρα και το μπουζούκι του Δ. Μυστακίδη («ΔίΝε Του») συνδυάστηκαν σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα, δίνοντας τροφή για σκέψη. Με ίχνη από τις επιδέξιες συνθέσεις του Θ. Παπακωσταντίνου, από την παραμυθένια αίσθηση που προσφέρει η μουσική του Φ. Δεληβοριά και κάμποσες μπαλάντες σε έντονα νοσταλγική διάθεση, οι Ούτε Σπόντα κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν δίσκο πλήρη, άμεσο και απολαυστικό, σαν γνήσιοι εκπρόσωποι νέας κοπής του «αστικού λαϊκού» τραγουδιού.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
UNIVERSE217
EASE EP
Van
Αλλαγή πλεύσης για τους Universe217, που θα εκπλήξει όσους τους ακολουθούσαν μέχρι τώρα, αν δεν έχουν δει το πρόσφατο live τους στο Six D.O.G.S., στο πλαίσιο της Unplugged Experience σειράς της Trailblazer Records. Ο βαρύς, σχεδόν doom ήχος, οι «βρόμικες» κιθάρες και τα πετάλια υποχωρούν, κυριαρχεί η λιτότητα των εκφραστικών μέσων και επιδιώκεται η δημιουργία ατμόσφαιρας και οι ευδιάκριτες μελωδίες. Το γκρουπ κερδίζει άνετα το στοίχημα που βάζει με τον εαυτό του, χάρη αφενός στην καταπληκτική φωνή της Τάνιας Λεοντίου –η οποία και σηκώνει το μεγάλο βάρος της αλλαγής– και αφετέρου στις εξαιρετικές κιθάρες του Μάνου Γεωργακόπουλου. Κάνουν λοιπόν ένα γενναίο βήμα μπροστά με το συγκεκριμένο ΕΡ οι Universe217 - μένει να δούμε βέβαια πού θα τους βγάλει στο μέλλον...
ΧΑΡΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΔΗΣ
FRANK ZAPPA
HOT RATS
Αυτός ο, ελληνοϊταλικής καταγωγής Αμερικανός τραγουδιστής, κιθαρίστας, συνθέτης, ενορχηστρωτής και παραγωγός αποτελεί μία από τις πλέον πολυσυζητημένες φιγούρες στον χώρο του rock! Κατά τη διάρκεια της τριαντάχρονης καριέρας του χαρακτηρίστηκε σαν γελωτοποιός, ριψοκίνδυνος, παράφρων, εκκεντρικός, εκλεκτικός, καινοτόμος, επιδραστικός, εφευρετικός, επίμονος και εσωστρεφής. Παρά την περιορισμένη εμπορική επιτυχία του, ήταν γνωστός τοις πάσι ως ένας αυτοεξόριστος στο μουσικό περιθώριο που σατίριζε και παρωδούσε τα μουσικά πράγματα, την κουλτούρα, την κοινωνία και την πολιτική με σκληρές επιθέσεις και καυστικές αναφορές.
Ακολουθώντας μάλιστα μια παράλληλη πορεία με αυτήν των Mothers Of Invention -μια μπάντα με συνεχώς μεταβαλλόμενη σύνθεση που διατηρήθηκε μέχρι το '75-, ο Frank Zappa παρουσίασε αρκετούς προσωπικούς δίσκους με πρώτο το άλμπουμ "Lumpy Gravy" (1968), όπου, καθοδηγώντας μια… 50μελή ορχήστρα (!), εξερευνούσε τις δυνατότητες συνδυασμού του rock με τη μοντέρνα κλασική μουσική. Ήταν όμως το, τιτλοφορημένο ως "Hot Rats" και τυπωμένο τον Νοέμβριο του '69, δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ που θεωρείται δίκαια σαν το μουσικό αποκορύφωμα της καριέρας του.
Ηχογραφημένο τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς στην ετικέτα Bizarre, την οποία ίδρυσε ο ίδιος με τον μάνατζέρ του Herb Cohen, έδωσε την ευκαιρία στον Zappa να παρουσιάσει μια ευφυή επιμειξία από jazz, rock και blues. Το αποτέλεσμα ήταν μερικές από τις πλέον δουλεμένες, σοβαρές και απολαυστικές συνθέσεις του -"Peaches En Regalia", "Little Umbrellas", "Willie The Pimp", "The Gumbo Variations"-, παιγμένες τόσο από τον ίδιο στην κιθάρα όσο και από αρκετούς ακόμα "συνήθεις υπόπτους", όπως οι Ian Underwood (πλήκτρα, πνευστά), Captain Beefheart (φωνητικά), Sugar Cane Harris, Jean Luc Ponty (βιολί), Max Bennett, Shuggie Otis (μπάσο), John Guerin, Paul Humphrey και Ron Selico (τύμπανα).
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το "Hot Rats" έκανε το rock σεβαστό και στους πλέον απαιτητικούς μουσικόφιλους!
ΝΙΚΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ
