Η επίσκεψη Γεραπετρίτη στην Αίγυπτο ήταν μια αποτυχημένη παράσταση, μια προσπάθεια να κρύψει την αλήθεια, την ίδια ώρα που τόσο η Αίγυπτος όσο και η Ανατολική Λιβύη αδιαφορούν για όποιες συζητήσεις ή συμφωνίες με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η αποτυχία στην υπόθεση της Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά αφορά μια ιστορία 1.500 ετών, μια προσπάθεια της Ελλάδας να διατηρηθούν και να αξιοποιηθούν θησαυροί από τον 4ο και τον 5ο αιώνα μ.Χ. Η υπόθεση Λιβύη αφορά τις ισορροπίες στην Κεντρική και στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς και το ειδικό βάρος της χώρας σε μια στιγμή που τα εθνικά της συμφέροντα απειλούνται. Το ειδικό βάρος της χώρας είναι σχεδόν ανύπαρκτο εξαιτίας της μονομερούς πολιτικής του κ. Μητσοτάκη, της ωμής αντίληψής του ότι το άμεσο, το εφήμερο συμφέρον, οι καιροσκοπικές συμφωνίες μπορεί να φέρουν κέρδη. Κέρδη μπορεί να φέρουν για κάποιους λομπίστες, όχι όμως για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Ελλάδας.
Ο κ. Μητσοτάκης είναι φίλος με τον κ. Ζελένσκι, όπως και με τον κ. Νετανιάχου. Την Τετάρτη θα πάει και πάλι στην Οδησσό, για μια συνάντηση «προθύμων» της ΝΑ Ευρώπης αυτή τη φορά. Πόσο αυτό εξυπηρετεί πλέον το συμφέρον της χώρας, την ώρα που η Ουάσιγκτον δηλώνει ότι δεν πρόκειται να συνεχίσει να στηρίζει την Ουκρανία; Το ακόμα χειρότερο είναι η εμμονική θέση ότι η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει το Ισραήλ αποκλειστικά, δηλαδή την κυβέρνηση Νετανιάχου, αν όχι τον ίδιο τον Ισραηλινό πρωθυπουργό προσωπικά. Διότι η στήριξη, η ανοχή σε μια γενοκτονία δεν αποτελούν εθνικό συμφέρον καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Η Παλαιστίνη δεν είναι στη… Μιανμάρ, είναι δίπλα μας. Η Συρία δεν βρίσκεται μεταξύ Ταϊλάνδης και Λάος, είναι δίπλα μας.
Πού εμφανίζεται η Ελλάδα, πόσο μάλλον που έχει πραγματικό αντίπαλο την Τουρκία; Η πολιτική Μητσοτάκη πλέον είναι και χωρίς νόημα και επικίνδυνη για τη συνέχεια σε μια εποχή απρόβλεπτων αλλαγών.
