Είναι ξεκάθαρο το γιατί ο Κ. Μητσοτάκης επιδιώκει να καλλιεργεί την ένταση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένταση μάλιστα όχι γύρω από τα πραγματικά πολιτικά επίδικα, αλλά γύρω από τις γνωστές ανοησίες, για τα δύο άκρα, τον λαϊκισμό του 2015 κ.λπ.
Η στημένη ένταση χρησιμεύει για να συσπειρώνει τους οπαδούς. Και αυτή η πρακτική κρίνεται σήμερα αναγκαία, γιατί τα πράγματα για την κυβέρνηση σκουραίνουν ολοένα και περισσότερο.
Τα πράγματα σκουραίνουν γιατί σιγά - σιγά γίνονται αντιληπτές οι βαριές επιπτώσεις της πανδημίας στην οικονομία και ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους: δουλειά δέκα ημέρες χωρίς ωράριο και χωρίς πληρωμένες υπερωρίες, την ώρα που αναμένεται αλματώδης αύξηση της ανεργίας.
Σχέδιο σφαγής για το 1/3 των εισακτέων στις ανώτατες σχολές, ώστε να κάνουν δουλειές τα κολέγια. Ενίσχυση μιας χούφτας ολιγαρχών από το ταμείο ανάκαμψης, την ώρα που οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, το 99% της πραγματικής οικονομίας, αφήνονται αβοήθητες να αντιμετωπίσουν τον Πτωχευτικό Κώδικα και τα λουκέτα.
Άλωση του ΑΣΕΠ και μετατροπή του σε κομματικό όργανο, με τη σύμπραξη του ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Η κυβέρνηση χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Και επειδή ο Κ. Μητσοτάκης καταλαβαίνει τις δυσκολίες, καταφεύγει στη μόνη πρακτική που ξέρει καλά: πετάει την μπάλα στην εξέδρα και προκαλεί τους αντιπάλους του διά της πολιτικής αλητείας, όπως έκανε προχθές στο Ζάππειο.
Αλλά όση βοήθεια και αν έχει ο Κ. Μητσοτάκης από τα κανάλια, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι η τεχνητή και εκβιαστική πόλωση είναι κίνηση απελπισίας. Και με κινήσεις απελπισίας κανείς δεν κέρδισε στο πολιτικό παιχνίδι.
Μάλλον λίγο περισσότερο γραφικός κατάφερε να γίνει στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων που αγωνιούν για την επόμενη μέρα της πανδημίας.
