Όσο το δεύτερο κύμα πανδημίας ξεδιπλώνεται, φανερώνεται και η απόλυτη κυβερνητική απραξία για τη διαχείριση της κατάστασης. Μαθητές και υγειονομικό προσωπικό βρίσκονται σε αναβρασμό, ενώ η κατάσταση στις δημόσιες συγκοινωνίες εκθέτει το επιτελικό κράτος.
Η κυβερνητική πολιτική δεν στοχεύει στην υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, αλλά στην εξυπηρέτηση συμφερόντων. Η διοχέτευση ασθενών σε ιδιωτικές ΜΕΘ -με κόστος που η ίδια η κυβέρνηση φρόντισε προηγουμένως να διπλασιάσει- είναι τουλάχιστον πρόκληση. Το ίδιο και η ενοικίαση λεωφορείων από τα ΚΤΕΛ σε εξοργιστικές τιμές. Μια δεύτερη λίστα Πέτσα βρίσκεται στα σκαριά.
Η αγωνία για την πανδημία όμως δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Η κρίση είναι εδώ. Οι προβλέψεις μιλάνε για ύφεση της τάξης του 8% και επιστροφή της ανεργίας στο 20% και όλοι ξέρουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ακόμα χειρότερο. Ο τουρισμός κατέρρευσε.
Οι μικρές επιχειρήσεις βρίσκονται σε απελπισία. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με την ανεργία ή τη δυσμενή μετατροπή των συμβάσεών τους. Και η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ξηλώσει τα εργασιακά και το ασφαλιστικό.
Μ’ αυτόν τον τρόπο η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει να χάσει τους κόπους της δεκαετούς αιματηρής προσπάθειας να απαλλαγεί από τα Μνημόνια. Αλλά είναι προφανές ότι αυτή η κυβέρνηση έχει έρθει για να εξυπηρετήσει ιδιωτικά συμφέροντα - φυσικά με το αζημίωτο. Υπό την έννοια αυτή, η κυβερνητική απραξία απέναντι στην πανδημία δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται.