Γεννημένοι και οι δυο τη δεκαετία του ’80, καλοί επιστήμονες, καλλιεργημένοι, πολιτικά δραστηριοποιημένοι από την ύστερη εφηβεία τους, ενταγμένοι στο Συνασπισμό από την εποχή ανάπτυξης της Νεολαίας του.
Και οι δύο ζουν και κινούνται σε μια ηλικιακή ομάδα που απέχει από αυτή που ελέγχει πολιτικά τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Ανήκουν σε ένα κομμάτι του πληθυσμού που δεν είδε ιδίοις όμμασι το μετεμφυλιακό κράτος, δεν έζησε τη Χούντα, την διάσπαση του κομμουνιστικού κόμματος, την Μεταπολίτευση, την «Αλλαγή». Όταν κατέρρεε ο υπαρκτός σοσιαλισμός κα ανατρέπονταν παραδόσεις δεκαετιών, και οι δύο φοιτούσαν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Συμμετείχαν και συνεισέφεραν, όμως, σε μια πολιτική πορεία ενός μικρού αριστερού κόμματος από το περιθώριο στην εξουσία. Και βρέθηκαν να ασκούν πολιτική στους ξύλινους χώρους υπουργείων, να συγκρούονται με την αντιπολίτευση. Είχαν για συντρόφους ανθρώπους, που κουβαλούν την παρακαταθήκη των ιστορικών αγώνων της Αριστεράς, αλλά κλήθηκαν να την εκφράσουν σε χώρους που αυτή ποτέ δεν βρέθηκε: την κεντρική εξουσία.
Τώρα καλούνται να διαδεχθούν τους Σκουρλέτη και Χαρίτση, δυο στελέχη πρώτης γραμμής, που έπρεπε συχνά πυκνά «να βγάλουν το φίδι από την τρύπα», πολύ συχνά υπό πολύ αντίξοες συνθήκες.
Η επιλογή οι Τζανακόπουλος και Ηλιόπουλος να βρεθούν σε κρίσιμες κομματικές θέσεις μπορεί να αποβεί, πάντως, καίρια για την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ένα σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς. Και ένα σύγχρονο κόμμα δεν είναι αυτό που υπαναχωρεί σε θέσεις ή αποκόπτεται από το παρελθόν.
Σύγχρονο είναι ένα κόμμα δημοκρατικό, που μπορεί να αντιλαμβάνεται τις διεργασίες στην κοινωνία, να προσεγγίζει αποτελεσματικά το πιο δύσπιστο κομμάτι της, τη νεολαία, να προσπερνά τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, να εκφράζεται απλά και κατανοητά, να είναι ευέλικτο στην τακτική του, να εφευρίσκει νέους τρόπους να οικοδομεί ισχυρούς δεσμούς με την κοινωνία.
