Μάλιστα, στην Ελλάδα, που ακόμη δεν έκλεισε χρόνο εκτός Μνημονίων, χρειάζεται ακόμη πολύς δρόμος -και αγώνας- όχι για να διευρυνθούν τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά για να επανέλθουν στα επίπεδα προ κρίσης για όλους.
Γι’ αυτό και ήταν απογοητευτική η συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς -όπως απογοητευτική είναι η μονιμοποίηση των πολλαπλών ξεχωριστών διαδηλώσεων, η ανικανότητα των συνδικάτων να διεκδικήσουν από κοινού ακόμη κι αυτά που πριν από μερικά χρόνια ήταν αυτονόητα.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν πάψει από καιρό να εκπροσωπούν τους εργαζόμενους -κι αυτό είναι καταστροφικό. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να υποκατασταθεί το εργατικό κίνημα από μια κυβέρνηση, ακόμη κι αν είναι αριστερή, είναι γελασμένος.
Βέβαια, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε από την αρχή ως προτεραιότητά της να στηρίξει τον κόσμο της εργασίας, έδωσε μάχες για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, για την αύξηση του κατώτατου μισθού κι έβαλε το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας να δουλέψει -μετά από χρόνια συστηματικής απαξίωσης. Κι έβαλε τα δυνατά της να μειώσει την ανεργία με πρόοδο αξιοσημείωτη. Προφανώς, όμως, κανείς δεν μπορεί να επαναπαυτεί με το ποσοστό της ανεργίας στο 18,5%.
Η ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων απαιτεί πίεση από τους εργαζόμενους -και την αλληλεγγύη τους με τους ανέργους. Απαιτεί αγώνες από τα κάτω. Έναν νέο τρόπο συγκρότησης του εργατικού κινήματος. Κι αυτό είναι ευθύνη -και το στοίχημα- της Αριστεράς.