Από όλον τον κουρνιαχτό που έχει σηκωθεί τις τελευταίες ημέρες, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα. Όχι πολιτικά, αλλά κοινής λογικής.
Για παράδειγμα: τι ακριβώς την κόφτει τη Νέα Δημοκρατία το αν θα συνεχίσουν ο Καμμένος και ο Θεoδωράκης να μιλάνε στη Βουλή ως πολιτικοί αρχηγοί; Τραβάει κάποιο ζόρι το κόμμα που υποστηρίζει ότι προηγείται με 500 μονάδες διαφορά;
Επίσης: Γιατί η πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα εξαρτάται τόσο πολύ από τον Παπαχριστόπουλο; Στον Κουίκ δεν θα παραδώσει την έδρα; Την κυβέρνηση δεν στηρίζουν και οι δύο; Τι ζόρι ακριβώς τραβάει η αξιωματική αντιπολίτευση;
Τρίτο ερώτημα: Γιατί είναι τόσο κατακριτέο το γεγονός ότι αυτοί που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση δεν είναι ακριβώς ίδιοι με αυτούς που ψήφισαν τη Συμφωνία των Πρεσπών; Η ψήφος για τις Πρέσπες είχε χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση; Αν ναι, γιατί δεν λένε καθαρά ότι για να ρίξουν την κυβέρνηση συμπράττουν τόσον καιρό με τον ακροδεξιό λαϊκισμό και τις φασιστικές συμμορίες; Αν όχι, τι τους πειράζει να ψηφίζει κάποιος τις Πρέσπες ανεξαρτήτως της γνώμης του για την κυβέρνηση; Ποια πολιτική ανωμαλία προκύπτει από αυτό;
Και ακόμα: γιατί οι πλειοψηφίες με τις οποίες θα περνάνε τα νομοσχέδια είναι “ευκαιριακές”; Πλειοψηφία 151 βουλευτών δεν έχει η κυβέρνηση; Επαρκής δεν είναι αυτή η πλειοψηφία για να περάσουν τα νομοσχέδια; Γιατί οι ονομαστικές ψηφοφορίες καθιστούν τις πλειοψηφίες «ευκαιριακές»;
Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε προχθές για «πολιτικό εκφυλισμό». Γελάει το Τουίτερ του Άδωνι, η ΟΝΝΕΔ Ημαθίας, οι ακροδεξιοί του Σαμαρά, τα λειτουργικά έξοδα της ΝΟΔΕ Πειραιά, τα κομματικά χρέη, ο ΣΚΑΪ, ο Γρηγόρης Ψαριανός. Γέλια γενικώς.