Αξίζει μια πολύ προσεκτική ανάγνωση του ιστορικού άρθρου του Σωτήρη Βαλντέν, που φιλοξενεί σήμερα η "Αυγή" της Κυριακής. Αυτό που επί της ουσίας λέει ο Ευάγγελος Αβέρωφ το 1959 είναι: "έξω από τα σύνορά μας, ας προσδιορίζονται όπως θέλουν". Και το λέει -σε μια εποχή, μάλιστα, που η εμφυλιακή διαχωριστική γραμμή στη χώρα μας ήταν βαθύτατη- επειδή επιλογή της τότε κυβέρνησης Καραμανλή ήταν οι σχέσεις καλής γειτονίας και συνεργασίας με τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο.
Με αυτή την πολιτική πορεύτηκε η Ελλάδα ώς το 1990, χωρίς κανένας να ασχοληθεί σοβαρά με το πώς αυτοπροσδιορίζονται οι γείτονές μας. Όταν όμως η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε, κάποιοι διαπίστωσαν ότι ο εθνικισμός πούλαγε και αποφάσισαν να ξαναπιάσουν το νήμα από τα "Μυστικά του Βάλτου".
Η πρώτη φάση του νέου "μακεδονικού αγώνα" τελείωσε γρήγορα, μαζί με την Πολιτική Άνοιξη του Σαμαρά. Έτσι η γραμμή του Βουκουρεστίου πέρασε το 2008, χωρίς διαδηλώσεις και χωρίς συλλαλητήρια. Μόνο κάτι περιθωριακοί από κανάλια της πλάκας φώναζαν, έβριζαν και απειλούσαν. Όπως, για παράδειγμα, ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Ύστερα ο Σαμαράς και ο Άδωνις βρέθηκαν αρχηγοί της Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ τους έδιωξε δύο φορές από την κυβέρνηση και έτσι το "Μακεδονικό" ξαναζεστάθηκε και ξανασερβιρίστηκε ως η διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τους "πατριώτες" από τους "προδότες". Τώρα η κυβέρνηση υπερασπίζεται την εθνική γραμμή του 2008, η σκληρή Δεξιά στη Ν.Δ. ανασυγκροτείται και ο Κ. Μητσοτάκης σύρεται πίσω της για να μην χάσει την αρχηγία.
Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι η εξής: "Ναι στη συμφωνία" σημαίνει ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή μας, ανακοπή των εθνικισμών, εμπόριο και οικονομική συνεργασία. "Όχι στη συμφωνία" σημαίνει πολιτική υποταγή στην πατριδοκαπηλία.